#509 - Een dag als geen andere

Om tien uur word ik verwacht op het stembureau. Sjoerd heeft de pers erover ingeseind. Sjoerd, mijn assistent... Mijn gedachten dwalen af naar gisteravond. Eindelijk was het zover, na maanden om elkaar heen draaien. Ik voel de vlinders in mijn buik, met hem in mijn gedachten, kan ik de dag wel aan. Een dag vol spanning, wachten en speculeren. Niets is zenuwslopender dan verkiezingsdag. Ik ben van plan na het stemmen meteen naar het partijkantoor te gaan, daar delen we in de spanning. Daar zal ook Sjoerd weer zijn. Ik hoop maar dat ik me een beetje normaal kan gedragen in zijn buurt, ik wil niet dat bekend wordt dat wij iets hebben. 

Ik stap in de auto en rijd naar het stembureau. Mijn telefoon gaat, ik werp er een snelle blik op en zie dat het Peter is, de bestuursvoorzitter van de fractie. Ik ga zo naar het partijbureau, dus besluit dat het kan wachten en zet het geluid uit.  
Om de aandacht goed op me te vestigen, parkeer ik de auto een eindje van het stembureau vandaan. Dan loop ik er, zo ontspannen mogelijk, naartoe. Eindelijk, na maanden van voorbereiding, is het zover.  

Na het stemmen en de nodige foto's en vragen, loop ik weer richting mijn auto. Enkele journalisten volgen, het was dus een goede tip van Sjoerd, die heerlijke Sjoerd. Er worden nog enkele vragen gesteld, waar ik zo bevlogen mogelijk op antwoord: hoe meer zwevende kiezers ik overtuig, hoe beter. De fractie kan trots op me zijn. 

Terug in mijn auto kijk ik nog eens op mijn telefoon. Vijf gemiste oproepen, elk van Peter. Zelfs een voicemailbericht: ‘Anna, waarom neem je niet op? Kom als de sodemieter naar mijn kantoor. Ik moet met je spreken. Nu!’ Wat zou dat te betekenen hebben?  

Als ik aankom bij Peter heeft zich intussen een klomp ijs in mijn buik genesteld. Zelfs de gedachte aan Sjoerd kan me niet langer verwarmen. Het klinkt alsof er iets goed mis is. 
Peter steekt meteen van wal: ‘We hebben een hele serieuze aantijging over je ontvangen.’  
Ik lach, kan het niet geloven: ‘Hoezo, wat is er dan?’ 
‘Sjoerd zegt dat je hem gisteravond verkracht hebt.’ 
‘Wat?’ Ik kan even niet bevatten wat Peter zegt. ‘Wat zegt Sjoerd?’ 
Peter zucht. ‘Hij beschuldigt je van aanranding. Hij geeft aan al langer last te hebben van jouw geflirt, hij wist niet goed hoe hij daar mee om moest gaan, maar gisteravond ging hem echt veel te ver.’ 
‘We zijn verliefd op elkaar,’ roep ik ongelovig uit. 
‘Besef je dat hij een stagiair is, dat jij een machtspositie hebt?’ 
‘Maar hij wilde het net zo graag als ik!’ 
‘Weet je dat zeker? Heb je hem dat gevraagd? ’ 
‘Nou nee, daar was de sfeer niet bepaald naar.' Ik lach, ‘de sfeer was wat te verhit om echt rationeel na te denken, zeg maar. Hij zei in ieder geval geen nee...’ 
Terwijl ik het zeg, slaat het als een moker bij me in: ik klink net als al die klootzakken in al die me-too zaken. Zou het dan echt? 
Twee politieagenten komen binnen: ‘Mevrouw Sanders, komt u mee naar het bureau?’ 
Dit was niet hoe ik me deze dag had voorgesteld.