#508 Bevrijding
Ik wacht, ik wacht. Ik heb al zolang gewacht. Wanneer stopt het wachten? Wanneer komt de verandering? Ik zit vast en ik wacht tot dat iemand mij bevrijd. Bevrijd van die nare gedachten die op komen als ik aan hem denk. Hij heeft mij verlaten, maar niet uit mijn hoofd. Daar blijft hij zweven, als een entiteit die weigert los te laten. Of ben ik degene die weigert los te laten?
Ik wacht al die tijd al en het lijkt eeuwen te duren. Dan voel ik woede en wil ik geforceerd los laten, maar het is precies dat, wat het proces volledig vertraagd. Het is alsof je een bordspelletje speelt en continu terug naar het begin geslingerd wordt. Niet de mogelijkheid om de eindstreep te halen, te winnen en daarmee verlost te zijn.
Misschien houd ik mij ook wel vast aan het idee dat iemand mij komt redden, omdat het vertrouwen in mezelf ver te zoeken is. En daarom wacht ik, omdat ik domweg niet kan accepteren dat ik moet loslaten. Wat ik inmiddels wel weet, is dat als ik verwacht dat iemand mij komt bevrijden, ik voor altijd kan blijven wachten.
Hoi Deborah, eerlijk gezegd…
Lid sinds
8 maanden 1 weekRol
Hoi Deborah, eerlijk gezegd vind ik dit meer een overdenking dan een verhaal. Er is niet een duidelijk begin, wel mooi dat de hp op het eind tot een soort conclusie komt. Maar echt verandering zie ik daar nog niet in. Er zit geen verhaallijn in je verhaal, dat mis ik.
Verder ben ik niet zo'n fan van een verhaal en een alinea beginnen met het woord 'Ik' of zinnen met het woord 'En'.
Om toch wat positief te eindigen: Je beeldspraak vind ik wel mooi, vooral dat bordspel (ik zie dat oneindig irritante Mens-erger-je-niet! voor me. Vreselijk!) vind ik goed gevonden.
Hoi DéborahC, Je verhaal is…
Lid sinds
4 jaar 6 maandenRol
Hoi DéborahC,
Je verhaal is er duidelijk eentje waarin de gedachten van een personage centraal staan. In een situatie waar een personage in verwarring is of ergens mee zit, is daar vaak veel herhaling, overpeinzing en twijfel, die niet per se ergens heengaan of eindigen met een bepaalde conclusie.
Dat aspect heb je heel goed uitgewerkt. De woorden '(ver)wachten' en 'loslaten' komen ook vaak terug, als een soort boze mantra. Dat is mooi gevonden, als je kijkt waar het personage mee worstelt.
Het begin is nog wel een beetje stroef, omdat je dan als lezer nog niet echt een idee hebt waar het verhaal over gaat, of naartoe gaat.
Ik wacht, ik wacht. Ik heb al zolang gewacht. Wanneer stopt het wachten? Is dan nog wel te veel van het goede, dus dat zou je beter in kunnen korten tot iets als: ik heb al zolang gewacht, wanneer stopt dat nu?
Verder is je verhaal een mooie weerspiegeling van een pijnlijke overpeinzing.
Goed gedaan!
Groet,
Nadine
Hoi Deborah, ik ga mee in de…
Lid sinds
5 jaar 8 maandenRol
Hoi Deborah, ik ga mee in de opmerkingen van Laura. In de tweede en derde alinea lijk je de overpeinzing in de eerste alinea te herhalen, alleen iets anders verwoord. Het houdt mijn aandacht niet vast.
In de eerste alinea staan een aantal spaties achter elkaar waardoor er geen gat in de tekst valt.
Ik wacht al die tijd al en het lijkt eeuwen te duren. ---> mooier vind ik: Mijn wachten lijkt eeuwen te duren.