#508 De wachtruimte
Ik stap naar binnen en meld me bij de balie, om vervolgens plaats te nemen in het hoekje van de wachtruimte. Voorzichtig zeg ik gedag tegen de andere drie mensen, maar behalve een ongemakkelijk knikje van de man naast me krijg ik geen reactie. Ik laat mijn blik door de ruimte gaan, al is er niets veranderd ten opzichte van een half jaar geleden. Het grote scherm geeft de tijd aan. 14:56 nog maar. Nog vier hele minuten wachten, en waarschijnlijk zelfs nog langer.
De stilte in de wachtruimte is om bang van te worden en ik moet bekennen dat ik toch al behoorlijk nerveus was op weg hier naartoe, dus dit doet er geen goed aan. Ik probeer mezelf af te leiden door wat op mijn telefoon te scrollen, maar mijn gedachten schieten steeds naar straks. Wat gaat hij zeggen? Moet ik alweer snel terugkomen of mag ik weer een half jaar wegblijven? Hoe langer het wachten duurt, hoe meer ik mezelf gek maak. Ik probeer me voor te houden dat het de vorige keer ook alles mee was gevallen, maar toch voel ik de spanning toenemen.
Een kuchje van de vrouw tegenover me doorbreekt de stilte en even lijkt het of ze sorry wil zeggen daarvoor, maar ze houdt haar mond en pakt een tijdschrift uit het rek. De man naast haar kijkt met zijn armen over elkaar naar het beeldscherm, dat nu 14:59 aangeeft.
Iemand in het wit loopt de wachtruimte in en ik kijk hoopvol op, maar ze neemt de man naast me mee. Binnen een paar seconden keert de stilte terug. Ik zak wat onderuit en scrol weer verder op mijn telefoon, zonder echt iets te bekijken. 15:03. Ze zijn te laat, al zou dat me inmiddels niet meer moeten verbazen. De pianomuziek op de achtergrond, waar ik in winkels zo van hou, werkt hier alleen maar op mijn zenuwen. Ik frunnik aan het randje van mijn jas en stop daar gauw weer mee als de vrouw tegenover me onderzoekend naar me kijkt. Hoe lang duurt dit nog?
“Mevrouw Jansen,” hoor ik eindelijk mijn naam. Ik sta opgelucht op en loop vlug achter de jonge vrouw aan die zojuist mijn naam riep. “Ga zitten.” Ze geeft een knikje naar de stoel. “De tandarts is nog even bezig, maar hij komt er zo aan.” Met een zucht ga ik zitten. Nog langer wachten.
Hoi Natas, Halverwege het…
Lid sinds
4 jaar 4 maandenRol
Hoi Natas,
Halverwege het lezen dacht ik al aan hoe ik je ging complimenteren over het feit dat je het leven met een levensbedreigende ziekte en het wachten op een uitslag die bepaalt of je volgend half jaar toch weer een enge kuur of operatie moet ondergaan zo mooi omschrijft. Dat dat je lukt zonder het beestje bij de naam te noemen.
En dan is het de tandarts. De doodgewone tandarts.
Ja, achteraf bedacht ik wel dat een halfjaar wel een erg lange tijd zou zijn voor de meeste acute/ ernstige ziektes en een ernstige operatie. Dus óf ik heb zitten slapen, óf je hebt het verhaal gewoon zo goed geschreven hebt dat die details je gewoon ontgaan omdat je zo in spanning wordt gehouden. Het eerste is mogelijk, het tweede waarschijnlijker ;)
Natuurlijk weet ik dat er wel degelijk mensen zijn die bang zijn voor de tandarts. Dus misschien doe ik daar nu wat te lacherig over. Maar ik denk over het algemeen genomen dat andere mensen dat ook wel doen. "Bang voor de tandarts? Ben je nog maar vijf of zo?".
Des te meer mijn complimenten voor je, omdat je erin slaagt een angst die objectief misschien wat 'onbenullig' is of wordt gevonden, toch weet de omschrijven als de doodsangst die het voor het personage dat eraan lijdt, gewoon heel echt is. En daarmee dus helemaal niet onbenullig of kinderachtig.
Heel goed gedaan!
Groet,
Nadine
Geweldig verhaal en goed…
Lid sinds
6 jaar 7 maandenRol
Geweldig verhaal en goed geschreven. Venijn zit hem in de staart. Chapeau.
Hoi Natas, in de wachtkamer…
Lid sinds
5 jaar 7 maandenRol
Hoi Natas, in de wachtkamer van de tandarts duurt elke minuut wel een uur. Dat muziekje op de achtergrond ook zo herkenbaar. Goed gevonden, graag gelezen.
Maandag mag ik weer, ik zal aan je verhaal denken.
Prachtig hoe je mij als…
Lid sinds
8 jaar 1 maandRol
Prachtig hoe je mij als lezer op het verkeerde been zet door de indruk te wekken dat het om een ernstige ziekte en een belangrijke uitslag gaat, terwijl het om een afspraak bij de tandarts blijkt te gaan. Ik heb het meteen nog een keer gelezen en inderdaad kan het zoals het geschreven is prima over een tandartsbezoek gaan wanneer iemand daar heel angstig voor is. Het beeld van een ziekenhuis dat in mijn hoofd opgeroepen werd is precies dat, een beeld, een invulling.
Mooi geschreven.
Hoi Natas, nog even een…
Lid sinds
5 jaar 7 maandenRol
Hoi Natas, nog even een andere opmerking. Dit is jouw zesde verhaal. Je bedankt bij je vorige verhalen iedereen voor het lezen en hun opmerkingen. Wat me opvalt, is dat ik jouw naam niet bij verhalen van andere forumleden zie staan.
Nadine en Dreaming, grappig…
Lid sinds
10 maandenRol
Nadine en Dreaming, grappig dat jullie op het verkeerde been zijn gezet terwijl ik dit niet bewust op die manier geschreven heb, maar ik begrijp het wel nu ik het zelf nog een keer lees.
Fief, daar heb je wel een punt. Ik lees wel alle verhalen, maar heb inderdaad nog nooit gereageerd, ook omdat ik me nog een beetje een nieuweling voel tussen iedereen hier die waarschijnlijk al een stuk langer schrijft dan ik. Maar je hebt gelijk, ik vind het zelf ook fijn om reacties te krijgen, dus ik zal ook op andere verhalen proberen te gaan reageren.
Hoi Natas Het is al eerder…
Lid sinds
10 jaarRol
Hoi Natas
Het is al eerder gezegd. Ik dacht ook dat mevrouw Jansen een of andere enge aandoening onder de leden had en dat ze geregeld voor controle naar het ziekenhuis moet. Blijkt het om de tandarts te gaan. Ook altijd spannend. Alles goed of toch weer een vervolgafspraak om een of ander gat te vullen.