#474 Zinloos

Hoi Hadeke, een prachtig verhaal, maar voor ik tot die conclusie kwam. Moest ik eerst uit het doolhof van de lange zinnen komen. Aan het eind wist ik al niet meer waar de zin mee begon en waarom hij zo eindigde. Kan uiteraard ook aan mij liggen, maar het gaat voor mij ten koste van het verhaal wat je wil vertellen. 

Ik zou ook iets meer lucht in het veld brengen. Het leest nu als een blok.

Dank @Fief. Ik heb wat lucht toegevoegd. 😀

De keuze voor lange zinnen is bewust. Dat maakt het verhaal wat taai soms, maar het is ook één en al verwijzing en in die zin een ode aan een vervlogen schrijver.

Hoi Hadeke, 

Wat een triest verhaal. Iemand die zoveel te vertellen heeft, en dan zoveel moeite doet om de goede zin te vinden... Je zou deze man willen zeggen om de zin te laten en gewoon te schríjven, dat zou zoveel ellende bespaard hebben. 

Het verhaal heeft precies de goede opbouw en de verwarring van zijn drang heb je goed op papier gezet. Ik vind de geschiedenis van deze schrijver interessant: waarom hebben zijn geliefden hem zo massaal verlaten? Het impliceert dat het de prijs is van de zoektocht naar die ene zin, maar dan moet er wel een zekere obsessie in het spel zijn geweest. Des te meer redenen om meer te willen weten over de achtergrond van deze schrijver en te treuren om zijn vervlogen leven. 
 

Mooi gedaan! 

Groet, 

Nadine

Dankjewel Nadine.

Voor mij startte mijn creatief proces van het verhaal vanuit de beginzin uit Honderd jaar eenzaamheid van Gabriel Garcia Marquez:

'Vele jaren later, staande voor het vuurpeloton, moest kolonel Aureliano Buendía denken aan die lang vervlogen middag, toen zijn vader hem meenam om kennis te maken met het ijs.'

Heel mooi. Ik begrijp de woorden van Fief. Ik mag soms ook lange zinnen gebruiken en woorden van gelijke strekking heeft ze eens onder mijn verhaal gezet. En, ja, als ik dit verhaal teruglees, moet ik soms ook terug naar het begin van de zin, omdat ik alweer vergeten ben hoe deze begon. Maar is het erg? Nee, in mijn ogen niet; je doet een beroep op het intellect van de lezer en houdt hem bij de les. Mooie, lange zinnen mag ik graag lezen.
Wel wordt het ingewikkeld als meerdere onderwerpen in een zin staan en je soms even niet meer weet welke beschrijving bij wat hoort. Neem nu deze bijzin:

[...] schoot hem die eerste zin te binnen die hem trof als een kogel staande voor het vuurpeleton

Laat ik beginnen met te zeggen dat het vuurpeloton is en dat een komma tussen kogel en staande wenselijk is. Uit de context kan ik wel opmaken dat niet de kogel en niet de eerste zin voor hut vuurpeloton staan, maar dat het slaat op 'hem', maar wel de 'hem' in zijn fantasie, want hij staat niet echt voor het vuurpeloton, ondanks dat het verhaal begint met de Dood die in zijn ogen kijkt.
De zin gaat verder:

en hem terugbracht naar de tijd dat hij [...]

Wie of wat bracht hem terug? Het vuurpeloton? De kogel? De eerste zin? 

Bij veel zaken in één zin moet ik denken aan Bert Visscher die 'Brandend zand' afbrandt, in het bijzonder de zin 'Zwarte Dino, jij wou Nina die met Rocco was verloofd' - "Dat zijn verdomme drie namen in één zin!"

Maar goed, ik ben aan het kommaneuken. Ik vind het een prachtig verhaal, een mooi gegeven, schitterende zinnen en heel goed opgebouwd.

Dank jullie wel. Ik heb de eerste zin iets aangepast en daarmee nog wat langer gemaakt. 😀

Voor de liefhebbers: Christophe Vekeman is een Vlaamse schrijver en specialist van de ellenlange zinnen. Een voorbeeld: 
De identificatie van jongeren met hun eigen jeugdigheid, die al met al pas goed en wel hogere toppen is gaan scheren met de opkomst in de jaren 50 van de rock-’n-roll, lijkt vandaag vrij radicaal te zijn, wat onder meer tot uiting komt in de schier eindeloos herhaalde klacht dat er naar jongeren schandalig genoeg niet echt wordt geluisterd, en dat onze samenleving te weinig rekening met hen houdt. 
Dit gezegd zijnde, Hadeke, ik hou ook wel van lange zinnen met op tijd en stond een komma of zo. Graag gelezen.

Ik volg Gi en Musonius over de lange zinnen. Geen probleem mee, integendeel. Als je een zin schrijft zoals...

De wekelijkse bezoekjes van zijn vaste redacteur, werden maandelijks, jaarlijks, om over te gaan in korte telefoontjes, tot ook deze man die hij geen vriend durfde te noemen aan de lange optocht van overleden bekenden en familie toegevoegd leek te zijn, maar zeker weten deed hij het niet.

...dan laat die laatste toevoeging al het voorgaande op hun plek vallen. Prachtig echt. De tussenzin "die hij geen vriend durfde te noemen" doet het 'm ook trouwens. Geen toeval dat je Honderd jaar eenzaamheid als inspiratie gebruikte, daar doet het idd aan denken en laat Gabriel Garcia Marques nu net één van mijn favorieten zijn. Complimenten.