#483 - De bende van Sinterklaas

‘De moederkes stonden driftig vandejaar,’ zei Breedsmoelpiet met een smoel zo breed als de kasteelpoort van Sinterklaas. Hij richtte zijn statement niet naar iemand in het bijzonder, eerder als roepertje zodat iedereen in de huifkar het kon aanhoren. De huifkar wiebelde en alle vijf inzittenden vervloekten de gierigheid van Sinterklaas: tweeduizend vierentwintig voor de deur en reizen met een huifkar? Totaal niet mee met de tijd. De terugrit naar het Spaanse bergenland duurde elk jaar langer. 

‘Sinterklaas kan veel, maar het fileprobleem oplossen gaat zijn mijter te boven,’ mopperde Mopperpiet.

‘Echt extreem vandejaar,’ zei Breedsmoelpiet en smakte met zijn tong driemaalvijf alsof die handeling de extremiteit van het huidige jaar beklemtoonde. Zijn metgezellen reageerden niet. ‘Dat het bovenmatig exorbitant was!’ riep Breedsmoelpiet opnieuw, nu luid en geërgerd. ‘Met die moederkes vandejaar!’

Springveerpiet wipte op zijn zitje, maar zei niks. 

‘Vandejaar moet dit jaar zijn,’ mompelde Taalpiet onhoorbaar zonder zijn blik van zijn nagels af te wenden. 

‘Het was inderdaad extreem nat vandejaar,’ zei Weerpiet. 

‘Dit jaar,’ zei Taalpiet, nu goed hoorbaar.

‘Kiekens!’ riep Breedsmoelpiet, veerde recht. ‘Het was al prijs bij het eerste huis van mijn lijstje. Ik op de rug van Springveerpiet, naar de schoorsteen.’ Breedsmoelpiet hief zijn armpjes boven zijn hoofdje en kromde zijn rug alsof hij in het zwembad dook. ‘Ik floep de haard in, kijk of het een mallotenfamilie is die een wortel klaarlegden, of er een pint klaarstaat, je kent het wel: de procedure volgens de checklist van Sinterklaas.’

Springveerpiet wipte op zijn zitje alsof hij instemde. Iedereen kende de checklist uit het hoofd.

‘Zin in een Duvelke had ik, ge-stelt-het-niet-voor-mogelijk! Ik had Aalst geloot vandejaar! Duveltjes gegarandeerd!’

‘Beter Antwerpen,’ mopperde Mopperpiet.

‘Ik wrijf dus wat roet uit mijn ogen, kijk de living in, en wat zienek?’

‘Wat merk ik op, bedoel je?’ zei Taalpiet.

‘Het zal wel zijn dat ik het opmerkte! Ge kon er verdorie niet naast kijken. Een moederke met tieten zo groot als uwe kop, Taalpiet! Twee keer!’ Breedsmoelpiet wees breedsmoelerig naar het hoofd van Taalpiet, bekend als degene met het grootste hoofd van alle Pieten van Sinterklaas. ‘In een miniscuul soutienneke, ik zweer het u, het eerste huis en het was al prijs!’

Breedsmoelpiet keek even naar zijn publiek en zag dat hij de volle aandacht genoot. De huifkar wiebelde opnieuw, waardoor hij naar evenwicht zocht, even later zijn pose terugvond en gromde als een beer.

‘Komt dat moedertje op mij afgestormd, graait zonder te twijfelen naar mijn broek en sjort die naar beneden. Met onderbroek en al!’

‘Djeezes,’ zuchtte Weerpiet.

‘Ik haat het als dat gebeurt,’ moppert Mopperpiet.

‘Was je zaakje geschoren?’ vroeg Taalpiet.

‘Welja,’ zei Breedsmoelpiet, ‘dat moederke staarde naar mijn gerief! Ze riep "Oooh!" en hield haar handen voor haar mond.’

‘Waar is de tijd dat moederkes braaf naast hun man in bed lagen, en wij ongestoord ons werk konden doen,’ zei Mopperpiet. ‘Allemaal gefrustreerde zottinnen vantegenwoordig!’

‘En toen?’ vroeg Taalpiet, nalatend op een taalfout te wijzen.

‘En toen kwam alles goed,’ vervolgde Breedsmoelpiet met een glinstering in zijn ogen. 'Toen zei dat moederke: "Oooh, is dat alles? Ik dacht dat Pieten altijd een grote zak bij zich hadden!"'