#400 Bekentenis

Het was onwerkelijk om naar huis van mijn ouders te rijden in de wetenschap dat moeder niet meer leefde. Inmiddels was de begrafenis drie maanden geleden geweest. Het beeld van pa met zijn ogen vol tranen stond me nog steeds bij. Een eenzame gebroken man aan de rand van het graf. Op zijn eigen verzoek liet ik hem met rust tot hij me gisteravond belde.

De banden knerpte op het grint. Ik stapte uit en liep het pad op naar het huis. Alles deed me aan haar herinneren, zelfs de geur toen ik me zelf binnenliet in het donkere gangetje en even bleef staan. De deur naar de woonkamer ging open en tot mijn grote verbazing stond er een klein vrouwtje in de opening. Twee lichtblauwe ogen die me aankeken. 
'Jij moet Johan zijn, je vader zei al dat je zou komen. '
Een geforceerde glimlach gleed over mijn gezicht.'En u bent...? '
Ze glimlachtte toegeeflijk.'Kom maar binnen, dan zal Henk je alles uitleggen. '
Mijn vader zat op zijn stoel voor de televisie die aanstond met het geluid zacht.
'Ik ga even koffie maken,lieverd, 'zei de vrouw.'Kunnen jullie bijpraten. '
Mijn vader stond stram op en liep met me mee naar de tafel in de eetkamer.
Toen we zaten trok ik mijn wenkbrauwen op.'Hoe heb je dat zo snel voor elkaar gekregen? '
'Ze heet Julia, was onze buurvrouw, 'antwoordde pa. Hij zuchtte.'Er moet me iets van het hart, jongen. Een geheim dat ik al een hele tijd met me meedraag. '
Hij snoot zijn neus.'Je moeder had agressieve kanker, 'zei hij zacht.
De koffie werd voor ons neergezet en discreet trok ze zich terug.
'Ze was terminaal en leed ongelooflijk veel pijn, 'vervolgde hij zijn relaas. Hij wreef over zijn ogen en schudde zijn hoofd.'Afschuwelijk. '
Hij haalde diep adem.'Je moeder wist dat ik het alleen niet zou redden, dus vroegen we Julia om...'
Ik stotterde van woede en ongeloof. 'Jij...en mama dan. Wie had dat bedacht? '
Het leek alsof hij in elkaar kromp.'Wij samen, jongen. Maar je moeder had een voorwaarde. '
Duisternis sloop naar binnen.'Ze wilde niet meer leven en ze had euthanasie aangevraagd. '
Een ijskoude hand sloot om mijn hart.'En? '
Vader schudde zijn hoofd en stak zijn knokkels in zijn mond. Zijn schouders schokten.
'Wat heb je gedaan,pa? '
Ik kwam overeind en rammelde hem door elkaar.'Wat heb je met er gedaan. '
Hij keek naar me op, de kringen onder zijn ogen leken bijna zwart.
'Ik had krimpfolie gekocht. En...en heb het strak over haar hoofd gedraaid toen ze 's avonds televisie keek. Ze is gestikt, jongen. '
Een ijskoude rilling liep over mijn rug en mijn ogen vernauwden zich.'Jij hebt haar vermoord.'
Ik herinnerde me de eerste schep aarde op de kist. Met ma verdween ook het geheim onder de grond.
'Ze heeft niet meer geleden, jongen. '