506# Het beste jaar van mijn leven

 Sinds het overlijden van mijn vader drie jaar geleden heb ik geen stap meer in mijn ouderlijk huis gezet. Sinds die dag zwolg mijn moeder in zelfmedelijden en hulde zichzelf in een somber hardnekkig stilzwijgen. De enige herinnering die ik nog had aan het beste jaar van mijn leven was een foto. Wij met zijn drieën op vakantie in Spanje. Een vreemde richt de camera op ons. Een kiekje genomen op het strand. Thuisgekomen stond die in een zilveren lijstje bij mij op de schoorsteen. Moeder onzeker glimlachend tussen pa en mij in. Pa keek alsof hij de hoofdprijs had gewonnen. Dat was onze eerste en laatste vakantie ooit geweest. Onverwacht begon hij daarna te tobben en binnen een jaar was hij overleden.

Het telefoontje kwam 's avonds. 
'Uw moeder ligt op sterven. Als u hier morgen kan zijn, kunt u nog afscheid van haar nemen. '
Toen ik voor de deur stopte zag ik dat het huis al wist dat zijn laatste bewoner ging sterven. De tuin lag er verwaarloosd bij, overwoekerd door onkruid. Een vrouw deed open, een rond vriendelijk gezicht.
'Mijn naam is Julia, verpleegkundige. Ik zal u naar uw moeder brengen. '
Ze keek bezorgd. 'Ze maakt het niet lang meer. '
Ik huiverde en wist niet of het door de kou in huis kwam of de angst die mij bekroop. De kamer was schemerig. Op bed lag een bewegingloze gestalte.

Ze draaide haar hoofd en een glimlach gleed over haar uitgemergelde gezicht. Er waren nog een paar dunne lijntjes die haar met het leven verbonden.
'Dag jongen, je bent op tijd. Het eind van de dag haal ik niet meer. '
Haar ademhaling ging moeizaam. 'Ik moet je iets belangrijks vertellen. '
Een hand met huid zo dun als papier kwam onder het laken vandaan met de foto. Tot mijn verbazing zag ik dat pa er tussenuit was geknipt.
Ik fronste.' Waarom heb je… wat? '
Even sloot ze haar ogen. Haar borstkas ging licht op en neer.
'Je vader… ging met een ander, 'fluisterde ze.' Ik kwam er achter toen ik ze samen zag. '
Ik kneep zachtjes in haar hand en boog mijn oor naar haar toe.'
Haar stem brak en hortend haalde ze adem.' Ik haatte hem… hij wilde me in de steek laten, ik heb hem vergiftigd. Langzaam maar zeker. '
Als door een slang gebeten liet ik haar hand los en sprong overeind.' Ma..? '
'Neem de foto mee, ik wil hem niet meer zien. Voor jou heb ik hem bewaard. '

Ik nam afscheid van Julia en bedankte haar voor de goede zorgen. Toen wierp ik nog een laatste blik op de foto en gooide hem op de grond. Een minuut later versplinterde de lijst onder mijn achterbanden...