#462 - De zielwasserette

[-- wegens reizen, veel te laat aan vorige opdracht --]

Dr. Frederik Van der Vliet stond in de wasserette, zijn blik verstrooid over de draaiende trommel die z'n kleding meedogenloos door elkaar sloeg. Een doordringend gegons vulde de ruimte. Een nieuwe wasserette. Een nieuwe flat. Een nieuw leven. Onder zijn koude vingers voelde de stof van zijn chirurgenjas grof en levenloos aan.

De liefde van zijn leven, zijn Josephine, betrapte hem op een onvergeeflijke zonde. Verblind door jaloezie had hij die tenniscoach met zijn zorgeloze glimlach, weelderige krulharen en sluwe ogen, het leven ontnomen. De man die de onbezonnenheid had gehad om zijn Josephine te kussen, recht onder zijn neus.

Een kleine schok liep door zijn lichaam toen hij zich de kille greep van het scalpel herinnerde, zijn meest vertrouwde instrument, gebruikt met dodelijke nauwkeurigheid. De jongeman was op slag dood, kon geen twee keer meer piepen. ‘Dit was nooit de bedoeling,’ fluisterde hij in de leegte van de wasserette.

‘Eerste keer hier?’

Een zachte stem deed hem opkijken. De jonge vrouw aan de balie keek hem vriendelijk aan. Ze had een warme, vertrouwde glimlach, haar ogen vol begrip.

Frederik knikte. ‘Mijn machine is stuk,’ zijn stem klonk gebroken. "Ik kom er nu pas achter hoe afhankelijk ik ervan was.’

‘Dat is vaak zo met dingen, we realiseren ons pas hoe belangrijk ze zijn als we ze verliezen.’ 

Ze draaide haar geel gelakte nagels door haar rode haar alsof ze een oranje kunstwerk creëerde. Haar heldere groene ogen schitterden met een ondeugende glans terwijl ze haar verleidelijkste glimlach liet zien. Het licht van de LED-lampen danste speels op haar gebruinde huid, waardoor ze een stralende gloed uitstraalde. Dezelfde gloed als Josephine op hem straalde. Voor het incidentje.

In dat moment, in de koude saaiheid van de wasserette, vond Frederik een sprankje hoop. Hij stapte op de jonge vrouw af en stak zijn hand naar haar uit

‘Ben jij het licht in mijn duistere werkelijkheid?’

Ze giechelde en streelde zijn hand. ‘Natuurlijk, dokter Van der Vliet!’

Terwijl hij zijn chirurgenjas op haar toonbank spreidde en de herinnering aan bloed langzaam verdween, voelde hij zich voor het eerst in lange tijd weer menselijk. Voor even vergat hij de pijn, de schuld en de eenzaamheid. De rechter had hem niet veroordeeld maar dat jarenlang niemand hem sprak, bleek de ergste straf.

‘Bedankt,’ zei hij zacht, zijn stem doordrongen van iets wat hij vergeten was dat hij het bezat. Zachtjes, liet hij haar hand los. ‘Voor het praten.’

Ze knikte, haar glimlach nog steeds warm. 'Dat is wat we hier doen. We wassen niet alleen kleding, ook zielen krijgen we schoon.'

De machine piepte tweemaal.

Tweemaal piepen, dacht Frederik, kan het zo simpel zijn?