#491 Paarse ruis

‘Dat gaat niet!’ zei Nina fel.
Een luid en schel gekrijs volgde als antwoord.
‘Verdorie, Silly, je snapt zelf toch ook wel dat je geen jurk aan kunt. En praat normaal tegen me, dat geschreeuw doet zeer aan mijn oren.’
‘Nee, dat snap ik niet,’ kraste Silly. ‘Waarom kun jij dat wel en ik niet?’
Vanuit het open raam zag hij hoe Nina zichzelf bekeek in de spiegel en wiegend heen en weer bewoog. De swoosh-swoosh van de jurk gaf hem zoals altijd een kik.
‘Ik zou ook zo graag een mooie jurk dragen. Zo een als die van jou, maar dan in het paars.’
‘Duh,’ antwoorde NIna swingend, ‘dieren dragen geen kleren.’
‘O, nee? En waarom zeggen mensen dan dat vogels een verenkleed hebben?’
‘Omdat …, uh … nou ja, gewoon ... zo noemen ze dat, maar veren zijn geen kleren.’
Silly zuchtte. ‘En als ik dan toch meedoe met de Viking Splash Tour?’
Nina keek in de spiegel en zag hoe hij haar hoopvol aankeek. Ze draaide zich naar hem om. ‘Jij? Meedoen met de tocht door de stad? Wat zei je ook alweer: Ik ga nog liever voor de kat van de buren zitten?’

Ja, dat had hij inderdaad gezegd nadat hij de eerste keer met Nina mee was gegaan toen ze gevraagd was als reisleidster in dat bizarre, gele amfibiemonster. Hij vond het varen en rijden door de stad maar niks. Zijn maag deed raar en al die mensen die hem probeerden te aaien, hij griezelde ervan. Daarna had hij elk excuus aangegrepen om niet mee te hoeven.
Maar sinds kort ging Nina verkleed in haar prachtige jurk en het had hem jaloers gemaakt. Ze zag er zo mooi uit, dat was precies wat hij ook wilde. Eerst had ze hem uitgelachen. Hij was een meeuw en bovendien een mannetje, hoezo wilde hij een jurk aan? Ze was zijn beste vriendin, maar hij kon haar niet uitleggen hoe de kleur en het ruisen van de stof zijn hart sneller liet slaan.

‘Ik heb er alles voor over om een paarse jurk te mogen dragen.’  Hij vloog door de kamer naar een pop op het bed van zijn vriendin. ‘Kijk, deze zou mij beeldig staan.’ Met zijn snavel begon hij aan het kledingstuk te plukken.
‘Hé, zo maak je het kapot!’ Nina snelde naar het bed en griste de pop bij hem weg, maar kreeg meteen medelijden toen ze zag hoe hij zijn kop liet hangen.
‘Nou, vooruit dan maar. Als je het zo graag wil.’

Ze ontdeed de pop van de jurk en hield hem Silly voor, maar schudde meteen haar hoofd. ‘Zo gaat het niet lukken.’ Met een schaar knipte ze de mouwen eraf. Daarna hield ze het kleine kledingstuk zo dat de vogel zijn kop erdoor kon steken en hielp ze hem zijn vleugels door de armsgaten te vouwen.
Stuntelig vloog Silly naar de spiegel. De jurk ruiste zoals hij had gehoopt. Ik ben de mooiste meeuw van de stad, bekeek hij zichzelf trots.

De volgende dag stapte Nina in haar roze prinsessenjurk op de boot voor een nieuwe tocht met de Viking Splash Tour. Op haar schouder zat een glunderende zeemeeuw in een paarse jurk.
‘Welkom aan board van deze tour,’ begon Nina haar gebruikelijke introductie. ‘Vandaag heb ik een bijzondere gast meegenomen. Dit is Silly, the Seagull. Geef hem een warm applaus.’
De toeristen klapten enthousiast, van diverse kanten klonken “oh’s” en “ah’s”. Silly bewoog verlegen zijn kop van links naar rechts.
‘Als ik kon blozen,’ fluisterde hij, ‘dan zou ik er nu uitzien als een rode kardinaal.’
‘Gekkerd,’ fluisterde ze terug. Speels gaf ze hem een zetje.

Silly fladderde op en streek neer naast het stuurwiel van de kapitein.
Het gele gevaarte kwam in beweging en een windvlaag streek langs zijn jurk. De swoosh maakte hem zo blij dat hij meteen vergat waarom hij ooit een hekel had aan deze tour.