#440 - Het hemelrijk der meren

Het hemelrijk der meren

Elias geniet van het zicht op het meer en de omliggende bergen. Hij mijmert over vervlogen tijden. Ze waren gelukkig samen, totdat de kanker er een stokje voorstak. Een paar maanden na het verdict, was ze er niet meer.  Hij mist haar nog steeds, ook al is het niet meer alsof het verdriet hem aan flarden scheurt. 

Ze had deze plek “het hemelrijk der meren” genoemd, voor zijn begrip omdat het zo idyllisch gelegen was. Hij vond het overdreven. Omwille van haar enthousiasme had hij er nooit iets over gezegd. Hij was de nuchtere man met ogenschijnlijk weinig empathie. Hij hield van haar, maar uitte dat slechts sporadisch. Hij heeft te laat geprobeerd om haar beter te begrijpen. Pas nadat ze er niet meer was, besefte hij pas waarom ze het zo noemde. Niet alleen het natuurschoon had haar zo betoverd. Neen, zij wist dat hij er na zijn drukke bezigheden op het werk tot rust kwam. Ze had hem daar helemaal voor zichzelf, zonder laptop, zonder afleiding van de alledaagse beslommeringen.

Hier wilde ze haar laatste rustplaats krijgen, in háár hemelrijk.  Voor ze stierf, moest hij haar beloven dat hij niet alleen zou blijven, dat hij de liefde opnieuw een kans zou geven. Tot een jaar geleden zag hij het niet gebeuren.

Terwijl een lichte bries over het kerkhof blaast, plant hij de stengelloze gentiaan, haar lievelingsbloem, in het perkje voor haar graf. “Ik kon me niet voorstellen om evenveel van een andere vrouw te houden als van jou. Ja, het is Anna, de vrouw over wie ik je al enkele keren heb verteld. Eerst voelde het alsof ik je bedroog. Ze begrijpt me en zegt dat ik je niet hoef te vergeten, dat mijn hart groot genoeg is voor jullie twee. Het is een wonderlijk gevoel terug lief te hebben. Ik ga haar ten huwelijk vragen op een plaats die voor haar belangrijk is, net zoals dit plekje voor jou. Als ik de volgende keer langskom, breng ik haar mee naar ons hemelrijk der meren. Ik hoop dat zij er net zoveel van kan genieten als wij.” 

Uit zijn binnenzak haalt hij een doosje.  Hij opent het en toont de inhoud aan het graf. “Ik zie haar graag. Dit is de ring die ik haar wil geven. Ik hoop dat ze hem mooi vindt. Jij zou hem mooi vinden.” De zachte wind beweegt de gentiaan. Hij glimlacht.