#396 - De mooiste droom komt stapje voor stapje

Marjolijn schuift de zelfgeschreven nepfactuur ergens tussen de stapel facturen en legt ze in het bakje ‘Betalen’. Dat is nummer honderd tweeëntwintig, denkt ze, nog maar twaalf te gaan en dan heb ik genoeg. Ze kijkt naar het motto dat ze aan de bovenkant van haar scherm heeft geplakt:

De mooiste droom komt stapje voor stapje.

Nog maar een paar stapjes en dan smeer ik hem voorgoed naar dat schattige huisje dat te koop staat in de Algarve. Haar gedachten dwalen af naar die idyllische plek. Half verscholen achter een olijfboomgaard met uitzicht over de oceaan ligt dat kleine authentieke Portugese boerderijtje. Fijne herinneringen aan Pietro komen direct boven drijven. Pietro met zijn donkerbruine ogen, brede borstkas en sterke armen. De leegstaande boerderij hadden ze tijdens een wandeling gevonden en het was het een prima plek om hun liefde te consumeren. Op een van die dagen zaten ze een beetje moe maar voldaan te fantaseren over hoe mooi het zou zijn als ze hier konden gaan wonen. Ze ziet die toekomst weer voor zich. De olijfboomgaard is groot genoeg om van te leven. Misschien een paar geiten erbij. Alleen de prijs was te hoog, maar dat probleem is nu bijna opgelost.

“Marjolijn, heb je even?” hoort ze achter zich.

Ze rukt zich los uit haar mijmeringen en kijkt om. Daar staat haar chef met twee bewakers. Ze schrikt,  haar maag valt tussen haar knieën en haar oren beginnen te ruisen. Snel draait ze zich weer terug en staart nadrukkelijk naar haar scherm.

Haar chef buigt zich dicht over haar heen, trekt het motto van het beeldscherm af en fluistert in haar oor: “Wij hebben ook een motto: Beter op tijd gepakt dan te laat ontdekt.”