#395 Stalking

Klop, klop, klop

Het dringt tot me door dat iemand probeert mijn aandacht te trekken. Langzaam komt mijn geest aan de oppervlakte en open ik mijn ogen.
'Ah...je bent wakker. '
Genoegzaam komt hij overeind , buigt zich naar me toe en aait over mijn wang. De bonzende pijn in mijn hoofd is beter te verdragen dan de aai en de aanblik van zijn gezicht dat vlak boven mij zweeft. Verward kijk ik om heen en zie dat ik in een keuken op een stoel zit.
'Wat doe ik hier, hoe kom ik hier...?'
Breed grijnzend slaat hij zijn armen om me heen en drukt zijn natte lippen op mijn wang in een walgelijke kus.
'Ik hou van je, eindelijk heb ik je voor mezelf. '
Met een schreeuw op mijn lippen draai ik me weg, probeer op te staan maar merk dat ik vast zit op de stoel. Touwen zijn vastgesnoerd om mijn enkels en mijn bovenlichaam. Sluw kijkt hij me aan.
'Goed dat ik je heb vastgemaakt, anders was je er vandoor gegaan. '
Verwarring en angst strijden om voorrang. De keukenvloer is smerig. Om het een beetje te camoufleren ligt er een gerafeld tapijt.
'Wie ben jij? '
Hij schuift een stoel aan, gaat tegenover me zitten en pakt mijn hand.
Zijn stem daalt tot een gefluister.'Ik houd je al wekenlang in de gaten, 'giechelt hij opgewonden. Je bent de mooiste en knapste vrouw die ik oot heb gezien. Als je je ging uitkleden, dan...'
Hij niest en druppels snot spetteren op mijn gezicht.
'Maar dat was altijd maar voor even, 'zegt hij, staat op en loopt naar het aanrecht waar een paar vieze glazen staan. Hij trekt een koelkast open en pakt een fles cola. 
Opeens springt hij in de lucht en zijn lippen krullen in een lach.'Toen wist ik wat ik moest doen om je voor altijd bij me te houden, 'riep hij uit.'Ik nam je mee en hier ben je nu. Voor altijd...jij en ik. '
Hij schenkt de twee glazen vol en reikt me een glas aan.
'Mijn hand zit vast, als je me losmaakt kan ik drinken. '
Argwanend kijkt hij me aan, dan drukt hij het glas tegen mijn lippen.'Open je mond. '
Een stroperige stinkende vloeistof loopt over mijn kin, komt in mijn mond en bevlekt mijn blouse.
'Drinken, 'roept hij.'Weet je...'
Opeens laat hij het glas vallen, rent opgewonden naar een kast waar een beduimeld boekje ligt en slaat het open.
'Vergankelijk, hier staat het. Ik het het opgezocht.'
Zijn stem slaat over.'Voorbijgaand, sterfelijk,tijdelijk. '
Hij stuift terug naar me.'Je bent niet meer tijdelijk of voorbijgaand. Je bent hier nu bij mij...voor altijd. Ik ga voor je zorgen, je zal niks tekort komen. Maar...'
Weer slaat hij zijn armen om me heen en drukt een kus op mijn hoofd,. hij stinkt naar sterke drank en tabak. 'Maar voor wat, hoort wat, jij doet wat ik van jou vraag. '
Toen wist ik het. Als ik hem zag aankomen liep ik altijd een straatje om. Vervuld van een onbestemde angst. Een huivering loopt over mijn rug en mijn schreeuw weerkaats tegen de kale muren...