#506 Bidden voor mama?

Omdat mama geopereerd wordt, logeer ik bij oma. Zij woont dichtbij het ziekenhuis, en ik mag iedere middag met haar mee naar het bezoekuur. Gisteren was mama nog erg slaperig toen wij er waren. Ze had ook pijn, dat vond ik zielig. Voor we weggingen vroeg mama aan mij:

‘Zal je morgen goed voor me bidden in de kerk, en aan onze Lieve Heer vragen of hij me beter maakt?’  Ik beloofde het, natúúrlijk zou ik voor haar bidden! 

In mijn zondagse blauwe jurk, loop ik nu met oma naar de kerk. De kerkklokken luiden. Deze kerk is groter en hoger dan die in ons dorp, maar lijkt er binnen erg op. Het witte altaar, de schilderijen aan de muur, en de lange houten banken. Het ruikt hier ook hetzelfde, alsof er net is schoongemaakt.

Als alle mensen zitten klinkt voor in de kerk een harde bel en verschijnt de pastoor. Hij loopt het altaar op met twee misdienaars achter hem aan. Iedereen gaat staan, orgelmuziek vult plotseling de kerk, en het koor begint te zingen. Ik sta op mijn tenen op het knielbankje, maar zie niets anders dan achterhoofden en ruggen. Het is een heel lang lied. Als het afgelopen is, knielen de mensen neer. Ik mag gelukkig zitten van oma, omdat ik nog maar vier jaar ben. 

De pastoor begint te praten. Ik versta zijn woorden wel, maar begrijp er niets van. Ik droom weg. Af en toe geeft oma mij een porretje. ‘Niet in slaap vallen, kind’, fluistert ze.

Wat duurt het lang. Er komt nog een lied, en weer een gebed en nog een lied... Ik wip van de ene bil op de andere want ze gaan erg pijn doen.

Ik ga naast oma staan:  ‘Oma, duurt het nog lang’’, fluister ik in haar oor.

‘Stt, kindje, geduld hebben…’. Ik zucht en wacht en wacht tot eindelijk iedereen gaat staan en  'Amen' zegt. Aan oma's hand huppel ik de kerk uit.

’s Middags gaan we weer bij mama op bezoek. Gelukkig voelt zij zich al beter. Ik mag op het bed zitten, maar moet voorzichtig doen want mama’s buik doet nog zeer. Er zitten krammen in, zegt ze. Ik weet niet wat dat zijn, maar het klinkt akelig.

Mama vraagt of ik naar de kerk ben geweest. Ik knik van ja.

‘En?’, vraagt ze, ‘Wat heb je daar gedaan?’ Ze kijkt me met grote ogen aan, alsof ze het antwoord al weet, maar ik moet even nadenken.  

Opeens schiet het me te binnen, en ik zeg trots: ‘Ik heb gewacht tot het af was!’