#411 Furie

AANGEPASTE VERSIE

De klootzak!
Ik plof neer aan de keukentafel. In het vage schijnsel van de straatlantaarn zie ik een aangebroken wijnfles op het aanrecht staan. Die grijp ik bij zijn hals en pak meteen wat ernaast staat. Een kopje, er zit nog een restje koffie in. Kan me niet verdommen. Een scheut wijn erbij, even rondwalsen en huppakee, ik mik het goedje in de gootsteen. Weg koffiesmaak.
Ik giet het kopje vol, neem een ferme teug en laat die meteen in mijn keelgat verdwijnen. Met een grimlach denk ik terug aan de wijnproeverij waar Jack me mee naartoe sleurde, de snob. Met zijn overdreven gedoe, het wijnglas tegen het licht houden, ronddraaien en snuiven. ‘Wijn proef je met je neus.’ Een slok die hij rondspoelt in zijn mond. ‘Voor de aroma’s, dat ze in aanraking kunnen komen met alle smaakpapillen op je tong. En slurpen, er moet lucht bijkomen; ook voor de aroma’s. Daarna uitspugen.’ Maar dat laatste deed meneer de gluiperd dan weer niet!
Ik neem een tweede slok en pak mijn mobiel. Bij de derde slok lees ik zijn sms’je voor de zoveelste keer.
Crisis. Ingelaste MT-vergadering over kwartaalcijfers. Kon weleens een latertje worden. Wacht niet op mij schatje ga maar alvast slapen. xxx

Na de eerste keer lezen haalde ik mijn schouders op en ging naar bed met een goed boek. Van lezen kwam niet veel terecht, nou ja, wat dat boek betreft dan. Ik had een onbestemd gevoel en pakte zijn eerdere sms’jes erbij. Ze lieten een patroon zien; ze kwamen telkens op een donderdag tegen etenstijd en iedere keer zou het laat worden en moest ik maar niet op hem wachten.
Als ik terugging in mijn herinnering, hoorde ik hem niet thuiskomen en de volgende ochtend ontweek hij me bij het ontbijt. En meende ik niet een keer een zwakke deodorantgeur waar te nemen? Hij zal toch niet …? Nee, niet mijn Jack. Hoewel, als je al die berichtjes bij elkaar optelt …
De slaap kon ik niet vatten, ik herlas zijn sms’jes talloze keren. Ik gooide het dekbed van me af en stampvoette naar de keuken.

Bij het derde kopje – de fles is inmiddels leeg – hoor ik Jack thuiskomen. Hij doet de deur op het nachtslot en komt op kousenvoeten de keuken in. Hij drukt op het lichtknopje en ziet mij zitten.
‘Schatje! … Eh … kan je niet slapen? Het is al over tweeën.’
Ik drink het kopje leeg en vang zijn ogen met mijn blik.
‘Vera, lieverd, wat is er? Je zit hier in het donker en je zegt niets.’
Hij komt op me af met uitgestrekte arm.
Ik sta op en ga achter de keukentafel staan.
‘Is die sessie over de toekomstvisie zo uitgelopen, dat je nu pas thuis bent?’
Zijn pupillen worden groter, hij aarzelt voor hij antwoord geeft.
‘Ja. We gaan onze activiteiten in Engeland uitbreiden. Na afloop nam de directeur mij nog even apart om mij te polsen voor de functie van rayonmanager.’
‘Zo, rayonmanager. Dat is niet niks.’
Hij glimlacht en zijn schouders zakken een paar centimeter.
‘Ja, rayonmanager Benelux. Van Geffen heeft dat laten versloffen en wordt ontslagen, ik mag dat zaakje nu gaan opknappen. Maandelijks een paar honderd euro erbij, extra bonus aan het eind van het jaar en een grotere leasebak. Ik denk aan een Lexus, wat vind jij?’
Ik haal diep adem en gooi het eruit.
‘Wat ik vind, Jack Verschuren? Wat ik vind? Ik vind jou een klootzak, en niet zo’n kleintje ook. Mij een beetje voorliegen! Je had toch een ingelaste MT-vergadering over de crisis vanwege de kwartaalcijfers? Maar nee, nu kom je aan met die kutsmoes van de vorige keer. Of was het je leugen van de keer daarvoor?’
Hij buigt zijn hoofd en friemelt aan zijn manchetten.
‘Je weet zelf niet eens meer wat je me op die donderdagen wijsmaakt, hufter. Had nou maar de moeite genomen je eigen sms’jes terug te lezen. Is er soms … heb je een ander?’
Ik smijt het kopje en de wijnfles kapot op de grond, vlak voor hem.
Zijn lichaam schokt, hij schuifelt iets naar achteren en blijft naar de grond staren.
Zijn timide houding en zwijgen maken me alleen maar kwader.
‘Nou, is er een ander? Ach, ik wil het niet eens weten, je sodemietert maar op, nu meteen! Het huis uit, opzouten, eikel! Ik wil je nooit meer zien, nooit meer! Het eerste wat ik morgen doe, is naar een goede advocaat. Ik wil van je scheiden! En nu opgedonderd, wegwezen, stuk verdriet!’

