#508 - Stilte op de Oncologie

Hoi Sandra, een herkenbaar beeld, helaas. Dit wachten kan zenuwslopend zijn.
Je beschrijft het verhaal nu vanuit degene die meekomt met de patiënt. Die vindt het wachten al lang duren, ik vraag me dan af hoe het verhaal zou lezen als je het vanuit de vader schrijft. Hij is tenslotte degene die de spannende ingreep moet ondergaan en voor wie het wachten dubbel zo zwaar moet zijn. Zeker als degene die erbij is, vlucht in de social media. Hoe beleefde hij de vorige keren dat hij opgenomen was, duurde het toen ook lang? Hoe groot is zijn teleurstelling dat ze vorige keer niet alles weg konden halen en zijn angst voor de toekomst. Dat soort zaken komen juist naar boven bij het wachten in een ziekenhuis.
Het verhaal leest voor mij nog te veel beschrijvend. Ik denk dat je er meer uit kunt halen. 

al een acht nuchter ---> acht moet denk ik nacht zijn. Misschien mooier: sinds gisteravond nuchter. Of: sinds gisteravond niets meer gegeten. Een onwetende lezer zou het ook anders op kunnen vatten.

verpleegster/verpleegsters ---> als verpleegkundige krijg ik hier altijd jeuk van. Verpleegster is een ouderwetse term. We worden tegenwoordig verpleegkundigen genoemd. In het aanspreken noemen ze ons nog steeds zuster of broeder, maar de werktitel is verpleegkundige.

voor twee uur  ---> misschien handiger om hier 14.00 uur te schrijven.

dit keer wel alles kan weghalen zorgt ervoor dat  ---> tussen weghalen en zorgt hoort nog een komma

Ik druk het gevoel weg, pak mijn telefoon en scroll voor de zoveelste keer door mijn Instagram-timeline. Ik voel me leeg. ---> dit zegt veel over het huidige tijdsbeeld. Wat doet dat met degene die de behandeling moet ondergaan? 

Een handeling die mijn, wat als het niet lukt zorgen, alleen maar groter maakt. ---> vreemde zin. 

Ik zou de witregel tussen de laatste twee zinnen van het verhaal weghalen. (Dan komt kordaat ... voor vandaag voorbij)

Dank je wel voor je feedback en fijne aanvullingen. Dat verpleegster een ouderwetse term is wist ik niet. Zal ik direct veranderen.

Ik zal gaan zoeken hoe ik het minder beschrijven kan maken zonder dat ik het verhaal onduidelijk maak. 

Misschien ben ik teveel beïnvloed door patienten die online hun ziekte delen, waarbij ik juist vind dat er soms te weinig aandacht is voor de dierbare eromheen die ook worstelen met hun emoties. 

De zin met, wat als het niet lukt zorgen, is inderdaad vreemd nu ik het zo terug lees. 

Hai Zvhk, een paar kleine dingetjes. Verpleegkundigen lopen allang niet meer op piepende rubberen zolen. Het verhaal op zich boeit niet jammer genoeg. Het lijkt alsof het vaker verkeerd is gegaan omdat je schrijft dat het wachten voor vandaag voorbij is. Volgende keer beter. Met AltGr kan je streepjes op de één krijgen. Anders staat er een uur, dat is geen tijdsaanduiding. Verschrikkelijk om zo lang nuchter te moeten zijn. 

Nou, John Doe, de rubberen zolen zijn er nog degelijk wel. Ze piepen misschien niet allemaal. Meestal zijn het medische klompen met rubber zolen. 

@John dank voor je reactie. De streepjes staan op de één! 

Hoi Zijvanhetkasteel.

Wat een zenuwslopend wachtverhaal, uitstel en nog eens uitstel.

"Het koffiekarretje gaat licht rinkelend, de kamer met nuchtere patenten/patiënten voorbij." 

Hoi Zijvanhetkasteel, de invalshoek vind ik origineel met een onverwachte twist op het einde. Ik vind het verhaal in essentie goed geschreven, maar het lijkt mij, als je de hele dag voor niks in een ziekenhuis hebt gezeten, dat daar meer verontwaardiging bij gemoeid gaat. Wellicht niet uitgesproken, maar wel onderliggend. Niet alleen vanwege het lijden van vader, maar ook de praktische kant (volle agenda's, werk, mantelzorg etc.).

