#468 Sterfelijkheid doet leven

Welkom op het forum, Mike. Je tekst is eenvoudig en intrigerend tegelijk. Kan je voor de titel ook het nummer van de weekopdracht zetten, dan weten coach en collega schrijvers bij welke opdracht je bijdrage hoort (zie andere teksten)? Blijf vooral meedoen want we hebben hier echt nood aan nieuw schrijftalent. 

Dankjewel, Gi. Leuk om hier te zijn. Tot nu toe heb ik af en toe op het forum rondgespeurd en veel mooie verhalen kunnen lezen. Ik zal de titel aanpassen. 

Hoi Mike,

Je schrijfstijl is erg mooi: je weet met goede beschrijvingen het alledaagse zo beeldend te maken dat je alles net zo intens beleeft als de hoofdpersoon. Als de ommekeer in het verhaal dan komt en je de citaten aan bod laat komen, zijn die veel meer dan de clichés  die ze zouden kunnen zijn als ze deze goed uitgewerkte inleiding hadden gemist. Het vergt talent om zo te schrijven, knap gedaan! 

Een relatief eenvoudig verhaal, maar met alles wat het nodig heeft om te slagen, inclusief een cirkeltje dat rond is aan het einde. 

Ik heb je verhaal met plezier gelezen. 

Groet, 

Nadine

Dankjewel, Nadine. Het doet me goed om te horen dat je van het verhaal hebt genoten. Ik twijfelde eerst of het wel boeiend genoeg zou zijn; of er wel voldoende tempo in de inleiding zat. Maar door de werkelijkheid en enige mate van verwondering samen te laten komen, is dat wel goed gekomen. 

Hoi Mike, ook van mij een hartelijk welkom. Prachtig verhaal. Graag gelezen. Het leest volgens mij nog krachtiger als je het in de tegenwoordige tijd zet. 

Hey Fief. Leuk dat je reageert. Daar zeg je me wat. Zie ik ook wel wat in. Maar op een of andere manier heb ik vaak de neiging om in de verleden tijd te schrijven, althans als het om een verhaal gaat. Ik houd het in m'n achterhoofd voor de volgende schrijfopdracht. Dankjewel voor het inzicht!

Hi Mike, je kan je verhalen hier altijd zelf bewerken. Ik wil mij niet opdringen, maar vond het een leuke oefening om jouw tekst in de TT  te zetten. Hier is het resultaat: 

Sterfelijkheid doet leven

Het brommende geluid van de espressomachine is meestal in staat hem wakker te krijgen. Hij stelt zich dan voor dat de brom dichter en dichterbij komt, dat het geluid steeds luider wordt, en hoger, totdat zijn oren piepen en het geluid ongetwijfeld afkomstig moet zijn van een ruimteschip dat ieder moment op zijn huis kan storten.  

De stilte die volgt is abrupt, maar vredig. De espressomachine bromt niet meer. De koffie is klaar. Benjamin opent zijn ogen. Op een zonnige zondagmorgen als deze is het lastig om ineens springlevend te zijn, maar ook simpelweg onnodig. De warme dampslierten dansen sierlijk met de zwevende stofdeeltjes in de schijnwerper van de opkomende zon. Benjamin droomt nog even verder, over zijn eigen tijd op het toneel, dat is alweer minstens tien jaar geleden. Het waren prachtige tijden en niemand kan hem zijn herinneringen daaraan ontnemen.

De telefoon rinkelt. Met een schok komt Benjamin overeind. Het is een ouderwetse bel, geen digitale ringtone. Het is ook geen telefoon die je altijd bij je draagt. Benjamin heeft nog een ouderwets telefoontoestel; met een draaischijf. Van zijn vader gekregen, nota bene. Maar dit bejaarde apparaat heeft het zeker nog in zich om Benjamin wakker te schudden. Hij pakt de hoorn op en noemt zijn naam.

‘Goedemorgen, meneer De Graaf, u spreekt met Gido Vos.’ De man grinnikt en het duurt slechts enkele seconden voordat het besef bij Benjamin indaalt.

‘Gido, vriend! Hoe gaat het?’

‘We plannen een reünieopvoering  met de oude club van Noah. Wat zeg je ervan? Weer eens de benen strekken op de bühne?’

‘Uh…’

‘Alleen in je dromen leef je voor eeuwig, Benjamin.’

‘We leven maar één keer. Ik doe mee!’

De volgende namiddag ontmoeten de oude podiumvrienden elkaar in De Bonte Koe. De hele groep is aanwezig. Ze drinken koffie, doen rondjes jenever – zoals vroeger – en halen herinneringen op. Ze plannen een repetitieavond en verlaten het café. Voldaan loopt Benjamin naar huis. Plots hoort hij een gebrom dat snel nadert. Hij kijkt omhoog, maar kan niets zien in de donkere lucht. Het komt dichterbij en wordt steeds luider. Hij drukt zijn handen tegen zijn oren. Met een knal stort het vliegtuig op Benjamin neer. Nog één keer hoort hij zijn vader zeggen: “droom alsof je eeuwig zult leven. Leef alsof je vandaag zult sterven.”

Ja, veel beter. Of niet, Schmetterling? Het verhaal komt nu nog beter binnen.

Eens. In de tt komt dit allemaal beter uit de verf. Daar kan Mike zijn voordeel mee doen, om eens terug te lezen hoe dat bevalt.

Ook van mij als relatieve nieuwkomer op dit forum: welkom.

Ik stel je aanpassingen op prijs, Schmetterling, en ben het met jou en de anderen eens. In tt is de tekst directer, je zit nog dichterbij de hoofdpersoon. 

Anderzijds vind ik wel dat de directheid afbreuk doet aan de dromerigheid van de inleiding. Is het gek om de eerste alinea in verleden tijd te laten staan en vanaf de abrupte stilte van de tweede alinea over te gaan in tt? 

Dankjewel Raymond, jij ook welkom ;p

Hoi Mike,

ik vind het een mooi verhaal, het boeide mij direct en tot het laatste woord.
Ik ben het eens met de gegeven feedback, dat de tt beter voldoet.

De oefening om de tekst in de TT te zetten is geslaagd, maar Mike heeft een punt als hij aangeeft dat de dromerigheid van de tekst er bij inboet. Zo werken nostalgische verhalen m.i. altijd beter in de verleden tijd.