#467 Gerechtigheid
We aten in een gespannen stilzwijgen. Mijn moeder trilde zo erg met haar hand dat het eten bijna van de vork afviel. Vader zag het en keek haar duister aan. We wisten het, er was weinig voor nodig om hem in woede te laten uitbarsten. De hele dag hing de spanning als een donderwolk om hem heen.
'Wat is er met je? '
Mijn moeder slikte en trok wit weg. De angst aan tafel bouwde zich op zoals je een orkaan aan zag komen rollen over de oceaan en de lucht zwart zag worden. Zijn kaken maalden het vlees weg. Langzaam kwam hij omhoog, legde zijn bestek neer, richtte zich op in zijn volle lengte en overschaduwde zijn slachtoffer.
'Noem je dit vlees goed gebraden? '
Hij bulderde in haar oor.'Het is verdomme niet te vreten. '
In een snelle beweging greep hij haar hoofd en sloeg met al zijn kracht haar gezicht op het bord met vlees. Moeder gilde wanhopig en probeerde zich te ontworstelen aan zijn greep. Haar neus was gebroken. De jus kleurde rood van haar bloed. Hij mepte haar hoofd net zolang op het bord tot het in scherven lag en haar gezicht gekneusd en bloedend ernaast.
Zwaar ademend liep hij van tafel en veegde zijn handen af aan een handdoek.
'Volgende keer goed doorbraden, anders zal je wat beleven. '
Deze keer was het erger dan ik ooit had meegemaakt. Pas na tien minuten verzamelde ik de moed om mijn moeder te troosten. Ik nam haar bij de hand en legde haar in bed. Morgen moest de dokter er maar naar kijken.In bed trilde ik van woede en dacht aan het vreemde appje wat ik had gehad. Morgen kan je alles doen wat je wil, het zal je niet worden aangerekend.Ik wist al wat mij te doen stond...
Als agent had hij zijn wapen thuis in een kluisje. Natuurlijk wist ik de code. Aan tafel had ik vaak gezien hoe hij het schoonmaakte met zijn grote handen en het vervolgens doorlaadde.Het voelde zwaar in mijn hand toen ik 's morgens vroeg muisstil de trap op liep. Hij sliep erg licht en een krakende tree kon me verraden. Over tien minuten zouden we weten hoe het was om te leven zonder angst en verdriet, niet meer bang te hoeven zijn voor een woedeuitbarsting. Zo wilde ik niet meer verder. Met ingehouden adem en het zweet in mijn handen opende ik de deur.
In de schemering zat hij rechtop in bed. Vaak had ik me afgevraagd waarom hij was zoals hij was. Zijn ogen staarden me leeg aan.
'Dit is voor wat je ons het aangedaan,' zei ik met vaste stem. Ik richtte en drukte af.
In het dierenasiel zocht moeder een lieve pluizige kitten uit. Haar ogen glansden van geluk. Ze had ze éen voor een in haar handen gehad en uiteindelijk koos ze een zwarte. Mijn hart zwol van trots toen we met zijn drieën naar buiten liepen. Nooit heeft ze aan me gevraagd waar pa was gebleven, en ik...? Ik hield het zo.
Ja, Schrijvenisfijn, daar…
Lid sinds
5 jaar 7 maandenRol
Ja, Schrijvenisfijn, daar kun je zo'n dag ook voor gebruiken. Luguber geheim tussen moeder en zoon. Heftig verhaal.
Dit is voor wat je ons het aangedaan ---> het moet hebt zijn
Hoi Schrijvenisfijn, Wat…
Lid sinds
4 jaar 5 maandenRol
Hoi Schrijvenisfijn,
Wat heftig, zeg! De spanning is om te snijden en hoewel je het einde aan kan zien komen als je weet dat je hoofdpersoon het appje krijgt en meldt dat vader een agent is, weet je dat wel weer goed te maken met de laatste alinea. Even is er toch weer die spanning die je laat denken wat moeder er allemaal van vindt. De conclusie maakt het verhaal des te erger: als ze zelfs niet naar haar man vraagt, moet het echt, écht gruwelijk zijn geweest.
Heel goed gedaan.
Groet,
Nadine
Schrijvenisfijn, inderdaad…
Lid sinds
2 jaar 8 maandenRol
Schrijvenisfijn, inderdaad een heftig verhaal waar zowel dochter als zoon straks een geheim delen met de moeder. Feit is dat het niet eens een fictieve toestand is die tegenwoordig in vele situaties voorkomt. Meer dan ooit tevoren lopen er hufters rond in de moderne maatschappij.
Pfoe. Ja, ik vond het ook…
Lid sinds
1 jaar 3 maandenRol
Pfoe. Ja, ik vond het ook een heftig verhaal. Eens met Nadine dat de moord verwacht is, maar het einde maakt dat idd weer goed. De laatste scene maakt dat ik weer even adem kan halen. Paar kleine dingen die ook stijlkeuzes zijn: "overschaduwde zijn slachtoffer", "gilde wanhopig" en dergelijke: als je dat feitelijker maakt (misschien minder cliché daarmee), denk ik dat de spanning nog groter kan zijn.
Hoi Schrijvenisfijn, je weet…
Lid sinds
7 jaar 9 maandenRol
Hoi Schrijvenisfijn, je weet de spanning op te bouwen en je gebruikt mooie beelden (aanrollende orkaan, rode jus) die je verhaal verlevendigen.
Klein minpuntje vind ik het realiteitsgehalte waar het om het dienstwapen gaat; ik begrijp uit je verhaal dat er een (klein?) kind aan tafel zit dat later wraak neemt. Vuurwapens hebben meestal bij het schieten een forse terugslag, ik vraag me af of een kind dat kan handelen.
Verder graag gelezen!
Bedankt voor al jullie…
Lid sinds
2 jaar 1 maandRol
Bedankt voor al jullie reacties. Ton, voor jou. Zoals je uit de tekst kan halen begeleid mijn hp moeder naar haar slaapkamer. Een klein kind kan dit niet. Ook zal een klein kind niet haar vader nauwlettend volgen bij het schoonmaken en doorladen van het ;pistool. Heb de leeftijd en geslacht een beetje op de achtergrond gehouden maar ze is oud genoeg om de wraak te voltooien.
Goed gevonden invalshoek,…
Lid sinds
3 jaar 10 maandenRol
Goed gevonden invalshoek, vooral het feit dat er geen consequenties zijn, en eigenlijk wel, gewoon een belangrijk (fout) personage wegwerken. Ik ben benieuwd hoe je dat deed, het doet er niet toe, maar toch, hoe deed je het?
GG!
Voor jou een tipje van de…
Lid sinds
2 jaar 1 maandRol
Voor jou een tipje van de sluier, Tony. Mijn hp had handschoenen aan. Nadat ze hem door het hoofd heeft geschoten heeft ze het wapen in zijn hand gelegd en de politie gebeld. Vervolgens hebben die moeder naar de eerste hulp gebracht en hun collega meegenomen. De volgende dag deed niets meer herinneren aan wat er was gebeurt. Alleen moeder's gehavende gezicht.