#502 Mia

Tante Mia is mijn grappige marraine. Wij kunnen het samen erg goed vinden. Met wijlen haar Franstalige man ging ze regelmatig uit eten. Meermaals mocht ik hen vergezellen. Sinds ze weduwe werd, is ze voor alles en nog wat bang geworden. Autorijden deed ze sowieso niet en het openbaar vervoer boezemt haar angst in. Ze wordt vijfenzestig, ik ga haar trakteren op een etentje.

“Tante, c’est moi. Wat denk je? Wil je op jouw verjaardag met mij nog eens gezellig gaan tafelen?”
“Oh, chérie, wat lief dat je daaraan denkt, maar in de buurt zijn enkel frituren of van die buitenlandse snackbars.”
“Geen nood, ik heb aan alles gedacht. Ik haal je om half twaalf op.”
“Jij drinkt, net zoals ik trouwens, graag een apéro et un bon vin. Als jij rijdt, ben ik de enige die een glaasje op mag en dat vind ik niet zo prettig.”
“Ik zei toch dat ik aan alles heb gedacht. Ik kom je halen met een taxi.”
“Oeps, dat wordt een gat in jouw maandbudget.”
“Jij bent niet elke dag jarig en dit is toch een speciale verjaardag. ”

Taxis Palindrone  verhuurt taxi-drones met chauffeur of eerder met piloot. Hun slogan luidt: “Wil je vooruit of achteruit? Wij vliegen er heen.”  Klokslag twintig na elf zet de piloot mij af in de voortuin van tante Mia. Ze opent de deur, wil me omhelzen, maar merkt de drone op haar gazon.
“Hemel, wat een gevaarte. Wat is dat? Die lui moeten opkrassen”, zegt ze met bibberende stem.
“Neen, hoor, tanteke, dat is onze taxi.”
“Taxi? Pas question dat je mij daar in krijgt.”
Dan vertel ik haar waar wij heen trekken. Wij gaan naar een van tantes vroegere lievelingsplekken: Eetcafé Onder den Toren. Zoals de naam het zegt is het gelegen naast de kerktoren van een lieflijk dorpje.
“Weet je nog tante dat je zei dat je eens op de kerktoren wilde kruipen om te weten hoe het restaurant en de omgeving er vanuit de lucht uitzien?  Wel, vandaag gaan we boven de streek en de toren vliegen en kan je je ogen de kost geven.”
Van zodra ik de naam van de plek heb genoemd, zie ik haar gezicht opklaren.
Nu herken ik mijn grappige tante weer. Vrolijk zegt ze: “Ach, ik heb ze altijd al zien vliegen en een mens moet met zijn tijd meegaan. Vooruit, waar wachten we op!”