#497 - Kippenkoning

Kippenkoning Karel staat achter zijn kraam op de Grote Markt in Poperinge. Zijn handen bewegen snel, bijna in een dans. De geur van geroosterde kruiden hangt in de lucht, een lokroep voor hongerige voorbijgangers.

'Hé Kareltje, maak die van mij extra pikant vandaag!’ roept Sonja, slaat haar mantel wat strakker rond haar boezem en knipoogt. Karel knikt, kruidt de kippenbilletjes extra en forceert een glimlach rond zijn lippen. Hij denkt aan z’n huisje dat hij bijeenspaarde met kippenbillen verkopen, aan de bakstenen die hij zelf stapelde, aan de potten witte, roze en groene verf die hij tegen zijn muren schilderde.

‘Heb je al een nieuw kot?’ vraagt Sonja alsof ze gedachten leest.

Karel rolt een billetje tussen zijn vingers, ziet zichzelf luierend op de Chesterfield, een sigaar in de linkerhand en in de rechterhand een kippenbilletje. Die kamer was zijn heiligdom, een toevluchtsoord ver weg van de chaos van de markt. Daar trok hij aan zijn sigaar, sabbelde aan de lekkernijen van zijn kippetjes en droomde weg over hoe hij Sonja over zijn schouders zou slaan, de mastersuite in Bali inwalst en op het bed spreidt.

‘Je was toch goed verzekerd?’ vraagt Sonja met een kippenmond. Karel laat een kippenbil vallen, staart naar Sonja en begrijpt er niks van. Sonja weet goed genoeg dat de verzekering niets dekt. Het kan niet anders of Frank, haar man én zijn verzekeringsagent, rende de trap af, sprong aan het ontbijt en zwaaide boven de mand croissantjes en het vers geperst appelsiensapje, met de bundel papier. ‘Ik heb die Karel bij zijn pietje, Sonja! Niks moeten we betalen! Nada!’ Om dan met zijn vingertjes op de omcirkelde paragrafen te duwen. ‘We kunnen naar Bali met mijn bonus, Sonja!’

Was Sonja niet zo ongelofelijk goed gemodelleerd door Moeder Natuur, Karel zou de frituurpot uit zijn kraam rukken en het frietvet over haar kop gieten. ‘Neen, Sonjaatje,’ zegt hij en gooit nog wat extra pikanterie op de billetjes. ‘De huizenmarkt in Poperinge zit volledig vast, en huren…’ Hij zucht. ‘Huren is voor losers. Plus wie wil er nog verhuren aan iemand vervloekt door aliens?’

‘Vervloekt?’ Sonja kijkt naar Karel alsof ze pas nu dit in overweging neemt. ‘Het is toch niet omdat één keer een UFO op je dak knalt, de floepie-verdwijnerlaser aanschiet, je huisje naar een andere dimensie schiet en op je stukje grond enkel een tomatenplant overblijft, dat dat opnieuw zal gebeuren?’

‘Wat je zegt,’ zucht Karel, lonkt zeven seconden in Sonja’s boezem, denkt aan de mastersuite in Bali, zucht opnieuw en kucht vijfmaal twee. ‘Frank blijft erbij dat UFO’s die op je dak vallen met lasersystemen die je huis doen verdwijnen, een gebeurtenis is die niet gedekt is?’ Waarom zei hij dekken? Karel snuift de frituurlucht. Waarom was hij niet thuis toen het gebeurde? Dit marktkraam is alles wat hij nog heeft. En zijn vast cliënteel, natuurlijk.

Sonja drukt, door met haar ellebogen in haar heupen te duwen, haar borsten richting de toog van Karel. Neemt haar Samsung van tussen haar bergen, en steekt hem omhoog als was ze een politieagente. ‘Heb je al contactloos?’ vraagt ze met een stemmetje én blik zoals prinses Diana aan Michaël Jackson vroeg of hij thee of coke wilde.

'Contactloos,' zegt Karel, 'dat vat alles samen.'

De pot waar de kippenbilletjes frituren, plopt, een luchtbel ontsnapt, even is alles zwart en dan ziet Karel zichzelf zitten in een Chesterfield, met een sigaar in de linkerhand en een kippenbilletje in zijn rechterhand.