#506 De worp

Als ze met haar slaperige hoofd de stal in loopt, ziet ze Jos die nauwlettend de merrie in de gaten houdt. Overdag was het dier onrustig geweest, zweterig en nu midden in de nacht zijn de vliezen gebroken. De bevalling is begonnen. Met zijn handen in zakken staat Jos toe te kijken, hoe kan het dat hij zo rustig blijft?        
          ‘Moet je niet iets doen? Haar helpen of zo.’
          ‘Nee hoor, dit kan ze helemaal zelf.’
          ‘Maar het is haar eerste veulen.’
Onbewust gaat haar rechterhand over haar buik. Volgende week is ze zelf uitgerekend en wat iedereen ook zegt, ze ziet huizenhoog tegen de bevalling op. Toen Jos haar net kwam wekken om te komen kijken, was ze het liefste blijven slapen.
          De merrie gaat met een plof liggen, op haar zij, af en toe komt haar hoofd omhoog. Het hele lijf is gespannen, ze kreunt, het persen is begonnen.
          ‘Kijk, daar zie je de voorste hoefjes al. Het veulen ligt goed.’
Jos kijkt tevreden, alles verloopt kennelijk zoals het moet gaan. Bijzonder om te zien dat haar verlegen man, die bij vrienden zich vaak geen houding weet te geven, hier autoriteit uitstraalt.  Dit is zijn terrein, hij woont zijn hele leven al op de boerderij.
Nerveus volgt ze de gebeurtenissen in de stal. Het voelt alsof ze eerst een vliegtuig uitgeworpen wordt en en dan pas uitgelegd krijgt hoe de parachute werkt.
           Ondertussen landt er langzaam een prachtig, nat, ingepakt veulen op het dikke pak stro. Even liggen moeder en kind volledig stil te wezen. Bij te komen. Dan hinnikt de merrie zachtjes, draait haar hoofd naar het veulen en begint het schoon te likken. Jos stapt de stal in en helpt haar door het vlies van de achterbeentjes te stropen en het beestje droog te wrijven met stro.
          ‘Waarom help je nu wel?’
          ‘Om kennis te maken, daarna laat ik ze met rust.’
Hij stapt de stal weer uit, zodat moeder en kind niet meer afgeleid worden. Zo kunnen ze de hechte band opbouwen die ze nodig hebben om de volgende stappen te zetten. Staan, drinken, rennen, vallen, opstaan. Jos legt het haar allemaal uit, terwijl hij haar vasthoudt. Er komt een rust over haar heen. Zoals de merrie instinctief wist wat ze moest doen, zo zal het ook bij haar eerste bevalling gaan, besluit ze.
          Jos zakt op zijn knieën en kust haar buik.
          ‘Ik kan niet wachten om me aan deze hier voor te stellen.’