#466 Nooit...

Ze belde me net toen ik op het punt stond naar mijn werk te gaan.
'Mevrouw Jansen, het is uw moeder. Het is belangrijk dat u gelijk komt. '
Ik haalde nerveus een hand door mijn haar. 'Het komt een beetje ongelukkig uit nu. '
'Ze wil hier weg, mevrouw. Maar gezien haar toestand. Van de artsen mag ze weg maar dan moet er iemand zijn om voor haar te zorgen. ‘
Ze zweeg veelbetekenend.
Ik zuchtte diep en liet mijn schouders zakken.'Ik kom. '
Dat kwam ervan als je enig kind was, schoot het door me heen. Ik wist dat ze slecht lag maar op mijn werk was het druk en ik kon me niet de hele dag met haar bezig houden.

'Ik ben er. '
De zuster achter de balie keek niet op van haar papieren.'U weet de weg. '
Mijn hakken tikten luid op de vloer. Op de drempel van haar kamer bleef ik staan.
In het schemerdonker zag ik haar magere lichaam. Haar botten staken bijna door haar huid heen. Ingevallen oogkassen en een paar spaarzame haren op haar kale hoofd. Kloppende bloedvaten lagen op haar polsen die zo breekbaar waren als takjes. De kanker vrat haar van binnen op.
Een zuster kwam binnen en groette me.'Uw moeder wil met u mee naar huis, 'zei ze.'Ze wil hier niet sterven. '
Een koude rilling liep over mijn rug en ik voelde me gevangen in deze situatie.
'Maar...ik ben hier niet op...Ik heb de ruimte niet thuis.'
De zuster glimlachte begrijpend.'Ik haal straks de papieren, als u die even wilt tekenen mag ze met u mee. 
Ik slikte.'Hoe...hoe lang heeft ze nog?'
Ze haalde haar schouders op.'Moeilijk te zeggen, haar hart is sterk.'
Ik moet er niet aan denken mijn moeder in huis te nemen, zelfs een dag is te veel. Wanneer mijn moeder sterft begint mijn leven. Woede nam bezit van me. Mijn hele leven had ze me gekleineerd en weggezet. En nu heeft ze me nodig.
De zuster neeg even haar hoofd.’Als u even wilt wachten haal ik de papieren.’
Nooit...ik neem haar niet in huis.
De zuster loop weg en ik ga naar het bed en trek het kussen onder haar hoofd vandaan.
‘Sorry,mam. ‘