#408 Oude meuk

Het hard geworden leder vertoont kleine barstjes en de kleur is verschoten. De deksel sluit niet meer goed en de messing sluitingen staan ietwat bol. Het sleuteltje is al jaren kwijt. Nerveus ijsbeer ik langs de bagageband, wachtend tot mijn oude valies tevoorschijn komt. “Het is geen porum om nog met dat ding te verschijnen”, aldus mijn partner. Voor mijn laatste vertrek stond er zelfs al zo´n nieuwerwets polypropyleen geval met flitsend cijferslot voor me klaar.

Ik ben er aan gehecht. Al jaren gaat het ding als een trouwe reisgezel met me mee. In één oogopslag pik ik hem altijd van de bagageband, terwijl medereizigers geconcentreerd hun koffers proberen te herkennen aan het juiste kofferlabel.

Vandaag is het anders. Terwijl de groep medereizigers steeds kleiner wordt, heb ik mijn reisgezel nog niet gespot. Al een paar maal viel mijn oog op een exemplaar dat hetzelfde nostalgische gevoel oproept. Uiteindelijk blijf ik samen met deze vergeelde oude koffer achter in de bagagehal. Ik besluit de overgebleven koffer mee te nemen in de hoop dat hij me zal leiden naar zijn rechtmatige eigenaar. Die, naar ik vermoed, in een onbewaakt ogenblik de mijne heeft meegenomen.

Met de koffer in mijn hand loop ik naar de Starbucks, bestel een kopje zwart en zet de zware koffer op tafel. Als het meezit functioneren de oude sluitingen net als die van de mijne. Ik laat mijn vuist flink hard op de rand van de deksel neerslaan. Zoals verwacht schieten de sluitingen los. Mijn wangen worden warm. Het besef dat ik inbreek in iemands privacy en er waarschijnlijk ergens iemand anders hetzelfde doet met mijn koffer, doet me twijfelen om het deksel te openen. Ik laat mijn handen over het ruwe leder van de deksel glijden en open hem voorzichtig. Een muffe geur komt me tegemoet. Ongelooflijk! Stom van verbazing aanschouw ik de verzameling oude meuk in de koffer. Een stoffige bijbel, bestek met gekrulde handvatten, een houten kistje, fotolijstjes met zwart-wit foto’s uit de tijd dat je nog niet mocht lachen op een portret. Ongelooflijk! Welk stoffig type heeft mijn reisgezel meegenomen en mij opgezadeld met deze van een handvat voorziene kringloopwinkel? Op zoek naar aanwijzingen haal ik een voor een spullen uit de koffer. Een partijtje oud ijzeren spul dat afkomstig lijkt uit een smederij verbaasd me het meest. Gravend in de koffer verschijnt een gloednieuw lederen mapje met visitekaartjes. In het mapje zitten wat losse kaartjes en een stapeltje kaartjes van “Egbert Ott Antiques” in Schiedam. Ik neem er één kaartje uit, leg het mapje terug, stop met enige zorgvuldigheid de verzameling rariteiten terug in de koffer en sluit het deksel. 

Schiedam, mijn overgrootvader kwam er nog vandaan. Als kind nam mijn vader mij iedere eerste zondag van de maand mee om een kopje koffie te drinken bij de stokoude man. De verzameling spullen in de koffer had maar zo uit zijn huisraad kunnen komen. De herinnering aan mijn vader en de oude man toveren een glimlach op mijn gezicht.

De intercity brengt me naar Rotterdam om van daar met de stoptrein naar Schiedam te reizen. Na ruim een uur treinen, stap ik uit bij halte Broersvest vanwaar het nog een kleine vijf minuten lopen is naar de Keetsteeg. Ik zeul de loodzware kringloopwinkel met me mee en kom bezweet aan bij nummer 1. Op de gevel staat Egbert Ott Antiques. Bij het openen van de deur van de winkel rinkelt een ouderwetse bel en ik stap binnen in een grote versie van de koffer. Achter de toonbank staat een man in keurig pak driftig verwikkeld in een telefoongesprek. De hoorn in zijn hand is met een krullend snoer verbonden aan een glimmend zwart telefoontoestel aan de muur. Ik verbaas me dat in de tijd van polypropylenen koffers het telefoonverkeer nog zo functioneert. De man kijkt naar me op en gebaart me, gekunsteld vriendelijk, om te wachten. Hij zegt door de hoorn: “er zit voor ruim vijfentwintighonderd euro aan prachtige spullen in, het zou u niet misstaan mij te helpen mijn eigendommen terug te vinden." De man is zichtbaar aangedaan en over zijn toeren. Zijn woorden klinken na in mijn hoofd me en ik besef dat hij over de koffer in mijn hand spreekt. Ik zwaai met mijn armen om zijn aandacht te vangen. Als hij me nogmaals gebaart te wachten, til ik de koffer op de toonbank. De man aarzelt geen moment en legt de hoorn op de haak. Met een flinke dreun laat hij zijn hand op de rand van de kofferdeksel vallen, de sluitingen schieten open, een traan van blijdschap valt uit zijn oog. Zonder iets te zeggen, loopt de man weg door een deur achter de toonbank en komt terug met mijn koffer in zijn hand. Terwijl hij me het valies overhandigd zegt hij: “tja, ‘k had de verkeerde. Bedankt, tot ziens." Ik probeer iets te zeggen, maar zie dat de man slechts oog heeft voor zijn koffer vol kringloop. Ik steek mijn hand op en zeg gedag, het mag zijn aandacht niet trekken. 

Eenmaal buiten neem ik plaats op het bankje aan de gracht. Mijn koffer leg ik op mijn schoot, streel het hard geworden leder en laat mijn handen met een flinke kracht op de rand van de deksel vallen. De geur van zeep, het laadsnoer van mijn smartphone, twee stropdassen en mijn Jac Hensen pak lachen me toe. Tevreden sluit ik de koffer, loop langs de gracht, zwaai onderweg naar het station nog even bij het huis waar ooit overgrootvader woonde en keer huiswaarts. Uit angst om mijn trouwe reisgezel te moeten inleveren voor het glimmend exemplaar met cijferslot, besluit ik mijn belevenissen thuis niet te delen. Ik zet het valies op zijn vertrouwde plek bovenop de garderobekast, bedank hem voor de nieuwe herinnering die we samen maakten en spreek af dat ik hem voor ons volgende tripje zal voorzien van een kofferlabel.