# 403 Moede(r)loos

Dag Carneli,

Het was een vreemde opdracht en ik lees vreemde inzendingen. Die van U spant de kroon. (zegswijze).

Ik heb de tekst een paar keer moeten lezen voor ik er  kop of staart (zegswijze) in vond. Ik wilde toch het verhaal begrijpen.

Tja, ik vind de clou wel goed. Het blijkt een kind te zijn die moet toekijken hoe zijn vader zich te goed doet aan spek en bonen, oh, pardon, in spek en eieren. (zegswijze of metafoor? ik heb het nog altijd niet door wat het verschil is!) 

Maar het kind heeft zo'n volwassen, gruwelijke gedachten, dat het verhaal niet geloofwaardig klinkt. Maar ja, het is dan ook een verhaal, hè? en geen waarheid. En wat moet ik als metafoor ervaren?

Fijne Heer Hemelvaartsdag toegewenst en ik hoop dat U dat kind niet was! :)

Commentaar Marc Hostwriters:

De metaforen en beeldspraak in dit verhaal lijken soms onbeholpen en tijdens het lezen kan ik me niet van de indruk ontdoen dat dit expres zo gedaan is. Dan weer staan er enkele rake observaties tussen. Smeermiddel is wel een mooie … Ook hier brengt de laatste zin verlossing; het wordt gezegd/gedacht door een kind. Nu snijdt het verhaal plots meer hout en zijn de omschrijvingen zelfs gewiekst accurater. Let op: stijl = steil. Vernuftig verhaaltje.

Volgens mij lees ik een behoorlijk triest verhaal van een dochter (zoon kan ook nog) die alleen achtergebleven is met een vader. (Gezien de titel is moeder verdwenen.) De dochter zit behoorlijk onder de knoet van een tirannieke vader. Gezien de aanwijzingen over de vader, zie ik een wat oudere vader en ook een dochter die al volwassen kan zijn. Misschien is ze op bezoek of woont ze nog steeds bij hem, maar de verstoorde relatie spat er vanaf.

Maar wie weer zit ik er helemaal naast. 😀

Zoals ik hem gelezen en opgevat heb, vond ik het een goed en verdrietig verhaal.

Ha Carneli, ik vind het verhaal achter je metaforen goed gevonden. Mooi, die anticlimax. Maar ik heb persoonlijk niet zoveel met metaforen en vind het lastig om er iets goeds of kwaads over te zeggen. Sorry. Het zijn er in elk geval erg veel, waardoor ik de draad van het verhaal kwijt raak. Dat ligt vast helemaal aan mij. En je bent zeker niet de enige deze week, waarbij ik de draad kwijt raak. Ik ga vol goede moed verder en kijk uit naar de volgende opdracht.

Commentaar Mili Hostwriters:

Ha Carneli!

Je vergeet een keer een komma tussen twee werkwoorden, je doet aan typische herhaling – dat Marc, denk ik, onbeholpen noemt.

In de laatste zin laat je een kind naar voren komen. Alleen kan dit wel de gedachtewereld van een kind zijn?

Ik moest sterk denken aan ‘een bepaald vaderfiguur’ dat ook de pijler was in jouw verhaal dat in ‘Twist’ werd gepubliceerd. Achterliggend voel ik verdriet om wreedheid, uitgeoefend door een volwassene, de vader, naar een kind dat zonder moeder is.

Heb je weer graag gelezen.

Carneli, zie verder aub 

Hemelvaart is alweer voorbij. Gelukkig. Dankzij jullie sta ik weer met beide voetjes op de grond.

Hai Marijcke, ik heb gezien dat je de metafoor, na het lezen van een aantal andere verhalen, hebt omarmd? Ik weet nu dat ik ze teveel heb aangedikt. Weer een kostbaar leermoment. 

Hallo Marc, wat kan jij toch mooi en leuk schrijven. En wat zijn jij en Mili fijne coaches. Echt! Je hebt mijn bedoeling  begrepen en daar ben ik blij om. Dat het daardoor wat onbeholpen overkomt is gewoon waar. Volgende keer heb ik die als en alsof-fen niet meer nodig :D

Hai Mili. Bedoel je de komma tussen ontsnappen en is?  Dank! Ik wilde de metaforen duidelijk laten uitkomen. Heb nu wel de behoefte om het verhaal nog een keer zonder al die extra's op te schrijven. (voor mezelf). Ik denk dat de jeugd in deze tijd zoveel voorgeschoteld krijgt dat ze 'volwassener' denken dan toen ik zo oud was.  
En de vader in Twist was geen nare man voor zijn dochter. Hij pleegde zelfmoord om andere redenen. Leuk dat je daaraan dacht! 