                                               = = = = = =

De klootzak!
Ik plof neer aan de keukentafel. In het vage schijnsel van de straatlantaarn zie ik een aangebroken wijnfles op het aanrecht staan. Die grijp ik bij zijn hals en pak meteen wat ernaast staat. Een kopje, er zit nog een restje koffie in. Kan me niet verdommen. Een scheut wijn erbij, even rondwalsen en huppakee, ik mik het goedje in de gootsteen. Weg koffiesmaak.
Ik giet het kopje vol, neem een ferme slok en laat die meteen in mijn keelgat verdwijnen. Met een grimlach denk ik terug aan de wijnproeverij waar Jack me mee naartoe sleurde, de snob. Met zijn overdreven gedoe, het wijnglas tegen het licht houden, ronddraaien en snuiven. ‘Wijn proef je met je neus.’ Een slok die hij rondspoelt door zijn mond. ‘Voor de aroma’s, dat ze in aanraking kunnen komen met alle smaakpapillen op je tong. En slurpen, er moet lucht bijkomen; ook voor de aroma’s. Daarna uitspugen.’ Maar dat deed meneer de gluiperd dan weer niet!
Ik neem een tweede slok en pak mijn mobiel. Bij de derde slok lees ik zijn sms’je voor de zoveelste keer.
Crisis. Ingelaste MT-vergadering over kwartaalcijfers. Kon weleens een latertje worden. Wacht niet op mij schatje ga maar alvast slapen. xxx

Na de eerste keer lezen haalde ik mijn schouders op en ging naar bed met een goed boek. Van lezen kwam niet veel terecht, nou ja, wat dat boek betreft dan. Ik had een onbestemd gevoel en pakte zijn eerdere sms’jes erbij. Ze lieten een patroon zien; ze kwamen telkens op een donderdag tegen etenstijd en iedere keer zou het laat worden en moest ik maar niet op hem wachten.
Als ik terugging in mijn herinnering, hoorde ik hem niet thuiskomen en de volgende ochtend ontweek hij me bij het ontbijt. En meende ik niet een keer een zwakke deodorantgeur waar te nemen? Hij zal toch niet …? Nee, niet mijn Jack. Hoewel, als je al die berichtjes bij elkaar optelt …
De slaap kon ik niet vatten, ik herlas zijn sms’je talloze keren. Ik gooide het dekbed van me af en stampvoette naar de keuken.

Bij het derde kopje – de fles is inmiddels leeg – hoor ik Jack thuiskomen. Hij doet de deur op het nachtslot en komt op kousevoeten de keuken in. Hij drukt op het lichtknopje en ziet mij zitten.
‘Schatje! … Eh … kan je niet slapen? Het is al over tweeën.’
Ik drink het kopje leeg en vang zijn ogen met mijn blik.
‘Vera, lieverd, wat is er? Je zit hier in het donker, je kijkt me strak aan en je zegt niets.’
Hij komt op me af met uitgestrekte arm.
Ik sta op en ga achter de keukentafel staan.
‘Is die sessie over de toekomstvisie zo uitgelopen, dat je nu pas thuis bent?’
Zijn pupillen worden groter, hij aarzelt voor hij antwoord geeft.
‘Ja. We gaan onze activiteiten in Engeland uitbreiden. Na afloop nam de directeur mij nog even apart om mij te polsen voor de functie van rayonmanager.’
‘Zo, rayonmanager. Dat is niet niks.’
Hij glimlacht en zijn schouders zakken een paar centimeter.
‘Ja, rayonmanager Benelux. Van Geffen heeft dat laten versloffen en wordt ontslagen, ik mag dat zaakje nu gaan opknappen. Maandelijks een paar honderd euro erbij, extra bonus aan het eind van het jaar en een grotere leasebak. Wat zou je vinden van een Lexus?’
Ik haal diep adem en gooi het eruit.
‘Wat ik vind, Jack Verschuren? Wat ik vind? Ik vind jou een klootzak, een hele grote klootzak! Mij een beetje voorliegen, zakkenwasser! Je had toch een ingelaste MT-vergadering, over de crisis vanwege de kwartaalcijfers? Maar nee, nu kom je aan met die kutsmoes van de vorige keer. Of was je leugen van de keer daarvoor?’
Hij buigt zijn hoofd en friemelt aan zijn manchetten.
‘Je weet zelf niet eens meer wat je me op die donderdagen wijsmaakt, vuile hufter! Je hebt niet eens de moeite genomen je eigen sms’jes terug te lezen.’
Ik smijt het kopje en de wijnfles kapot op de grond, vlak voor hem. Zijn lichaam schokt, hij schuifelt iets naar achteren en blijft naar de grond staren.
‘Is er soms … heb je een ander? Ach, stik er maar in, ik wil het niet eens weten, ongelofelijke klootzak! Je sodemietert maar op, nu meteen! Het huis uit, opzouten, eikel! Ik wil je nooit meer zien, nooit meer! Het eerste wat ik morgen doe, is naar een goede advocaat. Ik wil van je scheiden! En nu: opgedonderd, wegwezen, stuk verdriet!’