#506 Moederloser in een moederperfectionistische wereld

De eerste herfstbladeren dwarrelen neer op het schoolplein. Sam raapt ze op en gooit ze terug de lucht in, er tegen blazend alsof het heliumballonnen zijn. Vogels, vlinders, alles wat zich in de lucht afspeelt zijn interessanter dan zijn klasgenootjes die direct naar de openstaande deur van de school lopen. Moeders die ze nazwaaien en daarna nog een snelle blik op Sam en mij werpen, waarna ze voldaan glimlachend weglopen.
'Sam, het is goed dat je zo'n aandacht hebt voor de natuur. Maar school is ook belangrijk,' probeer ik het met een hoge, mierzoete stem. De momfluencers stellen dat de 'eerst een compliment geven' aanpak werkt, maar met het geval Sam hadden ze waarschijnlijk nog geen rekening gehouden.

Voorzichtig pak ik zijn handje beet, dat koud aanvoelt.
'Mam, je knijpt me.'
Het voelt als een opluchting dat hij het voor zijn doen nog rustig zegt. Maar waar is juf Janey? Ze had al in de deuropening moeten staan. Zij zou met haar pedagogische boekjeswijsheden de reddende engel moeten spelen. Een snelle blik op de Samsung stelt nog vijf minuten, het kan nog steeds.
'Sam, mam wil graag op tijd op het werk komen. Anders krijgt ze gezeur met de baas.'
Een gestoorde, wanhopige poging, maar toch kijkt Sam me eventjes doordringend aan. Grote blauwe, onschuldige ogen. Het gespeelde meeleven, waardoor je dus nooit kwaad op hem kan worden.
'Ok, Sam.'
Mijn handen grijpen zijn schouders. Ze zullen wel een eigen wil hebben gekregen of zo. Knijpen nu zelfs een beetje in zijn knokige bovenarmen. Dit is echt compleet gestoord.
'Wat doe je mam,' is zijn beklagende vraag waar ik ook geen zinnig antwoord op heb. Mijn hoofd is leeg als mijn handen hem beginnen te dirigeren, richting de deuropening. Voor hij nog verder kan protesteren, staat hij al in het schoolgebouw.
'Goed je best doen,' weet ik er nog net uit te brengen, voor ik de voordeur dichtgooi.

Voor ik me heb omgedraaid, voelde ik al dat ze bij het hek staan. De diehards van de moedermaffia. Iphones en Samsungs in de aanslag om alle moederlijke blunders vast te leggen. De opvoedlosers zijn voor de momfluencers perfect als materiaal om van hatelijk commentaar te voorzien, waarna kan worden geshowed hoe dit met pedagogische perfectie had kunnen worden opgelost.
'Goede performance, Kitty. Je bent goud waard,' zegt Michelle cynisch glimlachend. Zoals altijd als zij wat zegt, knikt de rest van de moederperfectionisten mee.
'Zeker weten,' antwoord ik zonder al te veel overtuigingskracht. Pas als de lachende geplaveide hoofden, de mobieltjes en de priemende blikken uit mijn gezichtsveld verdwenen zijn, kan ik weer ademen. Hoewel talloze Instagrammers zo meteen in niet al te nette bewoordingen het absolute tegendeel zullen beweren, denk ik toch dat ik het niet eens zo slecht gedaan heb.