Lid sinds

6 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

# 401 Mijn hart

 

Lieve Dochter,

Ik weet niet wanneer je dit leest, waar je dit leest en of je dit leest. Ik wil, nee, moet je laten weten hoeveel ik van je hou. Het liefst fluisterde ik in je mooie oor, hoe lief, geduldig, wijs en knap je bent. Dat lukt niet meer. Ik weet niet eens of je dit handschrift kunt lezen. Je bent mijn lieveling en mijn hart is voor jou. Jij blijft mijn wonderkind. Treur niet om mij. Ik wil dat jij het leven gaat omarmen zoals je mij altijd omarmde. Alle liefs, je mama.
    Ik kijk naar de kaft. Paddeltje. Natuurlijk. Merel was gek op reisverhalen waarin stoere zeemannen ellende na ellende wisten te overwinnen. Als ze had gehoord dat een boek niet goed eindigde, las ze het niet. De schat.
    Mijn handschrift is inderdaad onleesbaar. Ik was zo ziek. Toen ik weer begon te praten, zeiden ze dat er een wonder was gebeurd en ik een vechter was.
   
Achter het raam tsjilpen mussen alsof ze een voetbalteam aanmoedigen. Het boek zakt op schoot. Al die jaren heb ik mezelf voorgehouden dat ik niet verantwoordelijk ben voor Merels dood. Ook al had ze dezelfde ziekte. Ze bleef positief en dapper. Alsof ze aan zichzelf wilde bewijzen dat ze ook een paddeltje was. Ik veeg de tranen die over mijn wangen stromen niet weg. Wat ik toen schreef is waar. Want als ik een vechter was, was Merel mijn hart.

 

Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Carneli: eerst dit zeurtje: in de tweede zin kan je de tweede 'ik' best achter 'hoeveel' plaatsen, daar ontbreekt een 'ik' en zo kan je vermijden dat er drie 'ikken' in dezelfde zin voorkomen.
Jouw verhaal toont schrijnend aan hoe ouders zich soms verantwoordelijk voelen voor het overlijden van hun kind. Knappe weergave van een helaas al te realistische situatie. 

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Mooi verhaal, Carneli. Ouders horen hun kinderen niet te overleven. Helaas is dit zowel voor de ouders van mijn man als die van mij gebeurd. Ik herken het verdriet. Met een brok gelezen. 
De laatste zin vond ik een lastige. Ik vond hem erg mooi, maar ik begreep niet goed wat je ermee wilde zeggen.

dat ze ook een paddeltje was.  ---> Paddeltje moet hier toch ook met een hoofdletter?

Lid sinds

6 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hallo Fief, wat je vertelt, betekent dus ook dat jouw man en jij een broer of zus hebben verloren? Dat is nogal wat. 

Ik zie Paddeltje als de bijnaam van de scheepsjongen die door de manier waarop hij over het dek 'zwabberde' zo werd genoemd. Ik denk zomaar dat je het boek kent? Voor mij is een paddeltje ook een zijnsvorm. Vandaar bewust de kleine letter. De HP heeft haar ziekte overleefd dankzij de gedachte aan haar dochter. Dat maakte haar sterk. Dus vandaar dat hart.  :D

Lid sinds

2 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ik snap Paddeltje. Natuurlijk. niet goed. Was ze het vergeten? Ik vind het -en dat is natuurlijk ook de bedoeling- zo treurig. Dus in die zin geslaagd,  maar tjeempie.