Ook ga ik niet helemaal mee in de laatste twee tijdstippen. De arts komt om half 4 binnen, zegt dat de operatie niet doorgaat en dan is het ineens 4 uur. Duurde dat gesprek dan een half uur? Of staan ze bijv. na een half uur weer volledig aangekleed en al op de parkeerplaats? Daar miste ik wat informatie.

^{Dank je wel Siv voor je lezen en je oplettende oog.} 

^{KingCharles ik heb geprobeerd mij aan de opdracht van wachten te houden en wat dat met de HP doet. De details laat ik inderdaad liggen om voor de lezer zelf in te vullen. Het is niet mijn bedoeling dat de details dan juist meer vragen oproepen en afleiden van het verhaal. De fout die ik in deze tekst denk ik maak is dat ik, zoals @Fief terecht aangeeft, het nog te veel beschrijvend heb geschreven en dat dus meer vragen oproept.} 

^{Ik blijf het mezelf zeggen, 'gewoon' een verhaaltje schrijven is nog lang niet zo eenvoudig.} 

Hoi Zijvanhetkasteel, 

De vorm van je tekst is erg goed gekozen; met die simpele tijdsaanduidingen zorg je ervoor dat de spanning op voorhand al extra gewicht en ongemak met zich meebrengt. Je wisselt fijn af met beschrijvingen van observaties en wat je personage voelt. 

Na half drie vind ik diezelfde stijl iets minder sterk worden. Dat is het punt waarop de vader al opgehaald zou moeten worden voor een operatie die waarschijnlijk levensreddend moet zijn. Dan zou ik wat meer verwachten dat je personage wanhopig(er) wordt en gaat hopen of iets gaat doen om zich toch vooral gezien of gehoord te voelen door de verpleegkundigen of artsen, of anders een manier zou zoeken of vinden om die wanhoop en frustratie op een andere manier te uiten of ventileren. Om dan 'alleen' Instragram als afleiding te hebben, lijkt me dan wat magertjes worden. (Dat is trouwens wel goed gevonden in het stukje van half twee!)

Maar als geheel is je verhaal wel aangrijpend en mooi geschreven. 

Goed gedaan! 

Groet, 

Nadine

Hoi Nadine dank je wel voor je fijne feedback. Je hebt gelijk het einde is een beetje flauw. De HP had wel wat bozer mogen worden. Groetjes Sandra 

Hoi Nadine, 

Alles is wel gezegd hierboven en ik sluit me daarbij aan. Het begin is sterk, het einde wat minder. Ik heb het iig ademloos uitgelezen, het pakte me.

ZGG
Taco

Van al wat er in de reacties geschreven staat, Sandra, is "het pakt me" van Taco de zin die het beste past bij jouw ontroerend verhaal. Ik vind de passage om drie uur net heel schrijnend en zeker niet minder dan wat voorafgaat. ZGG. 

Ik hou van je schrijfstijl. Door het beschrijvende zie ik de situatie echt voor me (en ja, er zijn zeker wel verpleegkundigen en artsen die op rubberen zolen lopen). Het zijn de details die maken dat ik in het verhaal kom, zoals de fluisterende bedrijverigheid, het koffiekarretje dat de nuchtere patienten voorbij rijdt en de toilettas. 

Dat je voor de naaste hebt gekozen in plaats van de patient zelf spreekt mij wel aan, dat geeft het een perspectief dat minder vaak belicht wordt. Het einde zou iets meer uitgewerkt kunnen worden. Hoewel dat niet met boosheid of verontwaardiging hoeft te zijn (kan wel). Het kan ook met berusting zijn of zelfs opluchting (zolang hij nog niet geopereerd is, is er de hoop dat alles weggehaald kan worden). 

Dank jullie wel Taco, Gi en Dreaming voor jullie mooie woorden. Ik ben er stil van. 

Dreaming dank voor je aanvulling vwb een eind. Het hoeft inderdaad niet boos te zijn dat paste ook niet bij het karakter van mijn HP van het verhaal. Wel iets waar ik aan wil werken.