# 412 Het lachende knipmes
Lang voor men de naaldhak van een damesschoen stiletto ging noemen bestond reeds het stilettomes met een lang dun lemmet. Voor 16,95 euro kan je op internet tegenwoordig de PK 47 kopen, het ‘super Italiaans Stiletto automatisch knipmes Switchblade Bayonet van 22.5 cm.’
“Wij noemden hem The smiling stiletto”, zei een van zijn vroegere medewerkers, die mij een nieuwe job aanbood in zijn bedrijf. Volgens hem was mijn Amerikaanse ex-baas inderdaad een uiterst aimabele man, maar wie hem tegenwerkte of in de weg stond kon hij figuurlijk een dolk in de rug planten.
Zelf had ik dat niet in de gaten. Op zeer jonge leeftijd had ik iets langer dan een jaar in de beste verstandhouding rechtstreeks met hem samengewerkt. Hij was de perfecte leermeester. Ooit werd ik door hem gefeliciteerd omdat een taak volgens hem voor 98% perfect was uitgevoerd. Hij leerde mij welke 2% er ontbraken.
In mijn latere loopbaan heb ik nooit nog iemand ontmoet voor wie ik een zodanige bewondering had. Door zelf druk bezig te zijn, had ik de carrière van mijn vroegere idool niet meer gevolgd. Tot mijn grote ontzetting vernam ik dat hij een vliegtuigcrash niet overleefd had.
Meer dan veertig jaar later blader ik toevallig door een aantal documenten van vroegere werkgevers en vind een memo uit de tijd dat ik met hem samenwerkte. In zijn typische handschrift had hij erop geschreven: Keep up the good work.
Door de onbeperkte mogelijkheden die internet ons tegenwoordig biedt, googel ik zijn naam om te zien of er mogelijk oude artikels over hem werden geschreven. Mijn eerste opzoeking is raak: Lee A.Berthelsen sterft in een vliegtuigongeval. Er staat zelfs een foto bij van een man in uniform. Ik kom plotseling tot het besef dat deze man niet mijn vroegere baas was, maar een Amerikaans legerofficier. Ik krijg het warm en koud tegelijk. Hoe kan het zijn dat ik ooit zo fout werd geïnformeerd en al die jaren niet wist dat hij springlevend was?
Zou hij dat nog zijn, vraag ik mij af. Ik zoek verder op internet en vind een bericht dat de echte Lee net zijn pensioen heeft genomen als president van een belangrijk Amerikaans bedrijf. De bijgaande foto toont aan dat hij het is, een dertigtal jaren ouder, grijzend, maar nog steeds de rijzige kwieke man met de glimlach die ik meteen herken.
Wanneer ik nog andere berichten bekijk, merk ik dat hij een stichting heeft opgericht waarin de kunstwerken van zijn vader zijn ondergebracht. Plots komt een golf van herinneringen boven, zaken die niet zozeer met mijn vroegere werk voor hem te maken hebben.
Heel af en toe werd hij heel persoonlijk en dwaalden zijn gedachten af.
“Mijn moeder was zangeres in de opera van New York en mijn vader is nog steeds kunstschilder”, vertrouwde hij mij ooit toe.
“Weet jij waar ik sheet music kan kopen?” vroeg hij mij eens. Hij lacht zich een bult omdat ik shit music heb verstaan. In hartje Brussel vind ik voor hem partituren met teksten van aria’s die zijn moeder zong. Hij vroeg mij een aantal foto’s van werken van zijn vader, zichten van Parijs en andere steden, te laten inlijsten. Ja, wat benijdde hij mij als Europeaan toen, want Europeanen hadden cultuur en de meeste Amerikanen waren cultuurbarbaren. Ook al was ik zoveel jonger, vertrouwde ik hem op mijn beurt toe dat er langs deze kant van de grote oceaan ook nog best veel barbarij bestond.
Een andere keer filosofeerde hij over waar ik mij in mijn latere beroepsleven moest voor hoeden. Hij raadde mij aan het boek The Peter principle te lezen waarin de auteur beweert dat In a hierarcy every employee tends to rise to his level of incompetence (in een hiërarchie heeft elke medewerker de neiging te klimmen tot zijn niveau van onbekwaamheid). In mijn latere carrière heb ik inderdaad ondervonden dat wat in het boek te lezen staat al te zeer bewaarheid wordt.
Onlangs praatte ik met mijn schoonzoon over vroegere beroepsbezigheden. “Het valt mij op dat je het negen op de tien keer hebt over jouw periode toen je met Berthelsen samenwerkte”, zegt hij.
Ik antwoord: “Ah, ja, mijn smiling stiletto periode.”
Kijk, dat krijg je dan…
Lid sinds
8 jaar 3 maandenRol
Kijk, dat krijg je dan. Wanneer de coach van vorige opdracht nog laattijdig reageert verdwijnt je nieuwe bijdrage tussen de oudere teksten.
Hi Gi, je hebt volgens mij…
Lid sinds
3 jaar 8 maandenRol
Hi Gi, je hebt volgens mij erg je best gedaan om de eerste inzending te hebben! Dat is gelukt. Ik merk dat ik tijdens het lezen van je verhaal afdwaal, het pakt me niet helaas. Zal het later nog eens lezen, misschien ligt het aan mijn stemming 🙃. L.A.B. en L.B.A. door elkaar gezien en wat dubbele spaties.
In ieder geval blijf je met deze reactie weer even bovenaan. Ik hoop dat je dat weer los laat en vooral plezier beleeft aan het proces van je eerste letter tot het puntje op de i van je verhalen! Go Gi!
