#444 Dertig jaar ### HERSCHREVEN

   ‘Meid, ik weet zeker dat die klezmerband is betaald,’ zegt Gré.
‘Ik denk ook dat het klopt, maar in de kas van Thea zie ik geen bon, ’ zeg ik.
   ‘Ik heb foto’s gezien van die avond, het was zo gezellig. Weet je wat, ik maak een bon voor je,’ zegt Gré. ‘Thea is eerlijk als goud, maar ze snapt niet hoe ze de kas bij moet houden. Maar ze is een schat van een meid en ze is ook zo lekker actief in de vereniging.’
   ‘O, ja?’, vraag ik.
   ‘Ja, ze zit in allerlei commissies en zo. Deze 60-pluswoongroep is de beste stap van mijn leven. Er gebeurt altijd wat. Ik ben zo blij dat ik niet meer alleen op een flat zit.’
    ‘Het ziet er gezellig uit,’ zeg ik.

Ik ben drie keer geweest, de eerste keer om kennis te maken, de tweede keer om de cijfers toe te lichten en de derde keer om Thea te leren hoe je een kasboek moet opmaken. Elke keer zag ik Gré, rondscheurend in haar scootmobiel, rokend en lachend en nooit te beroerd om mij of wie dan ook uit de wind te houden.  

‘Even wat anders, tussen ons, ik ben er helemaal vol van. Er is iets ergs, ik moet het kwijt,’ zegt Gré.
   ‘Ik luister,’ zeg ik.
‘Jij kent Froukje toch, ik zag jullie samen op Facebook. Ik ga je wat vertellen, ik weet niet wat ik moet doen, misschien kun jij helpen.’
Terwijl Gré praat, gaat Froukje door mijn hoofd. Ze is jonger dan ik, blonde krullen, kekke kleren. Ze is met hart en ziel moeder en echtgenote.
   ‘Heb je gehoord dat de man van Froukje al dertig jaar naar de hoeren gaat? Zij heeft een telefoon gevonden én een hele tas met bonnetjes. Allemaal facturen, pinbewijzen en reçu’s van de bezoeken aan escortvrouwen, straathoeren, clubs, de hele zwik.’
   ‘Ja, ik hoorde het via, via ,’ zeg ik tegen Gré.
Het was een raar verhaal. Eerst kwam naar buiten dat hij naar de hoeren ging, toen verscheen die tas met bonnen.  
   ‘Het is toch wat. En weet je, ze heeft die hele tas met bonnen uitgepluisd. Ze zag dat hij vlak voor hun trouwdag naar club OQ ging. En twee dagen na hun trouwdag naar een straathoer in Den Haag,’ zegt Gré.
   ‘Mm, mm,’ zeg ik.  
‘Maar nu komt het, meid. Houd het wel tussen ons, maar ik moet het even kwijt.’
   ‘Ik luister,’ zeg ik.
‘Die man van haar, die Bas, die ken ik. Goed zelfs. Héél goed. Ik zie hem twee keer per week. Dat weet Froukje niet, hij doet gewoon alsof hij aan het werk is.’
   ‘O ja?’ vraag ik.
‘Ja, hij komt bij mij. Hij heeft een fetisj, je weet wel, zo’n seksueel gedoe. Het is een giller, sorry dat ik het zeg. Hij komt al dertig jaar en dan verwen ik hem.’
Ik trek mijn wenkbrauwen op, maar dat kan Gré niet zien. Ik stel ze me samen voor. Bas is een fitte zestiger met hip taalgebruik en Gré is een levendige tachtiger in haar scootmobiel.  
  ‘Ja, meid, ik zie je lachen, dat mag hoor. Zou ik ook doen, haha. Bas en ik zijn gewoon samen en we spelen. We vinden elkaar leuk, ik help hem en hij helpt mij.’
  ‘Jij helpt hem en hij helpt jou?’, vraag ik.
   ‘Ja, hij heeft zijn fantasieën en ik maak ze tot werkelijkheid. Ik geef hem dat meisje uit Club Vera of ik speel die straathoer uit Den Haag.’
   ‘O ja,?’ vraag ik. Ik ben zelf één keer in Club Vera geweest, om te zien hoe het is. Beetje vies vond ik het, en erg afgesloten van de wereld. Maar iedereen was aardig.
   ‘Ja,’ vervolgt Gré, ‘ik doe iets met lampjes en kleding, en vooral met die bonnen. Hij wil er per sé altijd een betaalbewijs van hebben. Dat moet er perfect uitzien, met letters en op het papier dat past bij de club.’
   ‘Een bon van een seksclub?’, vraag ik, ‘krijg je een bon daar dan?’
Gré lacht: ‘Nee, meid, dat is het hem juist. Dat heb ik hem ook wel eens gezegd, maar dat is zijn ding. En je begrijpt, het is natuurlijk reuze leuk om te verzinnen, allemaal.’
     ‘Jemig,’ zeg ik.
‘Ja, meid, het is toch wat, al die mensen. Maar Bas is leuk en ik kan er goed van leven. En verder is hij altijd brave huisvader’
Ik schud mijn hoofd: ‘Er zijn wel veel verschillende mensen.’
   ‘Dat is zeker,’ zegt Gré. ‘Maar nu heeft Froukje die tas met bonnen gevonden en zij denkt natuurlijk dat hij echt naar al die tenten is geweest.’
   ‘O?’ zeg ik.
   ‘En dat is dus niet zo, hij was gewoon bij mij. Het is bij mij daaronder niet versleten van het plassen, hahaha.’
Amsterdam blijft Amsterdam, zelfs als je naar Oud-Zuid gaat.
  ‘Ach,’ zeg ik.
Gré gaat door: ‘Tegenwoordig doe ik rustiger aan. Bas is ook ouder geworden, dus het is nu vooral het spel. Ik zit nota bene al vijf jaar in mijn scootmobiel, zo aantrekkelijk ben ik niet meer.’
   ‘Het is toch wat,’ zeg ik.
‘Maar nu is Froukje er dus achter gekomen en ze vindt het vreselijk. Haar hele leven is ingestort.’
   ‘Ja, dat hoorde ik,’ zeg ik.  
‘Wat vind je, zal ik haar vertellen dat hij altijd bij mij was? Ik vind het zo zielig voor ze. Zij zit nu de hele dag te huilen op de bank, al het mooie van hun samen is weg. Dat zegt ze. Dat gun je toch niemand?’
   ‘Nee, zeker niet,’ zeg ik.
‘Of vindt ze het nog erger als ze hoort dat hij bij mij was, zo’n oude doos? Jij kent haar, wat denk je?’
  ‘Mmmm, ik weet niet,’ zeg ik. Ik weet het ook echt niet, het is nogal veel wat er allemaal voorbij komt. Maar Gré praat door: ‘Ik zit trouwens te denken, even een zijweg. Bas had ook die klezmerband geregeld. Je weet wel, waarvan die bon kwijt is. Bas zei tegen mij dat hij er geen geld voor hoefde. Dat vond ik raar, die man is niet rijk geworden door liefdadigheid.’
Ik grinnik: ‘Mm, mm.’
Gré vervolgt: ‘Nu vraag ik me opeens af, heeft hij iets met Thea? Zij heeft geen scootmobiel maar een echte rolstoel. Zij is toch twintig jaar jonger dan ik. Zou Bas naast een bonnenfetisj ook een rolstoelfetisj hebben? Of heeft zij hem het geld contant gegeven, zodat hij thuis zijn kinderen wat kan geven? Jeh, meid, ik raak er helemaal opgewonden van. Die Thea! Misschien is ze niet zo schattig. Wat denk je? Ik ga ophangen, ik moet dit meteen uitzoeken.’
Ik begrijp niet precies wat Gré nou denkt, maar het is allemaal buitenechtelijk-gedoe, het zijn niet mijn zaken.
   ‘En mijn bon?’ vraag ik.
‘Die maak ik voor je, dan kom jij niet in de problemen, ik kruip vanavond achter mijn computer. En nu ga ik Bas vragen, of Thea, hoe het zit. Jeh, meid, wat een toestanden.’

