#452 Een opstandige koning (herschreven)

Een opstandige koning

“Ik kan dit niet! Ik wil dit niet” Charles staat een beetje moedeloos om zich heen te kijken. Hij zou willen dat hij het lef van zijn zoon Harry had. Niet naar Amerika hoor, maar ergens een hutje in Malawi en dan …. “Sir!” Charles schrikt op. “Uw make-up.” Zuchtend vleit hij zich voor de spiegel neer. Naast hem hoort hij Camilla vragen of de concealer wel dierproef vrij is.

Er klinkt een luid applaus wanneer Charles zich in zijn troon nestelt. “Welkom! Ik ben blij iedereen te mogen verwelkomen op deze belangrijke dag.” Charles slikt even. Zijn kostuum is zwaar en zijn gedachten zijn elders. Er klinkt een ongemakkelijk kuchje uit de zaal. Charles herpakt zich. “Ik zal er…”

Plots klinkt er een luide klap. De deuren vliegen open en er staat een groep Gen-z’ers in de zaal. “Red het klimaat.” Charles wil klappen. “Weg met de vervuilers!” Hij sponsort ze al jaren stiekem. Een meisje rent naar voren. Ze pakt iets uit haar zak. Het lijkt op een tubetje. “Neeeee”, hoort Charles schreeuwen. Zijn beveiliging vliegt op het meisje af, revolver reeds getrokken. Te laat. Het meisje heeft haar hand aan de troon vastgelijmd. Charles staat ietwat ongemakkelijk op. Hij voelt een bijna vaderlijke trots die hij bij zijn zonen nog nooit gevoeld heeft. Het publiek staart hem doodstil aan. Wachtend op het moment dat hij ingrijpt. Oh, nee, ik ben nog geen koning. Bekijk het maar. De beveiliging staat te popelen om met grof geweld in te grijpen, maar is zich bewust van alle camera’s. Zijn ooglid trilt inmiddels non-stop. Twee undercoveragenten nemen dan toch het heft in handen. De troon wordt opgetild en met meisje en al de zaal uitgetild. De rest van de klimaatklevers wil haar niet in de steek laten en volgt gestaag. 

De rust is teruggekeerd. Met het hart in de keel, gaat Charles verder met zijn speech. Staand ditmaal. Zijn moeder was er kampioen in. Ze deed maar al te graag alsof er niets aan de hand was. Charles niet. Met trillende stem, begint hij te praten over al zijn taken. Hoe geweldig hij het allemaal wel niet zal doen. De puf is eruit. “Ik kan dit niet!.” snikkend staakt Charles met voorlezen. “Ik wil dit ook niet.” Huilend zwaait hij zijn armen de lucht in.

Vanuit de zaal klinkt gegrinnik. Het maakt Charles niet meer uit. “Ik weiger!” Zijn stem klinkt plotseling krachtig. “Ik ga de natuur redden”, roept hij. “Stop de jacht!” Het liefst wil hij iets groots doen. Een pot met verf over het portret van zijn moeder gooien. Dan weet hij het. Zo snel als een haas, grijpt hij naar de riem van de politieman naast hem. Even ontstaat er paniek in de zaal. Hij zal toch niet? Charles pakt handboeien en doet deze om zijn enkels. In kleermakerszit roept hij: “ik ben een gevangene op deze zieke aarde.” De zaal houdt zich niet meer in. Overal wordt gejoeld en geschreeuwd. Op de gang echter, klinkt hard gejuich. De beveiliging wordt omvergelopen en de demonstranten stormen weer binnen. Het meisje en de troon worden naar binnen gedragen.

Inmiddels heerst er verwarring alom. Iedereen lijkt op Camilla te wachten. Kan zij dit oplossen? Camilla loopt naar de groep oproerkraaiers. Ze stapt op het meisje af en fluistert iets in haar oor. Verbaasd pakt het meisje iets uit haar zak. Camilla bedankt vriendelijk en met het tubetje loopt ze naar het portret van haar schoonmoeder. Haar handen vol met lijm duwt ze in het gezicht van de queen. Camilla buldert van het lachen. Charles heeft alles met grote ogen aanschouwt, en begint dan ook hard te lachen. “Leve de koning”, klinkt het zachtjes vanuit de activisten.