#510 La rencontre fortuite (de toevallige ontmoeting)

“Neen, maar, knijp eens in mijn arm.”
“Ik ben niet zo een goede knijper met die artrose in mijn vingers. Moet dat nu echt?”
“Het is niet echt nodig, neen, ik bedoel: zie jij wat ik zie? Niet te geloven.”
“Wie of wat zie jij dan?”
“Aan de overkant van de straat. Dat mens met die blauwe alpino.”
“Wat is er met haar?”
“Herken jij ze niet? Dat is die tang van een juf uit de economische afdeling. Ze doceerde Frans en Moraal.”
“Nu je het zegt, inderdaad, wat een vreselijk mens was dat. Die moet nu al stokoud zijn, maar een stok om te lopen heeft ze duidelijk nog niet nodig.”
“Zwijg stil, ergens een stokje voor steken was haar specialiteit.  Omdat ik voor Frans een onvoldoende kreeg mocht ik niet mee met de schoolreis naar Parijs.  Daarenboven vond ze dat ik een immoreel kind was.”
“Van stokken gesproken. Ze had er altijd wel een achter de deur als iets haar niet beviel. Soms ook letterlijk.  Dan gebruikte ze de lange meetlat van de leraar wiskunde om op je vingers te tikken.”
“Dat zo iemand  überhaupt zedenles mocht geven en verondersteld werd ons te leren hoe ons te gedragen in de maatschappij.  Nou moe!”
“Weet je dat het aan dat être te danken is dat ik alle vertalingen van ‘tang’ ben gaan opzoeken in het Frans. Als instrument kan je pince of tenaille zeggen, maar een hatelijk mens als zij noem je een mégère.”
“Wat denk je, zullen we oversteken en haar begroeten met Oh, qui voilà, la mègère de notre jeunesse.”
“Neen, liever niet, misschien knijpt ze ons dan hard in de arm, zoals ze vroeger deed.  Ik herinner mij nog de plek op mijn bovenarm, net zo blauw als haar alpinopetje.”