#408 Bluf

Met een vertraging van zeker een uur landt het vliegtuig op Stansted Airport. Ik heb nog precies tien minuten om de laatste trein naar Londen te halen. Met een sprint waarop Usain jaloers zou zijn, vlieg ik naar de bagageband en wurm me tussen de wachtende menigte door. Het geel is niet te missen; behendig grijp ik het handvat. Met de koffer stuiterend achter me aan, ren ik naar het treinstation.

Het fluitje van de conducteur klinkt als ik op het perron aankom. Met mijn laatste krachten spring ik het eerste treinstel in en kan nog net mijn koffer naar binnen trekken voor de deuren sluiten. Hijgend en met een natte rug zoek ik een plek. Opgelucht dat ik het gehaald heb, zak ik onderuit. De geur onder mijn oksels zegt me dat mijn deo is uitgewerkt. Ik leg de koffer op de stoel naast me om mijn deodorant te zoeken. Ik bid zachtjes achteruit als ik de enorme kras zie. Het ding had ik net aangeschaft en was een rib uit mijn lijf. Ik vloek iets harder als ik tot de ontdekking kom dat naast het cijferslot ook het Samsonitelogo ontbreekt. Shit! Ergens zit iemand nu met eenzelfde gevoel te staren naar wat hij of zij dacht dat van hem of haar was.

Na de frustratie slaat de paniek slaat toe. Het belangrijkste onderdeel dat ik nodig heb voor de presentatie zit in die koffer en als ik hiervoor geen deal binnensleep, kan ik mijn baan wel schudden. Daarin was mijn baas erg duidelijk. Dat het niet mijn schuld was dat een eerdere poging mislukte, weigert hij te geloven en hij gaf me nog één kans mezelf te bewijzen. Het is erop of eronder; ik vrees nu serieus het laatste.
In tegenstelling tot mijn exemplaar, is deze vrij toegankelijk; de inhoud bevestigt dat deze inderdaad niet van mij is. Tussen de tijgerprintboxershorts, drie tinten grijze overhemden, Happy Socks en een gestreepte pantalon ga ik op zoek naar een telefoonnummer of iets anders waarmee ik de eigenaar kan opsporen. Dat blijkt vruchteloos. Wat nu? De informatie heb ik in de Cloud opgeslagen, mijn praatje kan ik wel houden, maar zonder het state of the art prototype heb ik een ernstig probleem. Hoewel ik het er niet aan afzie, kost dit ding een jaarsalaris, aldus mijn baas. Ik probeer een dreigende hyperventilatieaanval te onderdrukken.

Aan het einde van het gangpad klinkt het gerammel van het wagentje van de railcatering. Koffie! Met een stoot cafeïne gaat het denkwerk vast beter. Ik bestel een dubbele espresso en iets wat op een gevulde koek lijkt. Terwijl ik de duidelijk overjarige koek wegspoel met koffie, zoek ik op mijn telefoon de opgeslagen presentatie en bestudeer het prototype dat ik moet zien te verkopen. Wat er zo bijzonder aan is, ontgaat me. Qua vorm lijkt hij op de meest gangbare genotsbrengers. Een plannetje begint te dagen en tegen de tijd dat het eindstation in zicht komt, heb ik mijn plan de campagne klaar. Iets geruster ga ik op weg naar het hotel.

De volgende morgen stap ik vroeg maar uitgerust uit mijn bed. Ondanks het kofferdrama heb ik goed geslapen. Gisteravond overwoog ik de toiletspullen uit de koffer te gebruiken, bij nader inzien leek het me beter een tandenborstel uit de automaat van het hotel te halen. De flanellen pyjamajas was aan de ruime kant, maar voldeed prima; een van de boxershorts deed dienst als pyjamabroek. Noodgedwongen; mijn eigen onderbroek friste ik op in een sopje van shampoo. Er gaat tenslotte niets boven een schoon ondergevoel.

Ik heb slechts een paar uur de tijd om mijn plan te laten slagen en reis met de ondergrondse naar het deel van de stad waar ik de meeste seksshops kan vinden. Dat blijkt een misrekening te zijn. De een na de ander blijkt pas later op de dag open te gaan. Langzaam zie ik de kans van slagen van mijn plan vervagen.
Bij de laatste shop staar ik naar de etalage, tranen wellen omhoog. Dan voel ik ineens een klop op mijn schouder. Ik draai me op en zie een klein Chinees vrouwtje staan.
‘You look for pleasure?’
‘Uh, no, I need a dildo.’ Ik hoor zelf hoe dom dit klinkt. Het vrouwtje knikt begrijpend.
‘Yes, you look for pleasure.’
‘No, I don’t need it for myself.’
‘You look for pleasure for somebody else?’
‘No, I need it for a demonstration.’
De ogen van het vrouwtje worden groot en ze bekijkt met van top tot teen. In mijn mantelpak, gekreukt door het reizen, zie ik er allesbehalve uit als een sekswerker.
‘You professional?’
Ik doe een poging de situatie aan haar uit te leggen, maar geef het snel op. ‘Yes, I am a professional.’
Het vrouwtje begint te stralen. ‘I have what you need. Come with me.’
Ik volg haar door het steegje naar de achteringang van de winkel. De ruimte waar we naar binnengaan, fungeert als opslagruimte. Overal staan dozen met diverse merken condooms, glijmiddel en andere genotverhogende middelen.
Aangekomen in de winkel loopt ze naar het schap waarnaar ik stond te kijken. Daar staat het exemplaar waarvan ik denk dat het voor het prototype door kan gaan.
‘This what you need?’
‘Yes, exactly what I need. How much?’
‘For you, special price.’
Natuurlijk. Die “special price” is wel de hoofdprijs, er zit niets anders op dan die te betalen.
‘Gift-wrapped?’
‘No, it is not a gift.’
‘I make discrete present.’
Ik geef het op haar tegen te spreken en bedank haar voor de moeite.

Met het “cadeau” in mijn tas haast ik me naar het bedrijf waar ik de presentatie moet houden.
Ik ben iets te laat en val midden in een voordracht binnen. De man vooraan bij het scherm vertelt een verhaal waarvan de woorden me bekend voorkomen. Ook het streeppatroon van zijn jasje doet me aan iets denken.
Dan verschijnt op het scherm een afbeelding die mijn adem doet stokken. Mijn prototype! Hoe dan?
Het antwoord komt in de vorm van een gele vlek in de hoek. Ik sta op en loop ernaartoe. Het logo en duidelijk opgebroken cijferslot herken ik als geen ander. Dit is mijn koffer. Met een vernietigende blik kijk ik naar de man. Het is de dood of de gladiolen. Vol bravoure zwaai ik met “mijn prototype”.
Met een zelfverzekerdheid die ik niet voel, roep ik: ‘Dacht je nu werkelijk dat ik het origineel in mijn koffer zou laten zitten?’