#398 Het negligé

Stomverbaasd en met een groeiend gevoel van onbehagen keek Ellen naar het weinig verhullende zwarte negligé op bed. Er naast lagen een zwart slipje en een paar jarratels.
'En...wat vind je ervan? 'riep Jochem vanaf beneden.'Hier is het uitzicht geweldig. '
Ze hoorde zijn harde schoenen over de houten vloer bonken
'De keuken is ook voorzien van alle apparatuur. We zullen dit weekend niet snel vergeten,denk ik. '
“Nee, jij wil het zeker niet vergeten. Wat denkt hij wel niet? “
In gedachten ging ze terug naar de reis en hun aankomst in de blokhut. Nee, hij was geen ogenblik bij haar weggeweest. Dan was het gebeurt voordat ze hierheen kwamen. Hij deed al zo geheimzinnig de laatste dagen.
Ellen stelde zich op voor de grote passpiegel aan de muur. Ze wist dat ze er niet op haar voordeligst uitzag. Eigenlijk moest ze een borstel door haar haren halen en het pak dat ze droeg leek uit de tijd van de tweede wereldoorlog te komen. Vroeger was Ellen een slanke schoonheid. Maar na drie kinderen en een zware baan was de rek er een beetje uit.
Hij kwam de trap opbonken.'Ons eerste weekendje echt samen. Ik kan bijna niet wachten...'
Ellen nam een snel besluit, graaide alles bij elkaar, smeet het in de koffer en deed die dicht.
'Zo. '
'Hai lieverd. '
Jochem opende zijn armen en drukte haar tegen zich aan. Hij fronsde zijn voorhoofd.'Je ziet een beetje wit. Voel je je wel lekker? '
De gal steeg Ellen naar de keel. Ze onderdrukte het en haalde halfslachtig een hand door haar haar.
'Ik denk dat we vanavond een keer vroeg naar bed moeten gaan, ik ben moe van de reis.'
Verbeeldde het ze zich nou of glinsterden zijn ogen.
'Daar ben ik het helemaal mee eens,liefje. '
Nou,nou...toe maar.Liefje, hoe lang was dat wel niet geleden.
Hij probeerde Ellen te omhelzen maar dat ging een beetje moeilijk omdat ze op bed was gaan zitten.
'Wanneer was het bij je opgekomen. '
Ellen voelt haar woede weer op komen wellen. Jochem kijkt haar niet begrijpend aan.
'Mij er als een hoer bij te laten lopen. Wind dat je op,of zo? '
Ze keek hem strak aan en hoopte in zijn ogen een antwoord te vinden.
Jochem kromp ineen.'Liefje, schat. Ik weet echt niet waar je het over hebt. '
Ze stond op en duwde hem met al haar kracht schteruit. Jochem zijn mond opende zich in een geluidloze schreeuw.
Hij struikelde achterover en raakte onzacht met zijn hoofd de punt van de kast.
Ellen draait zich woest om ,opende de koffer en trok het slipje en de jarratel eruit.'Kijk, hier heb ik het over. Viespeuk. '
'Denk je nu echt dat ik hier in ga lopen, ' scheeuwde ze, zonder acht te slaan op de
snel groeiende plas bloed uit zijn achterhoofd.
Toen sloeg haar woede over in een paniekgevoel en ze zakte op haar knieën op de grond.'Jochem...wat doe je? '
Met een knoop in haar maag stond ze op.
'Bel 112, 'stamelt Jochem.