Andre bukt om de werkplaats binnen te komen. Ook de XXL overall is te klein voor hem, de knopen staan strak en de mouwen zijn vijf centimeter te kort. Zwarte krullen komen onder de wollen muts uit en zijn rode baard mag wel weer eens bijgewerkt worden, hier schrikken de mensen van. Hij stampt een paar keer op grond om de sneeuw van zich af te schudden, pakt een pakje Zware Van Nelle, draait een sigaret en steekt hem aan. Andre heeft niet zoveel met regels en zeker niet met zoiets betuttelends als ‘Verboden te roken’. Hij rookt waar en wanneer hij dat wil. Mensen die er wat van willen zeggen besluiten meestal om het er maar bij te laten nadat ze Andre bekeken hebben.

Hij kijkt me aan en knikt een keer naar de nieuwe schroef die tegen de muur staat. Ik knik van ja. Hij hoeft niks te zeggen, ik ken zijn blikken. Praten doet hij sowieso niet meer. Als kind is hij gepest om zijn rare stem en is hij van lieverlee steeds minder gaan praten en uiteindelijk is hij er helemaal mee gestopt.

Hij stopt de sigaret in een mondhoek en pakt de nieuwe schroef voor onze boot op alsof het ding van karton is. Ik weet dat die schroef uit minstens honderd kilo mangaan brons bestaat. Zijn laarzen bonken op de vloer terwijl hij naar mij toe loopt waar ik al klaar sta met de moersleutel. Zijn overall gaat zichtbaar strakker zitten om zijn bovenarmen terwijl hij de schroef omhoog tilt en op de as duwt.

Wanneer Andre er is heb je geen heftruck nodig.