#509 Sarah

Ik moet gezien worden. Altijd. Elke dag. Maar niet nu. Niet als ik met naaldhakken door het grind van een verlaten parkeerplaats probeer te prikken. Ik span mijn heupspieren aan. Richt mijn blik op de metalen poort van de begraafplaats en loop stap voor stap dichter naar waar ik mezelf heb verstopt. Geruisloos opent de poort. Hij is nieuw. Vier jaar geleden was hij anders. Stugger. Zwaarder. Onbewust lopen mijn benen het pad op. Het is warm. In mijn ooghoeken zie ik een mol in de uitstrooiweide graven. Ik vraag me af waar het naar op zoek is en loop de andere kant op. Mijn telefoon trilt. Ik negeer het. Ik heb gedaan wat ik moest doen. Ik heb gelachen toen de camera’s op me stonden. Handen geschud toen mijn naam werd geroepen. Ik heb het bolletje naast mijn naam rood ingekleurd en gezegd dat ik niet op mezelf heb gestemd. Ik heb gedaan wat ik moest doen.

Mam. Ik raap een dode tak van de grond en zet het in het vaasje bij haar graf. Ik staar naar de vreselijke ogen op haar foto. Vriendelijk. Warm. Ogen die ik nooit heb mogen zien. Niet toen ik samen met pap thuiskwam met een nieuwe knuffelbeer omdat ik mijn eerste schoolverkiezing had gewonnen. Niet toen ik jullie mee uit eten nam - naar de Griek - betaald van mijn eerste wethoudersalaris. Niet toen pap stierf.

Ik bijt op de zijkanten van mijn tong. Verzamel zoveel mogelijk speeksel en mik op haar foto. Raak. Langzaam druipt mijn kleine beetje trots naar beneden langs de letters van mijn moeder. Ik draai me om. Ga zitten op de smalle strook gras boven de kist en haal mijn telefoon uit mijn handtas. Ik aarzel. Haal ook Kiko uit mijn handtas. Duw haar zachte konijnenknuffelbuik tegen me aan en open de peilingen. Ik kijk. Wacht.