#505 - Moet je deze zien

‘Sonja! Moet je deze zien,’ riep John, propte een Bifi-worst in zijn muil, kauwde er nauwelijks op, slikte, kuchte, graaide naar zijn Jack Daniels, klokte het glas in zijn keelgat alsof het Aquarius was, kuchte opnieuw vijfmaalzeven, klopte op zijn borst alsof zijn pacemaker stuk was, draaide met zijn ogen een half rondje, wees met de gouden ring om zijn wijsvinger richting het jonge meisje op de dansvloer. De geluidsinstallatie pompte Drake beats. John streelde over het leer van zijn fauteuil alsof hij een bejaarde kat aaide. ‘Dat kind kan er wat van!’

Sonja liet haar blik en stoffer op de grond vallen, draaide zich om, keek naar de paal op het podium en zag hoe een jong ding er rond slangde, met de tenen naar het plafond gericht en de blonde haren de vloer dwepend. Een natuurtalentje, dat was duidelijk. Ze stapte naar John’s zetel, wierp haar linkerbeen over zijn armsteun, legde haar hand in zijn nek en fluisterde: ‘Je hebt spotterstalent.’

‘Weet ik’, snuifde John, trok aan zijn sigaar en blies een rookpluim naar het podium, alsof de witte rook de performance van het grietje een extra dynamiek bezorgde. Het werkte. Het meisje nam de paal in de linkerhand, schudde haar lijf alsof ze een keukenrobot was en spinde in het rond alsof de beste pizzaoila van het land haar deeg tot schijf wilde brengen.

‘Waar heb je die gevonden?’ Sonja keek naar de bobbel in John’s broek.

‘In de Lidl, bij rij drie, de koekjesafdeling.’

‘Ongelofelijk!’

‘Ze twijfelde tussen lange vingers of madelijnetjes,’ zei John alsof het de normaalste zaak van de wereld was. ‘Ik zei dat ze niet moest twijfelen en toonde mijn lange vingers.’ Hij zoog opnieuw aan zijn sigaar, blies de rook naar Sonja alsof dat blazen verklaarde waarom dit grietje hier rond zijn paal draaide. Sonja wist wel beter. Hij had zijn drieduizend flappen getoond. Zo was het ook bij haar gegaan.

‘Ze is een aanwinst,’ zei Sonja. Het meisje haar minuscule stringetje verborg niets. Een nieuwe favoriet voor de klanten, zoveel was duidelijk. Als dit grietje hier tien maanden draait, dacht Sonja, dan is de reis naar de Malediven binnen. Eindelijk met John op een paradijselijk strand. Weg van deze tent. Eindelijk wat daglicht. Eindelijk uit de rode cijfers. ‘Ik informeer onze reisagent,’ zong Sonja in John’s oor.

John keek vijftig tellen naar het schouwspel op het podium, doofde zijn sigaar, stond op, klapte in zijn handen, boog diep, roffelde aan de gouden ketting rond zijn nek en gromde alsof hij een alien toesprak.

‘Het is goed, Natascha,’ zei hij als een bankdirecteur die een lening weigerde. ‘Ga  naar huis, studeer flink, koop madelijnetjes en als je binnen een jaar of vijf het nog niet goed weet... altijd welkom!’

Sonja keek naar John zoals een hond kijkt naar zijn baas als die het been van een entrecote in de vuilbak dumpt. 

‘John houdt niet van strandvakanties,’ zei Sonja meer tegen zichzelf dan tegen het meisje.