#475 - Hoe de mensenwereld tot het einde kwam

In een wereld, waar vijftig maandagen geleden schietgrage vingers van alle nucleaire wereldleiders rode knopjes indrukten, stonden drie vrouwen in het enige overblijfoerwoud rond de grootplataantafel. Op deze tafel lag een manuscript dat ooit tot de meest filosofische geschriften behoorde.

'Kijk naar deze pagina!' riep Sonja, haar ogen uitpuilend van verbazing. 'Het is zo leeg dat ik mijn eigen gedachten erin zie dansen!'

Tamara, een stoer vrouwmens, met ogen die op gloeiende lavalampen leken, wreef met haar tentakels over de pagina. 'Misschien is het een portaal naar een andere dimensie!'

Een derde overleefster - tevens laatst gevonden - Natascha, met een buste die continu van vorm veranderde, staarde naar de pagina. 'Misschien is het een kosmische grap. Een intergalactische practical joke!'

Plotseling verscheen er een groenfluoriserende kolibrie met een knipoog en een grijnsbek die de hele open oerwoudplek vulde. 'Bijna juist!' kirde het dier. 'Deze lege pagina is de sleutel tot het universum. Het is een blanco canvas waarop jullie je eigen nieuwe realiteit kunnen tekenen!'

De vrouwwezens keken elkaar aan, hun ogen groter dan ooit tevoren. 'Dus we kunnen alles maken wat we maar willen?' vroeg Sonja.

'Absoluut!' floot de kolibrie, hij zwierde met zijn vleugels door de lucht en kleurrijke patronen verschenen. 'Jullie kunnen dansende eenhoorns schilderen, pratende paddenstoelen laten groeien, of zelfs een theekransje met de maan organiseren!'

De vrouwen lachten als tovenaars en dansten rond de lege pagina als duivels, hun verbeelding in de vrije loop. 

'We kunnen een superpenisman tekenen,' zei Tamara. 'En de mensenwereld herpopuleren!'

Sonja en Natascha staarden naar Tamara alsof ze zojuist een masterclass 'Hoe gedraag ik me als een rund?' had gevolgd.

'Zottin!' riepen ze in koor.

Even was het nucleair stil.

‘Een vibrator met batterijen die nooit leeglopen!’ riep Natascha. Sonja wildhandklapte.

‘Teken er drie,’ zei Tamara.

En zo geschiedde.