#499 Het monster

Hij was hier ergens. Het monster verstopte zich in deze door brand geteisterde oude fabriek. Dit keer kon hij niet meer ontsnappen. Het kon niet dat hij wist dat ik hem op het spoor was. De Joker die in verschillende landen een spoor van lijken achter zich had gelaten waande zich veilig. Na al die maanden had ik hem eindelijk te pakken. Mijn hart bonsde van opwinding. Geruisloos liep ik met getrokken wapen tussen oude machines en verroeste apparaten. Daar aan het eind van een galerij zag ik een flakkerend licht. De stilte om me heen was absoluut. Al mijn zintuigen stonden op scherp. Stap voor stap naderde ik hem…

Hoog boven in de fabriek, gezeten op een stalen dwarsbalk keek het monster omlaag. Er speelde een glimlach om zijn lippen. Maar ook een gevoel van angst, van onbehagen. Hoe kon het dat die agent hem op het spoor was gekomen. Waar had hij een fout gemaakt? Was hij slordig geweest.

Hij kon er hier en nu een eind aan maken. Maar wat als het verkeerd ging. De agent straalde een vastberadenheid uit die hij nog nooit ergens was tegen gekomen. In een fractie van seconde konden de rollen zijn omgedraaid en moest hij vrezen voor zijn leven. Met een diepe zucht trok het monster zich terug in zijn duisternis. De tijd voor afrekening was nog niet gekomen.

Ik was het vuur tot op een paar stappen genaderd. Omklemde het pistool. De adrenaline raasde door mijn aderen. Mijn voet stapte ergens op en daar kwam opeens iets omhoog en razendsnel op mij af. Ik vuurde drie keer en bemerkte mijn vergissing toen de cementzak kapot op de grond viel. In twee grote passen was ik bij het vuur en zag het op de grond liggen. Met trillende vingers pakte ik de speelkaart op en draaide hem om. Met een vloek op mijn lippen wierp ik de kaart in het vuur. De vlammen krulden de kaart op. De Joker grijnsde me toe.