#394 Zijn we er al?

'Zijn we er al, mam?' vraagt Irina voor de zoveelste keer.
'Ja, we zijn er, hou mijn hand maar vast.' Het is hier bij de ingang een drukte van belang. Irina houdt mijn hand stevig vast en loopt achter me aan naar binnen.
Aan het begin van een lange gang bekijkt een man onze papieren. ‘Dariya en Irina?'
Hij wijst ons de weg naar een kleine zaal vol met vrouwen en kinderen. Wij krijgen een plek bij de rechtermuur, een beetje in het midden. Daar liggen dekens op een luchtbed, handdoeken en een fles water.
‘Ik moet plassen,’ Irina's stem klinkt bibberig.
Als ik onze rugzakken en tassen op de dekens heb gelegd, kijk ik zoekend rond. 
‘Daar is de wc, zie je dat groene lampje?’
Irina blijft staan en kijkt me afwachtend aan. 
‘Wacht maar,’ zeg ik, ‘ik ga met je mee.’

Weer terug, maak ik een soort bed voor ons van de dekens. We trekken onze schoenen uit, dat voelt goed. Ik wrijf onze voeten warm. We drinken wat water en komen een beetje bij. De slaap overvalt me. Irina gaat liggen en slaat een deken over zich heen. Wat een verschil met haar  prinsessenbed en haar eigen kamer thuis. Haar ogen vallen dicht terwijl ook ik langzaam indommel. 
Als ik wakker word, ligt Irina niet meer naast me. Verschrikt vlieg ik overeind, mijn hart gaat tekeer. Dan krijg ik haar in het oog. Nu pas merk ik hoe gespannen ik ben. ‘Mam, er is soep, wilt u ook?’ Langzaam komt ze naar me toe met een kom met soep en een boterham in haar handen.
Het ruikt heerlijk en ik krijg ook een kom. Even later genieten we allebei van de hete soep en het brood.

’s Avonds kruipt Irina weer in haar dekenbed. Zo jammer dat Mekky, haar knuffel onderweg is kwijt geraakt. Ik sla mijn armen om haar heen. Nu het donker wordt komt alles ineens op haar af.
'Ik mis papa, mam, waar zou hij nu zijn?' Haar wangen zijn nat, ze kruipt nog meer tegen me aan. 
'Ik weet het niet, schat, het is vast goed met hem, hij is voorzichtig. Ik zal morgen proberen om hem te bellen.'
Mijn ogen branden, als ik aan hem denk. Zoran, was je maar hier, bij ons.
Er komt een vrouw binnen met een grote shopper. Wat zou er in zitten? Ze maakt met verschillende vrouwen een praatje en loopt zo langzaam ook onze kant op.
Dan stopt ze bij ons. Ze heeft een vertaal-app op haar telefoon, waardoor we met elkaar kunnen praten. Wat een mooie uitvinding.
‘Ik ben Suzan,’ zegt ze.
‘Jullie hebben vast een lange reis gehad.' Ze kijkt naar Irina: 'Ik heb wat voor je meegebracht, want ik zie dat je knuffel er niet is.’ Haar arm verdwijnt in de tas.
Ze geeft Irina een schattig konijntje, bijna net zo zacht als Mekky. Irina bedankt haar blij, en voelt aan de zachte vacht.
Dan vraagt ze aan mij wat we nodig hebben. Ik zou graag schone kleding hebben voor ons beiden.
Ik krijg een warme trui, schone kleren, zeep, chocola en een boekje in onze taal.
Met haar wang tegen haar nieuwe knuffel, valt Irina in slaap.

Als Irina slaapt, bekijk ik het boekje dat ik van Suzan kreeg. Ze hoort bij de kerk waar wij nu verblijven. Ze komt hier nu elke dag. Ze zei dat ze voor Irina en mij bidt en ook voor Zoran.
Ik zie zijn gezicht voor me toen hij zei: ’Schat, ik moet dit doen voor ons en voor ons land. We moeten volhouden.’
Ik zucht.
We zijn er nog lang niet, denk ik.
Aarzelend vouw ik mijn handen.