#481 Loserperikelen; het verwaande jongetje van vroeger

'Ik ben er niet bij. Zakelijk weekendje in Londen,' had hij onder het Facebookevenement gezet. Het kreeg zoveel reacties dat het er op leek alsof zijn afwezigheid het enige belangrijke aan de reunie is. Wat overblijft zijn tien losers die in een stoffige voormalige gymzaal in het buurthuis aan de slootwaterkoffie zitten, en waarbij ik als nobody nummero elf aanschuif.

'Lisette, leuk dat je er...'
Mieke, de enige die ik nog wel eens gesproken had sinds de middelbare school, lijkt afgeleid door geritsel bij de deur naar de kleedkamers. Ik hoef alleen maar de geuropvangers lichtjes open te zetten om te weten wie het is. De geur van elitaire, hooghartige overheersing laat de kneuterigheidswalmen uit de neusgaten oplossen. Het guccipak, de gouden ringen, zonnebril die zijn ogen onzichtbaar maakt, en de koffieleutset is in een Hollywoodspektakel veranderd.

'Jullie dachten zeker dat ik niet zou komen?'
Met zijn handen theatraal in de lucht neemt Jochem op de stoel naast mij plaats. Handen die ik ooit met moeite van me me afgeduwd kreeg, toen ze mijn heupen wilden grijpen. Zelfs zonder zijn ogen te zien voel ik dat hij me gedetailleerd in zich opneemt. Zijn oordeel is een hoofdschudden. Ik ben nu officieel afgekeurd als makkelijke prooi waarmee je zo ongeveer alles kan doen wat je wil.
'Lisette hier dacht het zeker niet. Anders was ze waarschijnlijk niet gekomen. Toch Lisette?'
Het zijn precies diezelfde starende blikken als destijds. Verwachtingsvolle blikken, alsof ik nu iets zou moeten doen. Negeren en hopen dat de grond zich voor je opent en je een schuilplek aanbiedt, geen optie meer is. De meester der meesters heeft je benaderd en het is onbeleefd om hem niet te woord te staan.

Zijn knokkels zijn nog groter geworden. Knokkels die mijn wangen schraapten wanneer ik 'foute antwoorden' gaf. Er zijn geen wapens hier die het verleden recht kunnen zetten. Ik houd het plastic koffiekopje vast en voor ik het weet zit de inhoud ervan op zijn guccipak. Omschrijf het als een geforceerd ongeluk. Voor Jochem het doorheeft ben ik al opgestaan. Achter me klinkt gegrinnik wanneer ik mijn zweethandjes om de klink van de deur naar de vrijheid leg. Voor het eerst voelt de deur niet meer als een loze belofte, maar als een werkelijk pad richting verandering aan.