#467 Geheim voor een dag

Dag Rob, je kiest voor een heel ingrijpend geheim. Het is nogal wat, dat iemand niet geboren mocht worden. Dat intrigeert. Ik kan dan ook nieuwsgierig de extra alinea doorlezen die je neemt voor je het geheim vertelt en de stijl die je daarbij kiest: korte woorden, korte zinnen, gedachten bijna. Maar als je daarmee door gaat, gaat de stijl me tegenstaan, merk ik. Ik denk dat de vormkeuze ws. krachtiger is als je op enig moment overgaat naar vloeiendere zinnen. Dan maken de korte zinnen de boosheid of het ongeduld om het (vertellen van het) geheim en een stijlwijziging meer de gedachten daarna. Dat biedt dan misschien ook ruimte voor een  alinea om te duiden dat de kennis speciaal vandaag verteld moet worden, want ik lees dat er een familiebrunch is, maar dat die "magisch" is (van wat voor soort dan ook) dat mis ik nu in je verhaal.

Hoi Rob, 

Je verhaal begint heel sterk, met een goede aanloop naar het geheim en de onthulling is niet niks! Met name in de eerste alinea doe je me geloven dat er misschien een gouden randje zit aan de donkere wolk van informatie, doordat je schrijft: Want wat is er fijner dan een unieke eigenaar van informatie te zijn? 
Zo hou je mijn aandacht in het begin erg goed vast. 

Maar op een bepaald moment wordt het mysterieuze een beetje te veel van het goede. Door het veelvoudige gebruik van korte zinnen leg je vrijwel overal (potentiële) nadruk op. Zo geef je de lezer bijna expliciet puzzelstukjes mee om in elkaar te passen. Daar is an sich niets mis mee, maar als de spreekwoordelijke puzzelstukjes bij elkaar vinden de opdracht wordt in plaats van het resultaat van de tekst, dan gaat het net een stapje te ver. Probeer je zinnen vaker wat langer te maken. 

Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik de alinea van de moeder niet begrijp. Hoe kan uitgerekend een moeder, die toch zwanger is geweest van haar kind niet weten dat het al dan niet geboren mocht worden. Het niet willen is iets anders, maar niet weten? Zij weet ten tijde van de zwangerschap toch juist als geen ander of ze haar kindje al dan niet kan opvoeden of dat het gewenst is?
Ik meen uit de laatste alinea te lezen dat je personage suïcidaal is en dat de moeder daardoor niet wist dat het personage niet mocht bestaan. (Welzijn, veronderstelt ook het bestaan van een nietzijn.) Maar je schrijft ook: Mij is het edoch bevallen. Na vijftig jaar. Het duurde even. Dat contrasteert daar dan weer mee. 

Bedoel je met: na morgen weet niemand meer ergens van dat je personage na morgen diens leven gaat beëindigen, of juist dat de magische dag zoals geschreven in de opdracht dan weer voorbij is? Ik kan het niet helemaal opmaken, ook omdat als dat laatste het geval is, er geen verdere verwijzing naar dat laatste in je verhaal voorkomt. 

Het is voor mij helaas net iets te mysterieus en abstract om te kunnen volgen. 
Je schrijf over het algemeen niet verkeerd als het gaat om een mysterieuze toon, alleen houdt die net iets te lang aan. 

Groet,

Nadine

Beste Nadine en ook Raymond.

Het mysterie ontrafelen kost nu eenmaal moeite en tijd. Van moeite naar emotie. Ook al zoiets. Mooi anagram, zie ik nu.

De hoofdpersoon is niet suïcidaal. De moeder weet niet dat het niet verstandig is om nog kinderen te krijgen. Alleen is haar dat niet verteld. Een beetje schizo misschien voor de lezer. Maar hé, laat dat nou net ook de indicatie zijn, die de dokter haar gaf. Niet persoonlijk, maar via haar man. Die dolgraag meer kinderen wilde en de kerk ook nog eens achter zich had staan. De moeder was ook nog eens goedgelovig. Lastig om te duiden, maar hé, we doen het er mee. Toch?

Dank voor jouw reactie. Dezelfde is al eerder gegeven, door Raymond. Dus het klopt. Of niet. Kill your darlings piept ook weer om de hoek. Het blijft schaven en in dit geval bij beitelen.

Goede tips by the way. Het verhaal heeft een open einde. Daarin schuilt zowel de magie als het niet precies weten, het niet laten zijn, dat toch is. De lezer zweeft wellicht. Ikzelf weet niet beter. 

Hoi Rob, welkom op dit forum.
Je eerste bijdrage bracht mij even op het puntje van mijn stoel; de eerste alinea maakte mij nieuwsgierig. Daarna voornamelijk korte zinnen, heel staccato, wat ik als storend ging ervaren. Wellicht ook daardoor kreeg ik geen vat op het verhaal, ik vroeg mij af wat hier aan de hand is (behalve dat jouw HP kennelijk niet geboren had mogen worden). Dat werd een klein beetje anders toen ik in jouw reactie op de feedback aanvullende informatie las over niet meer kinderen krijgen, een dokter die iets liet weten via de man. Al is het daarna nog steeds verwarrend; het ware wellicht beter geweest dit in eerste instantie in je verhaal te verwerken. 

Hoi Rob, welkom op het forum.
Ik vond je verhaal lastig te lezen, de korte zinnen doen daar zeker geen goed aan. Dat is natuurlijk ook een kwestie van smaak. Ieder heeft zo zijn eigen schrijfstijl, mij bekoort het niet.
Door de reacties op je verhaal krijg ik wel een beeld van waar je verhaal over gaat, maar eigenlijk moet het verhaal me dat vertellen.

Dag Ton en Fief, dank voor het welkom en de reacties op mijn schrijven. Kort maar niet te bondig is de les. Ik neem het mee. Hoewel ik liever niet te veel uitwijd. Maar jullie hebben gelijk. Iets meer toelichting in achtergrond was beter geweest. Iets te vlot uit het toetsenbord gegleden. 😉

Aha, Mien heeft eindelijk de oversteek gewaagd van Webtales naar dit forum. Welkom. Straf dat Nadine haast meer woorden gebruikt in haar feedback dan het maximum aantal in haar opdracht. Anders dan op WT wordt hier wel erg op taal gelet. Ik ben grotendeels akkoord met de commentaren van de collega's. Benieuwd wat hier verder uit je pen gaat vloeien.