#475 - Angst
Ik staar naar het lege papier. Mijn handen vastgeklemd aan de zitting. Ik probeer rustig door te blijven ademen. Mijn ogen beginnen te prikken en de welbekende brok kruipt naar mijn keel. Ik had gehoopt dat het met de tijd draaglijker zou worden, maar het gevoel dat je mij gaf, snijdt nog altijd dwars door mij heen. Ik zie nog steeds hoe jouw donkere ogen mij indringend aankijken. Gepaard met een nare grimas, die maar op één helft van je mond verschijnt. Het geeft mij opnieuw rillingen.
Ik moet mijn gevoelens van mij afschrijven. Ze zei dat het helpt bij het verwerken. Maar het is ontzettend zwaar. De kleinste stapjes zijn een worsteling; het loslaten van de zitting, het optillen van mijn pen en het wegslikken van mijn tranen. Misselijk van de buikpijn kijk ik naar het lege papier. Ik ben nog niet eens begonnen met schrijven.
Ik was pas zeventien jaar. Sinds die dag ben ik iemand anders. Ik ben voorzichtig en terughoudend, in mijzelf gekeerd en mijn vertrouwen in anderen is weg. Ik schrik sneller, ga niet meer in het donker naar buiten en ik kijk continu over mijn schouder. Mijn adem stokt als ik langs een groep onbekenden loop. En ik verstijf als een iemand onverwacht iets tegen mij zegt. Ik ben bang. De hele tijd.
Ik weet niet hoe ik moet beginnen. De pen is loodzwaar en blijft trillend zweven boven het papier. Een stroom van tranen overwint en er valt een traan op het witte, nog steeds lege, papier. Ik laat mijn pen vallen en snikkend sta ik op. Het lukt mij niet. De volgende keer misschien, dan probeer ik het opnieuw.
Duidelijk een heftig thema,…
Lid sinds
12 jaar 1 maandRol
Duidelijk een heftig thema, dat je ook zo weet over te brengen. Er zitten een paar momentjes dat ik het gevoel krijg 'nu weet ik het wel' (dit gaat over de verhalende kant, niet over de gebeurtenis). Volgens mij kan het iets sterker nog.
Bij het eind zou ik 'Het lukt me niet' schrappen, dat toon je al overduidelijk. Ook de laatste zin zou ik beperken tot 'Een volgende keer misschien.'
Intens verhaal(d).
Hoi Esther, de angst heb je…
Lid sinds
5 jaar 7 maandenRol
Hoi Esther, de angst heb je inderdaad goed verwoord, maar ik tast nog wel in het duister over wat er gebeurd is. Je hebt nog woorden over om een klein tipje van de sluier op te lichten. Het moet behoorlijk ingrijpend zijn geweest, zover is wel duidelijk.
Ik sluit me aan bij de opmerkingen van Hadeke.
Ik moet mijn gevoelens van mij afschrijven. Ze zei dat het helpt bij het verwerken. Maar het is ontzettend zwaar. --> Je begint veel zinnen met "Ik". Voor de leeservaring vind ik het persoonlijk fijner lezen als je daarin varieert. Bij deze zinnen zou je de volgorde iets om kunnen gooien. Bijvoorbeeld:
Ze zei dat het helpt als ik mijn gevoelens van me afschrijf, maar het is ontzettend zwaar. (Wie is "zij"?)
Misselijk van de buikpijn kijk ik naar het lege papier. Ik ben nog niet eens begonnen met schrijven. --> de tweede zin lijkt me ook overbodig. Het lege papier zegt al dat je nog niet begonnen bent met schrijven.
Sinds die dag ben ik iemand anders. Ik ben voorzichtig en terughoudend, in mijzelf gekeerd en mijn vertrouwen in anderen is weg. --> "ben ik/ik ben" achter elkaar leest niet lekker. Je kunt deze twee zinnen ook samenvoegen:
Sinds die dag ben ik iemand anders: voorzichtig en terughoudend, in mijzelf gekeerd en mijn vertrouwen in anderen is weg.
Aangrijpend verhaal met een…
Lid sinds
18 jaar 2 maandenRol
Aangrijpend verhaal met een helaas immer actueel thema. Je zou wat meer show-don't-tell kunnen gebruiken.