#445 Verwachtingen

Ik had ernaar uitgekeken mijn vriendin weer te zien na zoveel jaar; ze is geen spat veranderd en heel even zie ik in haar de persoon die ik zelf ooit was. Haar hele outfit ademt geld, haar make-up is perfect en haar kapsel vertoont geen lok op de verkeerde plek. Bepakt en bezakt met twee enorme Vuittonkoffers komt ze me tegemoet en ik moet even slikken bij het zien van de enorme stilettohakken.
‘Had je niet dichter bij het vliegveld kunnen wonen? Echt, die treinreis heeft me totaal gesloopt.’ Met gefronste wenkbrauwen en het zweet op haar voorhoofd kijkt ze rond. ‘Dit is helemaal in de middle of nowhere!’
Ik voel iets van teleurstelling, maar ze draait wel bij als ze ziet hoe paradijselijk ik nu leef.
‘Monique, wat heerlijk je weer te zien.’
Ze houdt me op een afstand als ik haar wil omhelzen.
‘Ilse, wat is dit? Dit …’ ze maakt vage bewegingen over mijn gezicht en kleren.
‘Wat bedoel je?’ Ik heb me gewassen, mijn beste spijkerbroek aangetrokken en het minst versleten shirt dat ik kon vinden. Make-up gebruik ik al een eeuwigheid niet meer en mijn kleding is eerder functioneel dan modieus.
‘Je ziet er zo, uh … bourgeois uit.’

Met een geforceerde glimlach negeer ik haar opmerking en neem de koffers over. ‘Mijn auto staat verderop, het is nog een klein stukje rijden van hier.’
Opnieuw een misprijzende blik als ze het vervoermiddel ziet. ‘Dat is een vrachtwagen. Je denkt toch niet dat ik me daarin ga verplaatsen?’
‘Sorry, lieverd, een auto brengt ons niet waar we moeten zijn, deze pick-up wel. Stap in, je zult zien dat hij hartstikke lekker rijdt.’

Mijn idee van comfortabel lijkt in de verste verte niet overeen te komen met wat Monique in gedachten had. Haar humeur daalt bij elke haarspeldbocht; in plaats van dat ze geniet van het uitzicht, klaagt ze over elke hobbel en bobbel.

Bij het zien van haar tijdelijke onderkomen, valt ze stil. Pas als ze weer bij machte is iets te zeggen, piept ze: ‘Woon jij hier?’
‘Ja, welkom in mijn nederige stulpje. Is hij niet prachtig?’ Trots open ik de deur en leidt haar rond in de blokhut die ik een paar jaar geleden heb gekocht.
Het was toen nog een bouwval, maar met de nodige inspanning, liefde en een beetje hulp van een verre buurman heb ik er mijn thuis van gemaakt. Na een heftige burn-out besloot ik mijn leven compleet om te gooien en hier gaan wonen was de beste beslissing die ik ooit genomen heb; weg van het drukke stadsleven, een veeleisende carrière en het constante moeten. Overgeleverd aan de grillen van Moeder Natuur en geheel op mezelf aangewezen, voel ik me weer helemaal Zen.

Enige tijd later verdwijnt de trein richting bewoonde wereld en stiekem haal ik opgelucht adem. Ik weet niet wat de doorslag gaf: de aanblik van het “toilet”, het ontbreken van een volautomatische koffiemachine of de haas die in de schuur hangt om te besterven.