#462 Geluk bij een ongeluk, het is maar hoe je het bekijkt...

Het geluid van de telefoon dwingt me aan de oppervlakte te komen. Ik wrijf in mijn ogen en ruk me los uit een diepe weldadige slaap. Op de televisie is net het laatste nieuws begonnen.
Gapend pak ik de telefoon die naast me op tafel ligt en kijk met omfloerste blik naar het schermpje dat blauw oplicht. Mijn wenkbrauwen fronsen.
'Hallo, 'neem ik op met schorre stem.
'Mam, ik ben het. Anne. '
Voordat ik kan reageren rammelt ze verder.'Een of andere hufter… sorry..klojo… ik kan geen ander woord bedenken, heeft mijn jas meegenomen. '
Vermoeid wrijf ik over mijn ogen en probeer alles op een rijtje te zetten.
'Sorry, liefje, even overnieuw. Ik was in slaap gevallen. Wat is er gebeurt? '
'Jezus, mam, ' barst ze los. 'Luister dan. Iemand is er met mijn jas vandoor. We gingen met z'n allen naar Tony 's en nu is mijn jas weg met alles erin. '
'Alles erin? '
Ze zucht, zich ongetwijfeld afvragend of zij de enige is die ze allemaal op een rijtje heeft. 'Sleutels, pasjes, geld. Alles. '
Haar stem slaat over.'Wat moet ik nu? '
Ik krimp ineen en houdt de telefoon iets van mijn oor.'Nou, kom maar naar huis en dan bedenken we wat het beste is om te doen. '
Er valt een ogenblik stilte. Dan zegt ze.'Mijn fietssleuteltje zat er ook in.’
Verslagen laat ik de telefoon zakken en denk aan wat mijn moeder zei toen Anne twee jaar oud was. Kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen, grote zorgen.

Op het moment dat ik de volgende dag de was in de machine stop loopt Anna binnen en gooit haar schooltas in de hoek.
'Briefje hangt bij Tony 's, mam. Hoop dat ik snel wat hoor. '
Met drie treden tegelijk rent ze de trap op en even later hoor ik haar kletsen en lachen met haar vriendinnen.
De dagen gaan voorbij en de jas is alweer uit mijn gedachten verdwenen totdat ik uit mijn werk kom en de voordeur half open zie staan.
Mijn keel voelt droog als ik de deur open wil doen en merk dat er iets zwaars voor staat.
Ook dat nog. Tranen springen in mijn ogen als ik achterom ren met de sleutels in mijn hand.

De keukendeur staat wijd open en naar adem happend kijk ik naar de puinhoop overal om me heen. Werkelijk niets staat meer op zijn plaats.
Verdoofd loop ik door de troep heen naar de huiskamer waar ik op de tafel een bekende jas zie liggen met een briefje erbij.
In het zwierige handschrift van Anne staat “wil diegene die mijn jas per ongeluk heeft meegenomen mij bellen op 06 1625 9384 of terugbrengen naar de Burg.de Width straat 26. Alvast bedankt. “
Er onder staat. “Geen moeite.”
Ik hoor Anne binnen komen en op de drempel blijven staan. Dan rent ze naar haar jas.’Mam, ‘juicht ze.’Ik heb mijn jas terug. ‘