#420 - Stokstijf voor Sonja

‘Doe dat maar eens,’ zei George O'Connor na vijf Guinnesses in café London Sport. Zijn duivelsogen vlamden haat naar mij alsof ik de reden was dat zijn levensverloop hem niet beviel. Ik smeet daarnet drie pijltjes in de bull's eye, honderdvijftig punten versus tweeëntwintig en hij droop met een rode kop af, bestelde een nieuwe Guinness en plofte mokkend aan ons tafeltje. ‘Ik bezit volledige controle over mijn tempel,’ zei ik en knipoogde naar Isa. Ze kuste me een smakkerd op de wang en toucheerde daarbij kort mijn lippen. George sloeg met zijn vuist op tafel. ‘Gij vuile boeddha,’ schreeuwde hij met een dubbele tong. ‘Als gij dan toch de controle zelf zijt,’ zijn wijsvinger wees naar het televisiescherm waar zes wakers met metershoge witte clownsmutsen rond een doodskist stokstijf praalden. ‘Doe dat maar eens.’

Het is de inzet van onze weddenschap die voor mijn geest danst en het gewicht van de belachelijke hoed en de krampen in mijn benen afwatert naar het onbewuste. Drie uur sta ik hier al stokstijf en duizenden verloren zieltjes schuifelden kromschouderig voorbij, allen mieserachtig wachtend om dat vreselijke dode mens een laatste keer te groeten. Een laatste keer, zeg ik, het is voor de meesten de eerste keer dat ze zo dicht dat koninklijk wijf naderen. In feite is het voor iedereen de eerste keer om op een metertje of zo bij een met kilos foundation bepoederde en met liters make-up beschilderde koninginnenlijk te komen. Ridicuul pervers, als je het zo bekijkt. En ik en mijn vijf wakerbroeders maken het schouwspel compleet.

Een blonde stoot in een strak mantelpakje wuift naar mij. Ik staar stokstijf naar niks, maar zie in mijn perifere hoek hoe ze een luchtkus naar mij zwaait. Ik beweeg niet. Is dat Isa? Instrueerde George Isa om mij uit mijn concentratie te halen? Ik had met George gelachen: ‘Gij wilt dat ik iets bewijs door daar als een gekostumeerde bosaap getooid te staan, niet te bewegen, volledig gecontroleerd? Alsof dat ontzag opwekt? Alsof het feit dat een zootje bavianen uitgerust met een zwaard in de voorpoten zich een paar uur kunnen beheersen en de drang kunnen onderdrukken om het klootjesvolk neer te sabelen, majestueus is? Dat het bewonderenswaardig is dat ze de bevallige vrouwexemplaren niet afdreigen en ze onder huilend toekijken van hun moeders niet verplichten aan hun degen te slabberen?’ Ik sprak in onnozele volzinnen na vijf Guinnesses, toch stemde ik gretig in en schudde Georges hand. Een nachtje Isa voor Bibi als ik vier uur stokstijf kon paraderen. Mijn gage voor George als ik uit mijn rol zou vallen. 

De eerste drie uur waren een stukje taart. Kinderen in zondagskleren en rijen bejaarden op loopstokken brachten me onmogelijk van mijn stuk. Maar nu is er commotie. De mensen rondom het blondje dat Isa kan zijn, schrikken, roepen kreetjes en flapperen met hun handen. De wangen van de waker naast mij kleuren Porscherood. Er is wat gaande.

‘Wakers, grijp die vrouw!’ roept een heer die lijkt op Elton John met een bolhoed. ‘Wat een schande!’ roept een oud wijf dat doder dan de queen oogt. 'Die sloerie trok haar jurk uit!' Sloerie? Isa? Hier? Bij de doodskist van Elizabeth?

Ik staar in het niks en voel hoe mijn sabel priemt in de grond. Mij hebben ze niet liggen. Ik zit in hyperfocus. Ik denk aan wat ik met Isa ga doen. Ze draagt in Café London Sport decolletés tot op haar navel. Denkt George echt dat ik in zijn trucjes intrap? Dit is mijn kans, en Isa wil ik grijpen. In mijn gedachten kust ze mij op de mond en streelt mijn buik.

‘Aha!’ roept George. ‘We hebben je.’ 

Zonder te kijken, weet ik wat er is gebeurd.

De vlaggenstok van mijn tempel staat stokstijf te pronken in mijn pantalon.