_____________________________________________________________________________________

Oude versie

‘Meid, de klezmerband is 100% zeker betaald,’ zegt Gré. ‘Deze zestig-plus-woongroep is de beste beslissing van mijn leven, altijd reuring. Wacht, ik parkeer mijn scootmobiel.’
    ‘Het zal kloppen, maar Thea’s kasboek …’
    ‘Ik maak een bon voor je,’ zegt Gré, ‘Erna is goudeerlijk maar ze snapt er niets van.
Hey, jij kent Froukje. Mijn hoofd loopt om, ik moet je vertellen. Heb je gehoord dat haar Bas naar de hoeren gaat? Zij vindt een tas vol bonnetjes en facturen van die bezoekjes. Ze pluist het uit en ziet dat hij zelfs twee dagen na hun huwelijk een Haagse straathoer bezoekt. Hij gaat al dertig jaar lang twee keer per week naar een prostituee.
Haar hele leven stort in.
Maar nu komt het.
Bas komt bij mij. Wij zijn samen. Hij vertelt me zijn fantasie en we spelen. Ik freubel met lampjes en kleding, ik ben die Haagse hoer, of die sjieke escortdame.
Ja hoor meid, lach maar.
Maar ik maak ook die bonnen, zo kom ik er op. Bas wil per sé een fysiek betaalbewijs. ‘Dan geniet ik na,’ zegt hij. Hij is gek, maar ik leef er goed van.
Zij denkt dat hij naar allemaal verschillende vrouwen gaat, terwijl, je begrijpt, het is bij mij daaronder niet versleten van het plassen. Nu heeft hij een kniezende vrouw op de bank. Dat gun je niemand. Dus ik twijfel, zal ik Froukje vertellen? Of maakt dat het erger? Jij kent haar.
Nu ik zo praat, vraag ik me opeens af, wat speelt er tussen Bas en Thea?
Bas regelde die klezmerband. ‘Voor niets,’ zei hij. Dat is raar, hij is niet rijk geworden door liefdadigheid. Thea zit àltijd in een rolstoel. Heeft hij een bonnenfetisj én een rolstoelfetisj? Heeft Erna hem betaald, zodat hij geld mee naar huis kan nemen? Jeh, meid, ik raak er opgewonden van. Die Erna. Misschien is ze niet zo schattig. Ik ga hangen, ik moet dit uitzoeken. Die bon maak ik voor je, geen zorgen.’