#509 - Spanningsboog

Hilde draait de Audi de E40 op, glimlacht bij de gedachte hoe ze de stembrief tergend traag in de gleuf stak. Stuiterend traag om alle fotografen een shot te gunnen en alzo haar gemanicuurde hand dat het papiertje als een relikwie vasthield en dan liet gaan, morgen in de krant te verzekeren. 

En dan dat interview!

‘Stemde u op uzelf?’

Natuurlijk stemde ze op zichzelf. Welke malloot zou dat niet doen? Je moet debiel zijn maanden stemmetje per stemmetje te ronselen, alle vieze vuile handen te schudden alsof ze van goud zijn en dan op het moment suprême ervoor kiezen een partijgenoot zijn bol te kleuren, of nog vandepotgerukter, op een concurrerende flutpartij te stemmen. Nog mongoliger? Blanco. 

‘Ben jij een zurkeltrut?’ wilde ze de stoethamel toesnauwen. Ze wist dat het klootjesvolk dit interview nog zou zien voor ze naar het stemhok trekken. Boeren staan vroeg op, haar publiek slaapt als luiwammesen en stinkt tot elf uur in hun bed. Nietsnutten zijn het! Labbekakken! Tsjiepmuilen!

‘Elke stem is belangrijk!’ zei ze alsof Jezus’ vader het haar eigenhandig toevertrouwde en zij zijn stem verklankte. ‘Elke stem maakt het verschil!’

Nietsvan, denkt ze. De coalities zijn lang gesmeden, de postjes uitgedeeld. Ware campagne is niet de burger overtuigen, de meesterstrateeg overtuigt zijn conculega’s van haar nakende overwinning, waardoor zij niet anders kunnen dan een deal aanvaarden. De deal die de uiteindelijke uitslag waardeloos maakt.

Ze haalt een vrachtwagen met Poolse nummerplaat in, drukt harder op het gaspedaal en opent het bestuurdersraampje tot een spleetje. In het dashboardkastje glimt een slagersmes naast een pakje Marlboro. Ze graait een sigaret uit het pakje en mikt het tussen haar lippen. De aansteker knettert en ze zuigt een long vol. 

‘Direct naar mijn moedertje in het rusthuis,’ had ze gezegd. ‘Mijn lieve moeder verdient verzorging na alles wat ze voor me deed!’ De journaliste zag dat ze loog, dat bange kind zei uiteraard niets. Echt liegen was het niet: uiteindelijk zou ze wel naar het rusthuis gaan. Tegen die tijd had Sergio, de knappe Italiaanse verpleegkundige, dat oude mens al lang gewassen, een propere onderbroek aangetrokken en haar tanden gepoetst. Eerst een taartje en een hartig gesprekje? Niks van! Met die oude zeur naar het stemlokaal en daar nog wat pers scoren.

Maar eerst… stoom aflaten!

Ze draait het raam verder open en smijt de peuk naar buiten.

Ze pinkt, draait de Audi de truckparkeerplaats op, parkeert tussen een Roemeense nummerplaat en een Turkse. Ze trek de zonneklep omlaag, kijkt in het spiegeltje, bewondert haar lippen, stift ze nog roder, slaat de zonneklep omhoog, trekt haar jurk wat hoger, steekt het slagersmes in haar handtas en stapt de auto uit.

De cockpitdeur van de vrachtwagen met de Roemeense nummerplaat zwaait open.

De vrachtwagenbestuurder roept iets naar haar. Iets Italiaans, denkt ze.

Ze haalt haar schouders op, stroopt haar jurk nog hoger, steekt twee vingers omhoog en tuit haar lippen.

De man roept opnieuw. Iets Roemeens, denkt ze. Hij gebaart in te stappen.

In de cockpit ruikt het naar frikandellen met samoeraisaus. Hilde denkt eerst aan haar ministerpost, dan aan Sergio met de spierballen die moeder wast, sluit de ogen, trekt haar jurk uit, opent haar handtas en laat zich gaan.

De boog bleef niet lang gespannen staan.