#394 Uw wil geschiede ...

Uw wil geschiede …

Aan de voortdurende raketinslagen te oordelen, moet Marioepol onderhand veranderd zijn in stof en puin. Het houdt niet op. Dag en nacht wordt de stad bestookt. Al drie weken lang hoor ik niets anders dan uitbarstingen van bruut geweld; dichtbij en veraf.

Het zal ongeveer veertien dagen geleden zijn -door de volledige duisternis waarin ik verkeer, heb ik het gevoel van tijd verloren- dat  ons appartementencomplex getroffen werd door meerdere bommen. Er brak brand uit en het zal waarschijnlijk helemaal verwoest zijn. Met een oorverdovend kabaal zakte het hele gebouw van tien verdiepingen in elkaar, zo vermoed ik. Wij wonen op de begane grond en het puin van de boven ons gelegen verdiepingen heeft zich over ons appartement verspreid en gedeeltelijk doen instorten. Ik lig in onze woonkamer, tussen glassplinters en verwoest meubilair. Mijn rechteronderbeen is verbrijzeld door een betonnen balk, die ik met geen mogelijkheid kan verplaatsen. Na dagen, die een eeuwigheid leken, heb ik de pijn een plaats weten te geven.

De pijn die mij nu het meest beheerst, betreft mijn Sonja en onze kleine Dimitri. Op het moment van de eerste inslag bracht Sonja ons zoontje naar bed, in zijn slaapkamer aan het einde van de gang.
Ineens was er die alles verpletterende inslag in onze woonbunker. Muren en huisraad werden weggeblazen, ruiten versplinterd, ramen en deuren uit hun sponningen gereten. Het oorverdovende lawaai ging voor korte tijd gepaard met een felle vuurgloed.
Na enkele minuten was het puin tot rust gekomen en was het aardedonker om me heen. Ik schreeuwde het uit van de pijn en verloor het bewustzijn. Toen ik -na ik weet niet hoelang- weer bijkwam, hoorde ik in de verte gehuil en geschreeuw. Het waren Sonja en Dimitri. Ik raakte in paniek, vergat even de onmogelijke situatie waarin ik verkeerde en probeerde overeind te komen. Een pijnscheut trok door heel mijn lijf. Ik kon geen kant op en het gekrijs van mijn geliefden ging mij door merg en been. Ik huilde van machteloze woede en voelde dat er glassplinters in heel mijn lijf zaten.
Hoe hard ik ook schreeuwde, na een poos hoorde ik beiden niet meer. Ik werd gek van vertwijfeling, probeerde me toch los te rukken en weer ging ik bewusteloos onderuit.

Door de puinhoop om me heen hoorde ik loeiende sirenes; brandweer, hulptroepen. Misschien zouden we bevrijd kunnen worden. Die hoop vervloog toen er van alle kanten weer gebombardeerd werd. De hulptroepen kwamen niet weer.

Na dagen intens lijden besef ik dat mijn einde naderbij is. Honger, dorst, kou en verwondingen hebben een wrak van me gemaakt. De lijkenlucht, die nu tot me doordringt, is niet te harden. Waarom moeten wij onder deze mensonterende omstandigheden sterven? Wij hebben een deugdzaam leven geleid. Ons leven was doordesemd van Godsvrucht. Ik ben actief lid van de Broederschap, jarenlang hebben we al onze vrije tijd opgeofferd om een nieuwe kerk in de wijk te bouwen. Daar werd U, onze Schepper, geloofd en geprezen door gebed en heilige ceremonies. Onze kleine Dimitri hebben we aan U toevertrouwd.

“Onze Vader in de hemel, dat ons dit zou overkomen hebt U kunnen voorzien. In de onmetelijke diepte van Uw alomvattend weten wist U dat zich deze ellende ging voltrekken. Nog vóór alle tijden heeft U deze gebeurtenissen geregisseerd. Uw almacht is immers onbegrensd, evenals Uw liefde; naar men zegt. Wij hebben U erom aanbeden.
Mij is bekend dat U in het begin van Uw schepping niet tevreden was met de onvolmaakte mens die U geschapen had. De schuld ervan rekende U zichzelf niet aan, maar legde U neer bij Uw schepsels. De ergernis over deze falende mens liep zelfs zo hoog op, dat U hele volksstammen de dood injoeg en steden vernietigde. Dit vuile werk knapte U toen zelf nog op.
Nu heeft U de hulp ingeroepen van een nietsontziende waanzinnige, een Poetinsanie en zijn misdadige regiem, die onze hele stad en regio tot stof bombarderen.
Marioepol is toch niet te vergelijken met Sodom en Gomorra, die U verwoestte om de bandeloosheid van haar inwoners. Geen stad in Oekraïne heeft zoveel Godshuizen als de onze. Met goud -uit eerbied- hebben we de koepels van Uw gebedshuizen bekleed. Wat hebben wij U aangedaan, dat een totale vernietiging van onze metropool rechtvaardigt? Voor ons mensen is dit onbegrijpelijk.
Op alle vragen die wij U stellen, geeft U nooit antwoord. Hoe is dat in godsnaam te verklaren?

‘Uw wil geschiede op aarde, zoals in de hemel’, heeft voor mij afgedaan. Ik zal gauw sterven en niet in Uw hemel worden opgenomen. Mijn eeuwige rustplaats ligt in de Oekraïense aarde, waar ik naast mijn geliefden tot stof zal wederkeren.”