#483 - De droom die werkelijkheid wordt

Na talloze jaren van toewijding, training en studeren was het eindelijk zover! Piet had zich dit jaar bewezen en was nu officieel dé Stalpiet. Na de paarden van de hulp Sinten uitmuntend te hebben verzorgd, werd nu zijn droom werkelijkheid: Ozosnel, het paard van Sinterklaas, zou voortaan onder zijn hoede vallen. Het prachtige dier verzorgen, liefhebben en klaarstomen voor volgend jaar was de taak die nu in zijn handen lag.

Ozosnel, met een vacht zo wit als sneeuw, had samen met Sinterklaas en de Pakjespieten in één avond alle cadeautjes rond gebracht. Stalpiet kon zich bijna niet voorstellen hoe vermoeid het schitterende dier moest zijn na zo'n drukke avond. Een jaar rust had hij wel verdiend!

Popelend stond Stalpiet aan de oevers in Spanje, zeker twee uur voor de geplande aankomst van de Pakjesboot. De boot kon altijd eerder zijn, bedacht Stalpiet zich. Elke minuut dat hij wachtte, droomde hij weg over de eerste ontmoeting met Ozosnel. Over het eerste suikerklontje dat hij het paard zou geven, de woorden die hij zachtjes in zijn oor zou fluisteren, en welke borstel hij als eerste over de zijdezachte vacht zou laten glijden.

Daar in de verte zag hij het dan eindelijk, de stoom van de Pakjesboot. Een teken dat het moment waar hij zo lang naar had uitgekeken nu echt nabij was. Voor Stalpiet voelde het als uren, om de boot beetje bij beetje dichterbij te zien komen. Maar het wachten was het waard; het was een moment om nooit te vergeten.
Wanneer eindelijk de boot aanmeerde, verlieten verschillende Pieten met lege zakken zingend de boot. En daar, tussen de menigte Pieten, zag Stalpiet voor het eerst de vrolijke oren en lange manen van Ozosnel aan de hand van Sinterklaas zelf. 

Genietend van het geluid van de hoefijzers op de loopplank, kon Stalpiet al snel vaststellen dat de hoefijzers aan vervanging toe waren na de drukke Pakjesavond. Een bericht aan Smitpiet moest snel worden doorgegeven.

Wanneer Ozosnel eindelijk al zijn hoeven op de Spaanse bodem plaatste, werden de teugels overhandigd aan Stalpiet door de goedheiligman. "Zorg goed voor hem, hij heeft zijn rust wel verdiend!"
"Natuurlijk, Sinterklaasje, vanzelfsprekend!" glunderde Stalpiet. Hij kon het nauwelijks geloven, in zijn handen hield hij de prachtige teugels van donkerbruin leer, afgewerkt met gouden draad. De diepbruine ogen van Ozosnel, bijna zwart, keken hem vermoeid aan. Ondanks het stof van de schoorstenen hier en daar, straalde de sneeuwwitte vacht onder de Spaanse namiddagzon. Stalpiet kon zijn geluk niet op; dit moment heeft hij al die jaren voor gestudeerd. Het prachtige dier zal hij met alle liefde verzorgen, zodat hij snel weer op krachten kan komen voor komende Pakjesavond!