#501 — Retromorfose

‘Roger? Roger waar ben je?’
Hij hoorde het stemmetje nauwelijks, maar herkende toch de verontruste toon van zijn moeder.
Hij werd wakker. Of liever: hij kwam bij kennis, want in welke staat hij ook was geweest, het had niet gevoeld als de slaap die hij kende. Hij voelde zich loom en log, alsof hij die avond zwaar getafeld had, maar dan vele malen erger.
‘Roger!’
Hij opende zijn ogen en moest een paar seconden wennen aan het mistige beeld. Er was iets met zijn ogen. Beter gezegd: er was óók iets met zijn ogen. Hij kon de kakkerlak, die zich half verscholen had achter een tafelpoot nauwelijks waarnemen, toch wist hij dat daar het zacht ritselende stemmetje vandaan kwam.
Het leek minuten te duren voordat Roger Smagas besef kreeg van zijn enorme lichaam en de kracht vond om overeind te komen. Hij miste een aantal poten en vleugels en zijn huid was zacht en week als pudding.
‘Roger, waar ben je? Je moet opschieten. Hij wordt wakker.’                              
‘Hier ben ik moeder.’ Zijn stem klonk rauw en bulderend en joeg de kakkerlak onder de deur door de kamer uit. Ook aan het ritmisch tikken van haar pootjes op het zeil, had hij zijn moeder herkend. Dat zij hém niet had herkend was duidelijk.
De streep licht die onder de deur door de kale slaapkamer binnenviel, werd nu door een andere kakkerlak onderbroken. Zijn vader. Het beestje liep een paar stappen verder de kamer in.
‘Roger, wat is er toch? Schiet op, we moeten gaan!’ 
‘Pap … pap, ik denk dat ik weer een keertje moet overslaan.’
De trilling van de stem deed de kakkerlak door zijn achterpootjes zakken waardoor deze automatisch omhoog keek.
‘Roger? Ben jij …?’
‘Ja pap’, bulderde hij. Dat is te zeggen, hij praatte normaal, maar voor het rudimentaire gehoor van een kakkerlak, zal het bulderend zijn overgekomen. ‘Ik ben weer … terugveranderd. Ik heb geen idee waardoor. Was het de laatste keer niet een lik beschimmelde pudding die we tegen de plint vonden, wat de oorzaak was? Misschien die blauwe aardbeien, ik weet het niet.’
‘We lossen het wel weer op, jongen,’ De facetogen van zijn vader stonden dof en vermoeid, ‘dat hebben we altijd gedaan.’