# 399 De Stinus

Klein van gestalte, een kaal hoofd met links en rechts boven de oren een plukje grijze haren. Zijn glimlach was betoverend, hij leek wel een kabouter zonder baard, die zo uit een sprookje was gestapt. De kinderen waren dol op hem.
Met zijn zwart valiesje onder de arm kwamen ze hem tegen in de ruime omgeving van het klooster en de broederschool. Hij verzamelde paddenstoelen en planten, maar ook vlinders en andere insecten.  Wanneer je hem een zeldzaam exemplaar bracht, straalde hij en legde je uit wat het precies was.

De meeste opgroeiende kinderen  kwamen pas later te weten dat hij een waar genie was en herkenden in hem hun leraar natuur- en scheikunde. Zijn broedernaam was Augustinus maar iedereen noemde hem ‘de Stinus’.

In zijn klas stond zijn paddenstoelencollectie op sterk water. Hij weigerde ze te verkopen aan een museum dat er een fortuin voor bood. Door zijn grote bescheidenheid wisten weinigen dat hij onder zijn ware naam artikels schreef voor befaamde wetenschappelijke publicaties.

Tijdens de lessen bleek hij de verstrooide professor, die bij de kinematicaleer vergat dat er geen stop aan de schuine rail zat waardoor de biljartbal telkens op de grond donderde.Hetzelfde tafereel herhaalde zich enkele keren per schooljaar, omdat hij vergeten was dat hij de truc met de bal al eerder had opgevoerd. 

Regelmatig haalde de ‘Stinus’  een blikken doosje boven en strooide hij over zijn mouw tabak, die hij luidruchtig opsnoof. Bij het uitvoeren van  allerlei chemische proeven, veegde hij nadien zijn vieze vingers  af aan zijn zwarte pij. Menigeen spotte dat men van dat kledingstuk soep kon koken.
Bij hem was nooit een student gezakt voor het examen. Dat kwam omdat hij enkele lessen voordien een test gaf met de antwoorden, die precies overeenstemden met de examenvragen.

In ons laatste studiejaar nam een jongere collega het van de ‘Stinus’ over. In de wandelgangen werd gefluisterd dat hij in een ‘Franse colère was geschoten’ (Vlaamse uitdrukking voor plotseling razend kwaad worden), toen een jarenoude spinnenweb door die ‘snotaap’ verwijderd was uit zijn chemielokaal.

Na zijn overplaatsing naar een rusthuis werd naar verluidt zijn matras met een riek buiten het raam gestoken en verbrand.

Bij menig oud-student brandt nog het vuur van zijn begeestering voor de wetenschap. 

Wie hem niet als leraar heeft meegemaakt, herinnert zich gewis het schattige zwarte kaboutertje dat ronddoolde in de velden en bossen van weleer.