#420 De belangrijkste lady

Zesennegentig lentes schijnt ze te zijn geworden. Zou ik dat ook gaan halen en dan ook nog tot zo'n hoge leeftijd actief? Gezien mijn tegenwoordige  alcoholinname, zou ik inschatten van niet. Maar aangezien het me gisteren eindelijk lukte om vijf kilometer achter elkaar te hardlopen is er hoop. Hoe kom ik eigenlijk bij de zesennegentig? Wikipedia, of misschien toch de BBC. Die intercedente van het uitzendbureau wilde het niet zeggen. Staatsgeheim dat door alle media vermeld wordt?

Met een hoofd vol chaos zie ik de stroom van royaltyliefhebbers en meelopers de miezerregen trotseren, op zoek naar een minidruppel geluk. Ergens zou zij zich tussen dit meeloopvolk moeten bevinden. Wat haar bezielt een onderdeel van dit gelegenheidstheatergezelschap te willen zijn, weet ik nog steeds niet. Ooit had ze een half opgeschoren kapsel en schreeuwde ze mee met de Sex Pistols en de Smiths dat de gehele monarchie de bloody tyfus kon krijgen. Tegenwoordig ziet ze er meer uit als een blibliothecaresse die stiekem nog van een rockbestaan droomt, en had ze me onlangs nog voorzichtig toegefluisterd een Republikein in wording te zijn. 

Mijn gedachtes worden overstemd door de Big Ben die gretig het uur aangeeft. Ik tel niet mee, wil eigenlijk niet weten hoe laat het is. Tijd is een overschat fenomeen. Ik weet ook niet meer wanneer zij die laatste app verstuurde. Alleen de vierwoordige inhoud zal vermoedelijk nooit uit mijn geheugen verdwijnen; dit gaat niet werken. De vraag wat er precies niet gaat werken, hield ik voor me. Evenals de kritische vraag of ze voor dit soort toch wel importante boodschappen niet beter even zou kunnen bellen. Ik besloot haar een lange email te versturen met verwijzingen naar Shakespeare en Kafka. Juist deze onwaarschijnlijke combinatie van grootheden in de literatuur leek me het meest toepasselijk, voor wat wij hebben gehad. Overbodig om erbij te zeggen dat ze die mail nooit heeft beantwoord.

De lady die aan de overkant van de straat slentert, zou haar heel goed kunnen zijn. Nu heb ik voor mijn gevoel haar vandaag al vijftig keer gezien. In elke vrouw van in de vijftig met het haar in een knotje denk ik haar te herkennen. Maar deze keer is het anders. Deze dame loopt vergelijkbaar en heeft precies dezelfde quasi-zorgelijke blik waar zij zo goed in is. Vanuit haar ooghoeken ontwaart ze me. Even kijkt ze me strak aan, ze glimlacht zelfs. Het lijkt meer een glimlach uit medelijden. Dan loopt ze door met stevige passen. Alsof ze dit verbindingsmomentje zo snel mogelijk achter zich wil laten. En mij wacht weer de chaos. 

Wanneer komen ze nu eindelijk, ik wil de blik van die Charles wel eens zien nu hij weet wat hem te wachten staat. Kan mij het wat schelen, mijn shift zit er waarschijnlijk al op voordat de werkelijke show gaat beginnen. En dan lekker met Arsenal op de achtergrond dat ene Hemingwayboek lezen. Ow shit, had ik niet vanavond niet nog een of andere klus bij dat hotel met die naam die ik alweer vergeten ben? Damnit, dat wordt achter de bar staan om al die omhooggevallen expats van hun behoeftes te voorzien. Zal ik vragen of zij langskomt? Nee, dat gaat niet werken.