En toen reageerde ik nog…
Lid sinds
3 jaar 8 maandenRol
Gi, dit is voor mij althans…
Lid sinds
8 jaar 1 maandRol
Gi, dit is voor mij althans heel onsamenhangend en verwarrend geschreven. Het is onduidelijk waar het over gaat, of waar het naartoe gaat. Kortom, er zit te weinig verhaal in. Je was heel snel met indienen, dus mijn beste advies is: neem je tijd om het verhaal af te werken. Als je denkt dat het klaar is, laat het dan rusten en lees een paar uur later of de volgende dag nog eens opnieuw. En durf dan te schrappen of herschrijven.
@Meri: het is niet de…
Lid sinds
8 jaar 3 maandenRol
@Meri: het is niet de bedoeling je met dit verhaal te 'pakken'. De dubbele spaties komen vanzelf bij het overzetten van mijn tekst. Ik begin te vermoeden dat het te maken heeft met het lettertype waarin ik gewoonlijk typ. Misschien is er iemand die weet hoe je dit kan vermijden?
@Vriendt: voor jou misschien verwarrend. So be it. Toch bedankt voor het lezen en de niet al te originele raadgevingen.
Hoi Gi, Ik zie een verhaal…
Lid sinds
4 jaar 6 maandenRol
Hoi Gi,
Ik zie een verhaal met een mooi idee dat helaas niet helemaal tot zijn recht komt. Je hoofdpersonage blikt terug op de periode waarin hij voor L.A.B. heeft gewerkt. Je kan zien dat die tijd belangrijk voor hem is geweest. Je besteedt er veel woorden aan. Zowel in absoluut aantal als de woorden die je hoofdpersonage in de figuurlijke zin aan zijn herinneringen geeft. Dat geeft aan dat L.A.B. vaak in het achterhoofd van je hoofdpersoon heeft gedwaald.
Maar ik mis de samenloop en overgangen van deze momenten. Het ene moment zoekt je hoofdpersoon iets op internet, het volgende moment gaat het over een misverstand tussen sheet music/ shit music.
Het is niet 'verboden' om willekeurig van onderwerpen of herinneringen te wisselen. Maar het leest dan wel fijner als er een bruggetje kan worden geslagen tussen die onderwerpen. Of dat het schijnbaar willekeurige onderwerp op een andere manier thematisch duidelijk terugkomt.
Om de bladmuziek als voorbeeld te nemen. Mogelijke opties zijn dan:
- Je hoofdpersonage is een muzikant.
- Je hoofdpersonage denkt net aan een liedje met emotionele waarde en ziet daarvan nu de bladmuziek liggen.
Omdat ik die samenhang nu mis, voel ik niet zo met het hoofpersonage mee als eigenlijk de bedoeling is.
Groet,
Nadine
Dank je Nadine voor de…
Lid sinds
8 jaar 3 maandenRol
Dank je Nadine voor de snelle reactie. In jouw voorbeeld waar de bladmuziek aan bod komt is het volgens mij meer dan duidelijk dat het hoofdpersonage in zijn herinnering op zoek ging naar de emoties die zijn plots weer tot leven gekomen baas had bij de aria's die zijn moeder voor hem zong. De passage heeft ook alles te maken met zijn poging om aan te tonen dat de man voor wie hem van nabij kende best zeer emotioneel kon zijn en om te weerleggen dat hij een gevreesde messentrekker was. Meestal beseffen mensen plots dat ze iemand erg missen omdat ze zijn overlijdensbericht lezen, hier is het omgekeerd en daagt iemand terug op, die al jaren uit de gedachten verdwenen was.
Hoi Gi, een intrigerend…
Lid sinds
5 jaar 8 maandenRol
Hoi Gi, een intrigerend verhaal, waarvan ik nog niet helemaal weet wat je wil vertellen, maar daarin ben ik blijkbaar niet de enige.
Evenals Meri viel mij L.A.B en L.B.A. op. Het zal ongetwijfeld voor de hand liggen, maar ik heb geen idee wie of wat je met die afkortingen bedoelt.
De eerste alinea voegt voor mij niets toe.
Voor 16.95 € ---> Het euroteken hoort voor het bedrag of je moet het voluit schrijven: 16,95 euro. De punt moet een komma zijn, in Engeland zetten ze een punt, wij een komma.
heb ik nooit nog iemand ontmoet --> deze woordvolgorde zal ongetwijfeld gewoon zijn in het Vlaams. In het Nederlands schrijven we eerder "heb ik nog nooit iemand ontmoet". "nog" zou je hier ook weg kunnen laten, "heb ik nooit iemand ontmoet" kan volgens mij ook prima.
mijn vroeger idool ---> vroegere
met de glimlach, die ik meteen herken. ---> de komma mag weg
van aria’s, die zijn moeder zong. --> ook hier mag de komma weg
Fief, dank zij jouw scherpe…
Lid sinds
8 jaar 3 maandenRol
Fief, dank zij jouw scherpe oog heb ik, zoals Meri al suggereerde, de puntjes op de 'i' gezet. De afkortingen waren inderdaad niet nodig, ik heb ze door de echte naam vervangen. Het zal wel aan mij liggen dat ik totaal niet begrijp waarom een aantal lezers niet door hebben waar dit over gaat. Ik wacht dus met ongeduld op iemand die het verhaal wel verstaat en er in terugvindt dat de HP plots tot het besef kwam hoezeer hij zich aan de man gehecht had.