#503 - Gelukkig

Hoi Heidi, welkom op het forum. Mooi verhaal over hoe kinderen het knuffelen van hun ouders zien. De manier waarop beide kinderen ernaar kijken, heb je goed weergegeven. De manier waarop het verhaal geschreven is, verdient nog wat aandacht.
Het verhaal leest wat lastig omdat je alle zinnen achter elkaar door hebt geschreven. Het is één blok tekst. Als je hier en daar zinnen op een nieuwe regel begint en alinea's maakt, krijg je een beter overzicht van het verhaal. 
Gesproken zinnen kun je ook beter ieder op een nieuwe regel beginnen, dan zie je beter wie aan het woord is.

"Hier", zeg ik. "Deze heeft een dennengeur, het is mijn favoriet".  ---> de punt op het eind hoort voor het aanhalingsteken te staan.

 "Hier", zeg ik. ---> de ene keer zet je de komma vóór het ah-teken, de andere keer erna. Probeer hier consequent in te zijn.

"Dani!", sis ik. "Wat zijn je ouders aan het doen?!"  ---> dit is voor mijn gevoel een onderbroken zin. De punt achter ik moet dan een komma zijn en Wat moet met een kleine letter beginnen.
"Dani!", sis ik, "wat zijn je ouders aan het doen?!"

"Oh," zegt Dani, opkijkend van haar tekening. "Ze knuffelen.  ---> hier idem.
"Oh," zegt Dani, opkijkend van haar tekening, "ze knuffelen. 

"Nee", zeg ik. "Maar... het is vies. Dus dan is het goed dat mijn ouders het niet doen." ---> en hier ook.
"Nee", zeg ik, "maar... het is vies, dus dan is het goed dat mijn ouders het niet doen."

Hoi HeidiS, 

Leuke insteek, een verhaal vanuit twee kinderlijke perspectieven! Het is ook een goede weergave van hoe kinderen over liefkozingen kunnen denken. Om vervolgens weer lekker met hun eigen kinderlijke activiteiten verder te gaan en het maar gewoon te laten. 

Ik vind je (woord)keuze voor 'knuffelen' hier wel wat apart. Of misschien beter gezegd de weergave van wat de ouders precies doen en hoe dat verder vorm krijgt in de gedachten van de kinderen. 

Het zit namelijk precies tussen 'gewoon knuffelen' (lees: omhelzen of vasthouden)  en liefkozen (met iets meer kussen en strelen) in. En hoewel ik begrijp dat een kind kussen wat ongemakkelijk of vies vindt, is knuffelen voor mij net een stapje te ver om te geloven dat een kind dat vies zou vinden. Doorgaans zijn kinderen juist dol of knuffels van papa of mama. De een net iets meer dan de andere, natuurlijk, maar vies vind ik dan meteen zo 'groot' overkomen voor een kind van grofweg vijf (?).  

Dat haalt me een beetje uit het verhaal, maar het geheel loopt verder prima. Het slot vind ik op een positieve manier dubbelop: je zou hier zowel kunnen denken dat de hoofdpersoon zelf niet zo'n knuffelaar is, of dat diens ouders zelf geen goede relatie (meer) hebben, omdat de hoofdpersoon niet weet wat een knuffel is. Het kan allebei de kanten op en allebei de opties sluiten mooi bij het verhaal aan. 

Goed gedaan. 

Groet, 

Nadine

Ik heb niet zo'n moeite net 'knuffelen', juist, omdat het om een wisselend perspectief gaat. De ene persoon vind het wel normaal en noemt het knuffelen, de ander vindt het vies en zal het waarschijnlijk anders benoemen.

Ik ga mee met de tips van Fief, het oog wil ook wat. 😀

Nog 1 taalkundig dingetje, volgens mij moet het 'doen' zijn en niet 'toen' in deze zin:

Ze knuffelen. Dat toen ze altijd.

Graag gelezen. 

Wat een mooi lief verhaaltje! Ik vond het woord knuffelen in combi met 'vies' ook niet storend. Maar ik had daarbij mijn dochter van bijna 10 in gedachten. Die vindt het echt niet meer cool om haar ouders te zien flikflooien 😅

Je hebt een perspectiefwisseling aan het einde (denk ik) - op zich een goed idee, je hebt ook woorden over, die kan je gebruiken (of niet)

GG!

Een mooie paradox op het einde. Originele invalshoek van de opdracht. Graag gelezen!