Hai Hadeke, voor mij heeft de lezer altijd gelijk! Jij zeker! Ik wil er geen moeite meer mee hebben dat de intenties die ik met een verhaal heb op dit forum vaak verkeerd worden begrepen. Dat heb ik nog wel. Als ik dat niet wil moet ik dus duidelijker zijn. Dank voor je leuke reactie 

Carneli, zoals je zelf aan het eind ervan schrijft, had je het lef om dit verhaal te durven schrijven over de hoofdpersoon. Het doet mij  denken aan de heisa rond het lied 'l'Aigle Noir' van de Franse chansonnière Barbara, die zelf altijd ontkende dat het lied ging over incest met haar vader tijdens haar kindertijd. (https://www.youtube.com/watch?v=rlAZEo3YzOE). Ik wil hierbij uiteraard niet insinueren dat dit het thema zou zijn van jouw tekst. 

@ Carneli. Mag ik hier het woord 'beklijvend' opplakken?

Erg vernuftig geschreven. De clou vond ik erg goed en je verweeft de dubbele betekenissen mooi. 

Trouwens, het is niet omdat hp 'papa' zegt dat het een jong kind is, voor hetzelfde geld is het een vijftiger die nog door papa wordt gedoemd.

ZG. Als ik had gedurfd. 

Hai Schmetterling. Wat een toffe reactie. Dat mag … Als je bij dat beklijven geen secondenlijm gebruikt :D 

Hoi Tony, ik deel jouw inzicht. Het ontroert me nog steeds als mijn volwassen zoon mij, temidden van zijn vrienden,  met mamsie aanspreekt.  Dank!

Oei Gi, daar raak je aan nogal wat. Niet zozeer over mijn vader. Daar is veel, heel veel over te zeggen, maar dat doe ik eigenlijk nooit. Een schrijver put vaak uit eigen ervaring. Toch is het is volgens mij onjuist om daar als lezer meteen conclusies aan te verbinden.  

Hoi Carneli, een verhaal dat tot nadenken stemt. Indrukwekkend.

Zielig. Hard en rauw. De metaforen zijn veel te grof, maar dat is dan weer begrijpelijk gezien de situatie die je schetst. Ik word verdrietig van zo'n tekst. Zo horen papa's niet.

Ocharme…de angst, de schade, die een heel leven een stempel drukt. Triest. Goed geschreven Carneli. Het komt binnen! Nog meer nu ik je tekst na een paar dagen teruglees en nog wat meer stukjes op hun plaats vallen. 

Hoi Carneli, prachtig en ontroerend, helemaal eens met Hadeke.

Pittig stuk. Niet alleen inhoudelijk - zo begrijp ik nu, maar ook de vorm; ik heb het een aantal keer moeten herlezen om het te doorgronden.
Niettemin een mooi, pakkend verhaal. De vergelijkingen doen niet aan als filosofische gedachtespinsels, maar lijken meer op beelden uit de fantasiewereld van een kind. De vergelijking van de glazen stolp met de zeepbel vind ik bijvoorbeeld een krachtig beeld.

Heel mooi hoe je de zin 'Als ik had gedurfd.' - met variatie - refreint. Wel zou het mooier zijn en meer tot zijn recht komen als je ze had geïsoleerd door ze een eigen alinea te gunnen.
Sowieso ben ik van mening dat dit stuk verdient om in meer alinea's verdeeld te worden. En een paar witregels.
De opbouw is ook heel mooi. Het doet denken aan de klassieke popsongopbouw van coupletten met een brug, AABA, zoals bij Yesterday, Craying in the rain en Falling in love.

Een rustpuntje aanbrengen (een vergelijkingloze zin) zou wellicht helpen. Zo kunnen het verhaal en de lezer even op adem komen.

Hallo Musonius. Ik ben heel blij met je opbouwende commentaar. Ik ga het voor mezelf nog een keer zo opschrijven. Ik weet zeker dat het dan aan impact wint. Dank!!